Στα δεξιά της εικόνας, θα διακρίνετε ένα φανάρι - πίσω από το μαύρο αμάξι που έχει παρκάρει παράνομα μπροστά του.
Ούτε το φανάρι, ούτε το κουμπί για τους πεζούς λειτουργούν. Ακόμη και η διαγράμμιση της διάβασης λείπει.
Πίσω από τις μαμάδες, υπάρχει ένα πεζοδόμιο με σκαλιά και κολώνα. Είναι ένα από τα λίγα που χωρούν καρότσι. Δύο καρότσια όμως δε χωρούν να διασταυρωθούν. Ούτε έχει χώρο για να περιμένεις να περάσεις - αν το κάνεις, δε θα χωρά να περάσει κανείς άλλος.
Πίσω από τις μαμάδες διακρίνεται μια ράμπα. Η ράμπα καταλήγει σε σκαλοπάτι που οδηγεί σε χαντάκι. Για να περάσει το καρότσι από εκεί χρειάζεται γερά μπράτσα. Ούτε λόγος για ένα απλό σπρώξιμο.
Από την άλλη πλευρά του δρόμου δεν έχει καν ράμπα - άλλη μια ευκαιρία για να γυμναστούν οι μαμάδες.
Οι μαμάδες περίμεναν υπομονετικά ενώ τα αυτοκίνητα συνέχιζαν να περνούν, όσην ώρα μου πήρε να ανακαλύψω τη φωτογραφική στην τσάντα μου, να τη βγάλω, να την ανοίξω και να εστιάσω.
Προσέξτε την έκφραση των μαμάδων (ή γιαγιάδων, ή νταντάδων, δεν έχει σημασία) ενώ βλέπουν τα αυτοκίνητα να περνούν το ένα μετά το άλλο. Τι να νιώθουν άραγε; Ανυπομονησία κι εκνευρισμό ή απλά κόπωση και παραίτηση;
Προσέξτε τα παιδιά, στο ίδιο περίπου ύψος με τις εξατμίσεις των διερχόμενων. Πόσα καυσαέρια εισέπνευσαν τα ατέλειωτα λεπτά που έμειναν εκεί;
Τελικά, τα αυτοκίνητα σταμάτησαν μόνο όταν ο δρόμος έπηξε. Τότε, αφού περίμεναν να περάσουν και τα τελευταία μηχανάκια, οι μαμάδες πέρασαν απέναντι, κάνοντας ελιγμούς ανάμεσα στα ακινητοποιημένα οχήματα.
Αν υπάρχει άλλη φωτογραφία που να εικονογραφεί καλύτερα την κατάσταση που επικρατεί στους ελληνικούς δρόμους, να μου τη στείλετε, παρακαλώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου