Χρειαζόμαστε πάρκινγκ!

Όχι δε συμφωνώ! Αντίθετα, χρειαζόμαστε περισσότερα πάρκινγκ, παντού. Και δεν εννοώ άδεια μεγαθήρια που χρεώνουν πανάκριβα τη θέση και γι αυτό κανείς δεν παρκάρει εκεί (βλ. εδώ)

Άλλωστε, είναι έγκλημα να χρησιμοποιούν οι δήμοι τα χρήματά μας για να κλείσουν και τους τελευταίους ελεύθερους χώρους που έχουν απομείνει μόνο και μόνο για να φτιαχτούν θέσεις γι αυτοκίνητα. 

Πρέπει να πάψει πια το σύνολο να κάνει θυσίες για χάρη του ιδιώτη. Όποιος μπορεί ν' αγοράσει και να συντηρεί αυτοκίνητο, ας πληρώσει ο ίδιος για να το παρκάρει κι ας χρησιμοποιήσει χώρο ιδιωτικό, όχι δημόσιο.

Χώροι υπάρχουν και οικοδομές ανεγείρονται ακόμη, παρά την κρίση.

Αυτό που χρειαζόμαστε όμως δεν είναι μια αλάνα που μετατράπηκε βιαστικά σε πάρκινγκ για τ' αυτοκίνητα των γειτόνων.

Εννοώ πάρκινγκ σε κάθε γειτονιά, σε κάθε τετράγωνο, που θα φιλοξενήσουν τα διπλά και τριπλά αυτοκίνητα των ενοίκων που δε χωρούν στις πυλωτές..

Όχι, δε χρειαζόμαστε άλλο ένα γιαπί που θα γίνει πολυκατοικία με ανθρώπους που θα έχουν αμάξια. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι όλες οι νέες αντιπαροχές να γίνουν πάρκινγκ, όχι διαμερίσματα.

Τώρα θα μου πείτε, πώς γίνεται αυτό; Πολύ απλά, χρειάζονται κίνητρα.

Πρώτον, δώσε στον εργολάβο την ευκαιρία να βγάλει μεγαλύτερο κέρδος από ότι αν έχτιζε πολυκατοικία. Μια θέση στάθμευσης δε χρειάζεται ούτε πλακάκια, ούτε κουφώματα, ούτε υδραυλικές εγκαταστάσεις και στα ίδια τετραγωνικά μπορεί να πουλήσει πολύ περισσότερες θέσεις από όσα διαμερίσματα.

Πρόσθεσε τώρα και μερικές γενναίες (και εννοώ γενναίες) φοροαπαλλαγές και ορίστε πώς τα σχέδια του μηχανικού αλλάζουν πριν πέσουν "τα μπετά".

Θα μου πείτε, ακόμα και με πλήρη απαλλαγή από κάθε τέλος σχετικά με το οικοδόμημα για πέντε ή ακόμη και δέκα χρόνια, ο εργολάβος δεν πρόκειται να χτίσει αν δεν προβλέπει να εισπράξει, δηλαδή να πουλήσει ή να νοικιάσει φιλέτα της οικοδομής.

Πώς λοιπόν θα κάνουμε το μέσο οδηγό να βάλει το αμάξι του στο πάρκινγκ αντί να το διπλοπαρκάρει ή να το αφήνει στο πεζοδρόμιο;

Εδώ χρειάζεται ένας νόμος που εφαρμόζεται με εξαιρετική επιτυχία σε μια αναπτυγμένη χώρα με εξίσου μεγάλο πρόβλημα χώρου όπως η Ελλάδα. Μιλώ φυσικά για την Ιαπωνία και η ιδέα μας έρχεται από τη φίλη αναγνώστρια Μ-Χ. Κ: "Να δίνεται άδεια κυκλοφορίας μόνο σε όσους μπορούν να αποδείξουν ότι διαθέτουν χώρο στάθμευσης."

Απλό, αλλά αποτελεσματικό. Ας περιοριστεί η επιβολή του μέτρου μόνο στα νέα αμάξια, δηλαδή ας επηρρεάσει μόνο όσους έχουν τα μέσα, τώρα την εποχή της κρίσης, ν' αγοράσουν καινούριο αμάξι, κι όχι όσους ακόμη σέρνουν το παλιό τους σαραβαλάκι.  Ας αναγγείλει η κυβέρνηση το μέτρο κι ας θέσει όριο για την εφαρμογή του ας πούμε πέντε χρόνια. Είναι κάτι παραπάνω από αρκετά για να προετοιμαστούν οι υποψήφιοι αγοραστές και να χτιστούν μερικά γκαράζ, αρχικά στις πιο ακριβές συνοικίες και σταδιακά και στις υπόλοιπες. Όσο παλιώνουν τα αυτοκίνητα και πρέπει ν' αντικατασταθούν η ζήτηση θα αυξάνει αλλά με ρυθμούς αργούς που θα επιτρέπουν στην αγορά να ανταποκριθεί με την ανάλογη προσφορά.

Όσοι δε μπορούν να ανταποκριθούν στο επιπλέον κόστος θ' αναγκαστούν να συντηρήσουν καλύτερα αυτό που ήδη έχουν, αλλιώς θα μείνουν χωρίς. Αυτό δεν είναι αναγκαστικά κακό. Είναι δυνατό να επιβιώσει κανείς χωρίς αυτοκίνητο κι ας μην το πιστεύει πια ο νεοέλληνας. Άλλωστε η πόλη και όλοι μας, θα ωφεληθούμε αν μειωθούν τ' αυτοκίνητα στους δρόμους.

Υπάρχει όμως κι ένας ψυχολογικός παράγοντας που δεν πρέπει ν' αγνοούμε.
Σταδιακά, οι μόνοι που θα παρκάρουν σε δρόμους και πεζοδρόμια θα είναι όσοι δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να εξασφαλίσουν θέση στάθμευσης. Έπειτα από λίγο το παράνομο παρκάρισμα θα γίνει συνώνυμο του φτωχού και φουκαριάρη και σιγά-σιγά θα πάψει να είναι ανεκτό. Δε θ' αποτελεί πια σεβαστό προνόμιο αυτού που έχει (αυτοκίνητο, άρα περιουσία και κύρος) και θα γίνει περιφρονητέα συνήθεια των όσων δεν έχουν όλα τα παραπάνω. Κι επειδή ο νεοέλληνας παραβιάζει το νόμο με περηφάνεια αλλά σε καμμία περίπτωση δε θέλει να τον πούνε φτωχομπινέ, το παράνομο παρκάρισμα θα μειωθεί, ώσπου κάποτε να εκλείψει.

Μην περιμένετε όμως ότι αυτό θα το δούμε εμείς. Ίσως τα παιδιά μας...