Προγράμματα Κυκλοφοριακής Αγωγής: ουτοπικά ή επικίνδυνα;

Πρόσφατα, ένα από τα μέλη μας έλαβε γνωστοποίηση ότι στο Δημοτικό σχολείο τους θα πραγματοποιηθεί ένα πρόγραμμα κυκλοφοριακής αγωγής. Η γνωστοποίηση συνοδευόταν και από το σχετικό ενημερωτικό υλικό για το πρόγραμμα και την έγκριση του υπουργείου.

Αφού διάβασε το υλικό, η μαμά προβληματίστηκε και συνέταξε μια επιστολή προς το σχολείο και τους υπόλοιπους γονείς. Δε σας κουράζουμε άλλο, την παραθέτουμε αυτούσια:

Καλημέρα σε όλους.

Με λένε ΧΧΧΧΧ και είμαι η μαμά του ΧΧΧΧΧ που πηγαίνει στην Τρίτη τάξη. Παρακαλώ, επιτρέψτε μου να σας απασχολήσω λίγο για ένα θέμα που μας αφορά όλους, και πιο πολύ τα παιδιά μας.

Πρόσφατα λάβαμε ανακοίνωση ότι στο σχολείο μας πρόκειται να γίνει ένα πρόγραμμα κυκλοφοριακής αγωγής με τίτλο «Κυκλοφορώ με ασφάλεια».

Η οδική ασφάλεια έχει ιδιαίτερη σημασία για ’μένα γιατί έχω χάσει δικούς μου ανθρώπους από τροχαία. Όπως καταλαβαίνετε, παίρνω το θέμα πολύ σοβαρά.

Αντιγράφω από την ανακοίνωση:

1. έχει σχεδιαστεί από έμπειρους παιδαγωγούς και ειδικούς συγκοινωνιολόγους
2. έχει την έγκριση του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και του Υπουργείου Παιδείας
3.  υλοποιείται από κατάλληλα εκπαιδευμένο προσωπικό του Ινστιτούτου Έρευνας και Εκπαίδευσης για την Οδική Ασφάλεια "Πάνος Μυλωνάς"
4. Οι μαθητές ... κατανοούν τους βασικούς κανόνες κυκλοφοριακής αγωγής με ευχάριστο τρόπο και ενεργή συμμετοχή
   Μέχρι εδώ όλα καλά. Συνεχίζω όμως:
5. τα παιδιά αντιλαμβάνονται τη διαφορά μεταξύ δρόμου και πεζοδρομίου (Πώς θα γίνει αυτό σε μια γειτονιά όπου το πεζοδρόμιο είναι από αδιάβατο ως ανύπαρκτο, ακόμη και μπροστά ακριβώς από το σχολείο μας;)
    
6. τοποθετούν τις διαβάσεις, τα φανάρια και τα σήματα στα σωστά σημεία του δρόμου (Ξέρουν άραγε οι εκπαιδευτικοί που κάνουν το πρόγραμμα ότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει καμία απολύτως διάβαση σε απόσταση πολλών τετραγώνων από το σχολείο; Αν το πρόγραμμα γίνει πιστευτό και αποδεκτό από τα παιδιά, τότε αυτομάτως απαξιώνει όλους εμάς που πηγαίνουμε τα παιδιά μας στο σχολείο παρανομώντας σε κάθε βήμα. Αν όμως τα παιδιά εμπιστευτούν τους γονείς και την καθημερινή τους εμπειρία, τότε τα όσα θα ακούσουν στο πρόγραμμα αυτομάτως ακυρώνονται, έτσι δεν είναι;)
7. μαθαίνουν να διασχίζουν το δρόμο με σωστό τρόπο (Ποιός είναι ο σωστός τρόπος; Αν το πρόγραμμα μαθαίνει στα παιδιά να περνούν από τις διαβάσεις και τα φανάρια, τότε τα προετοιμάζει για μια ζωή στην Ελβετία, όχι στην Ελλάδα. Μήπως θα ήταν χρήσιμο κάποιοι από εμάς να παρακολουθήσουν το πρόγραμμα για να σχηματίσουμε δική μας άποψη;)
   και το χαρακτηριστικότερο:
8. Το πρόγραμμα υλοποιείται επάνω σε ειδικά σχεδιασμένο τάπητα (διαστάσεων 5Χ5) (Εννοείται πως σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί υπό πραγματικές συνθήκες, δηλαδή στους δικούς μας δρόμους. Αυτό με κάνει να πιστεύω πως το πρόγραμμα πρόκειται απλώς για μια αντιγραφή αντίστοιχων ευρωπαϊκών προγραμμάτων που, υπό τις παρούσες συνθήκες, αποτελεί άσκοπη σπατάλη του χρόνου των μαθητών και των δικών μας χρημάτων, ως φορολογούμενων πολιτών.)
   Περισσότερο όμως με πειράζει το εξής:
   Το πρόγραμμα θα ήταν καλό αν γινόταν στα πλαίσια μιας γενικής προσπάθειας για τη βελτίωση των συνθηκών κυκλοφορίας για όλους. Όταν όμως το κράτος δε βελτιώνει τους δρόμους, δεν εκπαιδεύει σωστά τους οδηγούς, αφήνει να κυκλοφορούν ελεύθερα όσοι οδηγούν επικίνδυνα αλλά επενδύει όλες του τις προσπάθειες για οδική ασφάλεια σ’ αυτό το πρόγραμμα για τα παιδιά, τότε κάτι δεν πάει καλά.
   Με λίγα λόγια, το κράτος πετάει το μπαλάκι στα παιδιά μας μαθαίνοντάς τους ότι –για το καλό τους– πρέπει να περπατούν στο πεζοδρόμιο και να διασχίζουν το δρόμο από τη διάβαση.
   
   Και κάτι ακόμη: όταν το πεζοδρόμιο δεν υπάρχει ή είναι κλεισμένο από αυτοκίνητα και όταν, στη διάβαση, δε σταματά ποτέ, κανένας οδηγός, τότε οι κανόνες αυτοί παύουν να γίνονται κανόνες ασφάλειας και γίνονται επικίνδυνοι, ιδίως αν τους ακούσουν τα παιδιά.
   
   Έτσι, τα περισσότερα παιδιά θα κρίνουν (και πολύ σωστά) ότι είναι καλύτερο να κυκλοφορούν κατά την κρίση τους και όχι με βάση τους κανόνες, γιατί οι κανόνες δεν έχουν καμία εφαρμογή στην αληθινή ζωή. Αυτό το δίδαγμα θα έχει εμπεδωθεί πολύ καλά όταν πλέον πάρουν δίπλωμα μηχανής ή αυτοκινήτου και θα επιλέγουν να ανέβουν στο πεζοδρόμιο, να παραβιάσουν το στοπ, να μη σταματήσουν στη διάβαση, γιατί (κατά την κρίση τους πάντα) είναι ασφαλές να το κάνουν. Και τότε θα διαπιστώσουμε ότι έχουμε αναθρέψει μια ακόμη γενιά επικίνδυνων οδηγών.
   Αναμφίβολα οι προθέσεις του ινστιτούτου είναι καλές – οι ιδρυτές του έχουν χάσει το παιδί τους από τροχαίο.
   Όμως, παρά τις προθέσεις, ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα υπό τεχνητές συνθήκες σε καμία περίπτωση δε μπορεί να προετοιμάσει τα παιδιά για τη ζούγκλα που καλούνται να αντιμετωπίσουν κάθε φορά που βγαίνουν από την πόρτα. Όχι μόνο αυτό, αλλά είναι πιθανό να έχει τα αντίθετα αποτελέσματα από εκείνα που επιδιώκει.
   Προτείνω, εμείς οι γονείς, με αφορμή αυτό το πρόγραμμα να πάρουμε πρωτοβουλία και να προσπαθήσουμε να βελτιώσουμε την κατάσταση για τα παιδιά μας.
   Για παράδειγμα, θα μπορούσαμε να ζητήσουμε από το δήμο:

• Διαπλάτυνση των πεζοδρομίων στους δρόμους μπροστά από το σχολείο, έτσι ώστε τα παιδιά να μπορέσουν να περπατήσουν σ’ αυτά, όπως θα μάθουν στο πρόγραμμα.
• Να πεζοδρομήσει τις οδούς μπροστά από τις εισόδους του δημοτικού και νηπιαγωγείου μόνιμα ή μόνο τις ώρες λειτουργίας του σχολείου, επιτρέποντας τη διέλευση μόνο στα οχήματα των γονιών που θέλουν ν’ αφήσουν ή να πάρουν τα παιδιά τους. 
• Να δημιουργήσει διαβάσεις με φανάρια στις παρακείμενες υπερτοπικές οδούς, ώστε να περνούν τα παιδιά με ασφάλεια.
• Να ορίσει σχολικούς τροχονόμους που θα στέκονται σ’ αυτά τα επικίνδυνα σημεία, επιβάλλοντας στα αυτοκίνητα να σταματήσουν για τη διέλευση των μαθητών.
• Να μειώσει το όριο ταχύτητας γύρω από κάθε σχολείο στα 30 χλμ/ώρα, όπως γίνεται στις περισσότερες χώρες του κόσμου, και να επιβάλλει την τήρησή του τοποθετώντας ειδικά «σαμαράκια».

Έχουν γίνει παρόμοια προγράμματα στα σχολεία των παιδιών σας; Ποια είναι η δική σας εμπειρία από αυτά;

Συμφωνείτε με τις προτάσεις της συναδέλφου; Διαφωνείτε; Έχετε να προτείνετε κάτι άλλο; Κάτι καλύτερο; 

Πιστεύετε ότι πρέπει να κάνουμε κάτι για την ασφάλεια των παιδιών μας; 

Αν η απάντησή σας είναι θετική για οποιοδήποτε από τα παρακάτω, παρακαλούμε επικοινωνήστε μαζί μας ή αφήστε το σχόλιό σας παρακάτω.

Ας κάνουμε τις πόλεις μας ασφαλέστερες για τα παιδιά μας, αρχίζοντας από το σχολείο.
___________________________________
 
Ενημέρωση:
Πληροφορούμαστε ότι το μάθημα κυκλοφοριακής αγωγής έγινε, χωρίς τη συμμετοχή γονέων. Από τα παιδιά μάθαμε ότι πέρασαν καλά, παίζοντας πότε τους πεζούς και πότε τα οχήματα. Όταν ρωτήθηκαν τι έμαθαν, μας είπαν δύο που μας έκαναν εντύπωση:
α. Να περνάμε πάντα απ' τη διάβαση, γιατί εκεί σταματούν τ' αυτοκίνητα!
β. Να προσέχουμε πώς περνάμε το δρόμο όταν έχει χιονίσει, γιατί μπορεί να κολλήσει το πόδι μας στο παχύ χιόνι!

Τα συμπεράσματα δικά σας.