Εκλογές και πεζοί 2 - Εισήγηση για την οδική ασφάλεια

Λίγο πριν το Πάσχα, οι Μαμάδες στο Δρόμο έλαβαν πρόσκληση σε δημόσια συζήτηση για την οδική ασφάλεια, την οποία διοργάνωνε μια υποψήφια για τις προσεχείς εκολγές.
Συνηθισμένες να στέλνουμε επιστολές ή να τηλεφωνούμε σε πολιτικά πρόσωπα και διάφορες αρχές, από όπου -τυπικά- δε λαμβάνουμε ποτέ απάντηση, οι "Μαμάδες" ομολογουμένως ξαφνιάστηκαν, γιατί ήταν η πρώτη φορά που οποιοδήποτε πολιτικό πρόσωπο μας προσέγγισε με δική του πρωτοβουλία.
Κολακευμένες, δεχτήκαμε την πρόσκληση και μια από εμάς κατάφερε να παραστεί στη συζήτηση, στην οποία ειπώθηκαν πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα για την οδική ασφάλεια που εύχομαι να έλεγαν -και να πίστευαν- όλοι όσοι βρίσκονται (ή επιδιώκουν να βρεθούν) σε υπεύθυνες θέσεις.
Σήμερα, θα περιοριστώ να σας παραθέσω την εισήγηση των μαμάδων:

Η οδική ασφάλεια από την οπτική των Μαμάδων στο Δρόμο

Καλησπέρα σας κι ευχαριστώ που μας καλέσατε.

Σήμερα ακούσαμε πολλά και αξιόλογα από όλους τους ομιλητές και πραγματικά θα ήθελα να κάνω ένα σχόλιο για κάθε τοποθέτηση, αλλά δυστυχώς ο χρόνος πιέζει. Θα περιοριστώ να σας μεταδώσω τη δική μας οπτική, το πώς βλέπουν την οδική ασφάλεια οι  «Μαμάδες στο Δρόμο.»

Συχνά μας ρωτούν «Γιατί στο δρόμο;» Δεν είμαστε στο δρόμο γιατί το θέλουμε, είμαστε στο δρόμο γιατί δε μπορούμε να κάνουμε αλλιώς.

Θα ήθελα όλοι σας να κλείσετε – ή έστω να μισοκλείσετε – τα μάτια και να θυμηθείτε τη γειτονιά που μένετε, το δρόμο και το πεζοδρόμιο έξω από την πολυκατοικία σας. Πόσο μεγάλο και άνετο είναι; Πόσο μοιάζει με την Πανεπιστημίου; Μπορεί να περάσει ένας γονιός με ένα παιδί από το χέρι; Με δύο παιδιά; Με παιδικό καροτσάκι; Τι εμπόδια θα βρει στο δρόμο του;

Στη δική μου γειτονιά, και στη γειτονιά των περισσότερων μαμάδων, τα πεζοδρόμια έχουν πλάτος μισού μέτρου το πολύ, μισό μέτρο που είναι γεμάτο με μηχανάκια, νερατζιές και τα απαραίτητα σκουπίδια.

Τα παιδιά μου έχουν μεγαλώσει σήμερα και δε χρειάζονται πια καρότσι, θυμάμαι όμως πολύ καλά την εποχή που, καθώς το καρότσι ήταν αδύνατο να περάσει από το πεζοδρόμιο, τα παιδιά μου κι εγώ πηγαίναμε αναγκαστικά από το δρόμο. Και δεν εννοώ φυσικά στην άκρη του δρόμου, δίπλα στο πεζοδρόμιο, γιατί εκεί υπάρχει πάντα η απαραίτητη σειρά παρκαρισμένων, αλλά δύο μέτρα από το πεζοδρόμιο, μέσα στο ρεύμα κυκλοφορίας, με τους οδηγούς να περνούν ξυστά από δίπλα μας, ενίοτε κορνάροντας ή φωνάζοντας «Πού πάς μωρή;» Πού πηγαίνουμε άραγε; Πού πηγαίνουμε με τους θησαυρούς μας μέσα στην κίνηση;

Στα λίγα χρόνια που μεσολάβησαν από την εποχή του καροτσιού, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Εξακολουθώ να βλέπω μωρομάνες ν’ ανεβοκατεβαίνουν αγκομαχώντας στα πεζοδρόμια και να σπρώχνουν τα καρότσια τους στο δρόμο, όταν δε μπορούν καν ν’ ανεβούν. Εμείς έχουμε μεγαλώσει πια και πηγαίνουμε με τα πόδια. Κι όμως, δε μπορώ να έχω την απλή χαρά  να κρατήσω τον καθένα τους από το χέρι και να πάμε κουβεντιάζοντας ξέγνοιαστα ως το σχολείο ή την παιδική χαρά. Όταν μπορούμε, βαδίζουν ο ένας πίσω από τον άλλο, κι εγώ τους κρατώ τα χεράκια περπατώντας δίπλα τους, στο ρείθρο, δίπλα στο πεζοδρόμιο. Και πάντα υπάρχει ο οδηγός που θα περάσει ξυστά δίπλα μας χωρίς να ανακόψει ταχύτητα και πάντα θα υπάρξει η στιγμή που ούτε το χέρι τους δε μπορώ να κρατήσω, αλλά πηγαίνουμε ο ένας πίσω από τον άλλο, εγώ με την ψυχή στο στόμα μήπως κάποιο από τα παιδιά πεταχτεί πριν προλάβω να τον κρατήσω.

Έπειτα έρχεται η στιγμή να διασχίσουμε το δρόμο. Κύριε διοικητά, κύριε αστυνόμε, μπορείτε να με συλλάβετε, γιατί το ομολογώ, κάθε μέρα διασχίζουμε το δρόμο παράνομα. Ποτέ δεν περνούμε από διάβαση, γιατί στα δεκαπέντε λεπτά που μεσολαβούν από το σπίτι ως το σχολείο, δεν υπάρχει ούτε μία διάβαση, με φανάρι ή χωρίς. Στεκόμαστε στην άκρη του δρόμου περιμένοντας υπομονετικά ένα κενό στην κυκλοφορία για να καταφέρουμε να περάσουμε. Με κρύο, με ζέστη, με βροχή, εμείς περιμένουμε, χωρίς να έχουμε ποτέ ούτε δικαίωμα, ούτε προτεραιότητα. Ο μεγάλος μου έμαθε αριθμητική μετρώντας τα αυτοκίνητα - τα μηχανάκια δεν τα μετρούμε ακόμη γιατί περνούν διπλά και τριπλά και τον μπερδεύουν. Μία φορά μετρήσαμε 26, ναι, είκοσι έξι οδηγούς αυτοκινήτων – χώρια τα δίκυκλα – να περνούν από μπροστά μας, ο ένας πίσω από τον άλλο, χωρίς κανείς να σταθεί για να περάσουμε. Ξέρετε πότε περάσαμε; Όταν κάποιος από αυτούς πρόσεξε κάποιον άλλο οδηγό να περιμένει στην κάθετο για να βγει στον κεντρικό κι έκοψε για να τον αφήσει να βγει. Τότε περάσαμε κι εμείς τρέχοντας. Γιατί για τους πεζούς δε σταματά ποτέ, κανείς.

Δύο εισηγητές μίλησαν για τη διδασκαλία του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας στα σχολεία. Τόνισαν πόσο σημαντικό είναι οι πολίτες να μάθουν, από την πιο τρυφερή ηλικία, τους κανόνες που διέπουν την κυκλοφορία για τη δική τους ασφάλεια. Ωστόσο, όσες παρουσιάσεις κι αν γίνουν, όσες εκδρομές σε κυκλοφοριακά πάρκα κι αν κάνουν, τα παιδιά δεν πρόκειται να μάθουν σωστή οδική συμπεριφορά. Ακόμη και αν, όπως προτάθηκε, η κυκλοφοριακή αγωγή εισαχθεί ως μάθημα του κανονικού προγράμματος, δίπλα στην ιστορία και τα μαθηματικά, δεν πρόκειται να έχει κανένα αποτέλεσμα. Κι αυτό γιατί αμέσως μετά τη διδασκαλία, εγώ, η μητέρα τους, και χιλιάδες άλλες μαμάδες και μπαμπάδες σαν κι εμένα, θα πάρουμε τα τρυφερά τους χεράκια και θα βγάλουμε τα παιδιά σε έναν κόσμο στον οποίο οι κανόνες αυτοί δε μπορούν να εφαρμοστούν. Θα τους καθοδηγήσουμε, εμείς οι ίδιοι, πώς να παραβαίνουν τους κανόνες και θα τους δείξουμε, με το παράδειγμά μας, πως δεν έχουν καμία ισχύ. Εμείς θα τους μάθουμε πώς να περπατούν στο δρόμο, γιατί δε μπορούμε να βαδίσουμε στο πεζοδρόμιο. Θα περάσουμε τη διάβαση με κόκκινο γιατί, όσο ήταν αναμμένο το σύντομο πράσινο, περνούσαν ακόμη αυτοκίνητα. Τέλος, θα παρκάρουμε το αυτοκίνητο με τις δύο ρόδες πάνω στο πεζοδρόμιο, έξω από το φροντιστήριο, κι όταν το παιδί ρωτήσει «Γιατί μαμά, αφού κι εσύ λες ότι δεν πρέπει να παρκάρουμε στο πεζοδρόμιο;» θ’ απαντήσουμε εκνευρισμένα: «Αφού δεν έχει πουθενά θέση, πού θες να τ’ αφήσω;»

Κι έτσι τα παιδιά θα μάθουν από μικρά πως οι κανόνες του ΚΟΚ είναι απλώς λόγια, λόγια που μαθαίνουμε στο σχολείο και πρέπει ν’ αποστηθίσουμε για το βαθμό, αλλά που δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματική ζωή. Θα διδαχθούν πως οι κανόνες είναι προαιρετικοί και θα παρατηρήσουν πως οι μεγάλοι τους εφαρμόζουν μόνο όταν τους βολεύει ή όταν ξέρουν σίγουρα ότι θα τους «γράψουν.» Είναι συμπεριφορά που τη συναντώ καθημερινά, βλέποντας τα παιδιά του γυμνασίου να βαδίζουν με άνεση σ’ όλο το πλάτος του δρόμου, μη δίνοντας καμία σημασία στ’ αμάξια που περνούν δίπλα τους. Γι αυτά τα παιδιά το μάθημα έχει γίνει βίωμα: ο ΚΟΚ είναι άλλη μια από τις ανοησίες που προσπαθούν να τους φορτώσουν οι μεγάλοι. Σε ένα-δύο χρόνια αυτά τα παιδιά θα πάρουν μηχανάκι και θα οδηγούν με την ίδια περιφρόνηση προς τους κανόνες οδικής ασφάλειας που δείχνουν ήδη ως πεζοί. Δε θα υπάρχει τίποτα να τους εμποδίσει να παρκάρουν στο πεζοδρόμιο, να πάνε ανάποδα σε μονόδρομο, να παραβιάσουν το κόκκινο ή να διασχίσουν πεζόδρομο με το μηχανάκι, εκτός ίσως από το φόβο της κλήσης. Έπειτα από λίγο, θα πιάσουν τιμόνι αυτοκινήτου, με την ίδια νοοτροπία και συμπεριφορά.

Δε θα αναφερθώ καθόλου στο κατά πόσο αυτό το δίδαγμα του ΚΟΚ μπορεί να επεκτείνεται σε άλλους τομείς – αν δηλαδή αυτή η περιφρόνηση της νομιμότητας που έμπρακτα τους διδάσκουμε καθημερινά, ασυνείδητα μπολιάζει στο μυαλό των παιδιών μας την περιφρόνηση και για όλα τα άλλα που προσπαθούμε να τους διδάξουμε – μαθήματα, κανόνες συμπεριφοράς, ή νόμους της κοινωνίας. Αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα που ανήκει σε μια άλλη συζήτηση. Αυτό που θα πω εδώ είναι πως, τουλάχιστον όσον αφορά τον ΚΟΚ, μεγαλώνουμε τους παραβάτες του αύριο. Διδάσκουμε στο μέλλον της χώρας μας πως όλοι οι κανόνες που φτιάχτηκαν για την προστασία των χρηστών του δρόμου δεν έχουν καμία αξία. Τους μαθαίνουμε πως οι νόμοι είναι προαιρετικοί, ή παράλογοι, ή ανεφάρμοστοι, τους δείχνουμε πως είναι εντάξει να μην τους εφαρμόζουν. Με μια τέτοια συμπεριφορά είναι μοιραίο πως αυτοί οι νέοι κάποτε θα εμπλακούν σε τροχαίο συμβάν. Σημειώστε εδώ πως δε λέω ατύχημα, ποτέ, πρώτον γιατί αποτελεί τραγωδία, όχι ατυχία, να χάνεται σε τροχαίο ένας άνθρωπος και, δεύτερον, γιατί η τύχη δεν έχει καμία θέση σε ένα σενάριο με προδιαγεγραμμένη κατάληξη. Ο παράγων τύχη απλώς θ’ αποφασίσει ποιος θα γίνει θύτης και ποιος θύμα. Κάποιοι θα γίνουν θύτες όταν, τη νιοστή φορά που  παραβιάσουν το όριο ταχύτητας ή το κόκκινο φανάρι, βρεθεί μπροστά τους ένας άνθρωπος. Άλλοι θα γίνουν θύματα όταν, τη νιοστή φορά που περάσουν εκτός διάβασης, βρεθεί μπροστά τους κάποιος με αργά αντανακλαστικά ή κακά φρένα.

Είμαι σίγουρη πως κανείς γονιός δε θέλει να δει το παιδί του θύμα και κανείς δεν ονειρεύεται το παιδί του θύτη. Η μοίρα αυτή όμως κρέμεται σαν Δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια μας, τα κεφάλια των παιδιών μας, αλλά και των παιδιών τους, αν δεν αρχίσουμε αμέσως ν’ αλλάζουμε συμπεριφορά.

Θα μου πείτε «Πώς θα γίνει αυτό;»

Δεν είπα ότι είναι εύκολο, είπα ότι πρέπει να γίνει. Χωρίς μεγάλα λόγια και πολύπλοκα σχέδια, πρέπει ν’ αρχίσουμε αλλαγές στον τρόπο που συμπεριφερόμαστε, τον τρόπο που λειτουργεί η κοινωνία μας, αρχίζοντας από τα πιο απλά, τα πιο πρακτικά πράγματα.

Μια μέρα είχα πάρει ταξί για το αεροδρόμιο. Ο οδηγός έκανε όλη τη διαδρομή όπως ο μέσος έλληνας οδηγός: από τις διαβάσεις με φανάρι περνούσε με πορτοκαλί και, μερικές φορές με κόκκινο, ενώ στις διαβάσεις χωρίς φανάρι περνούσε σα να μην υπήρχαν. Φτάνοντας όμως στο αεροδρόμιο,  μόλις ένας τουρίστας έκανε να κινηθεί προς μια τέτοια διάβαση, χωρίς φανάρι, ο οδηγός μας κοκκάλωσε αμέσως. Δεν άντεξα και ρώτησα γιατί σταμάτησε τώρα, ξαφνικά, ενώ δεν είχε σταματήσει πουθενά προηγουμένως. Η απάντησή του ήταν αφοπλιστική: «Γιατί εδώ γράφουν.» Η αστυνόμευση είναι το Α και το Ω για την εφαρμογή του νόμου. Ναι, πάντα υπάρχουν άνθρωποι που φέρονται ηθικά κι ευσυνείδητα ακόμη κι αν δεν υπάρχουν νόμοι που τους προστάζουν να το κάνουν. Οι νόμοι είναι για τους άλλους, εκείνους που χρειάζονται το φόβητρο του νόμου να τους αποτρέπει από συμπεριφορές που βλάπτουν τους γύρω τους. Χωρίς ένα στιβαρό χέρι να τον εφαρμόζει, κάθε νόμος είναι καταδικασμένος να μείνει κενό γράμμα.

Η Περιφέρεια δεν είναι αρμόδια για την ψήφιση νέων νόμων, μπορεί όμως να παρέμβει για την αυστηρότερη τήρηση της νομιμότητας όσον αφορά την οδική ασφάλεια, και ειδικότερα την ασφάλεια των πεζών, για τους οποίους ελάχιστη μέριμνα λαμβάνεται, μολονότι αποτελούν το 30% των θυμάτων τροχαίων. Γιατί, για παράδειγμα, γίνονται έλεγχοι για ζώνες και κράνη, αλλά δεν ελέγχεται η προσβασιμότητα των πεζοδρομίων; Κι όμως, ο άνθρωπος που προτιμά να παρκάρει στο πεζοδρόμιο για να γλιτώσει πέντε ευρώ από το πάρκιν, το κάνει εις βάρος των συμπολιτών του, τους οποίους αναγκάζει να βαδίσουν στο δρόμο, με κίνδυνο της ζωής τους. Δε διαπράτει άραγε αυτός ο άνθρωπος απόπειρα φόνου εξ αμελείας; Δεν του αξίζει, έστω, αφαίρεση πινακίδων; Μολονότι έχουν σημειωθεί θάνατοι πεζών που οφείλονταν σε τέτοια παράνομα παρκαρίσματα, η αστυνομία φαίνεται να μην έχει αντιληφθεί τη σημασία του προβλήματος. Ενδεικτικά, έχουν παρατηρηθεί μέλη της τροχαίας να μοιράζουν κλήσεις σε όσους έχουν σταθμεύσει εμποδίζοντας την κυκλοφορία, αλλά όχι σε παρακείμενα οχήματα που βρίσκονταν στο πεζοδρόμιο. Άλλες φορές, οχήματα της αστυνομίας παρκάρουν πάνω σε διαβάσεις σα να είναι το φυσικότερο πράγμα του κόσμου. Ο ίδιος ο Διευθυντής της Τροχαίας Αθηνών, που μίλησε νωρίτερα, μολονότι τόνισε το δυσανάλογα μεγάλο ποσοστό πεζών που πεθαίνουν στην άσφαλτο, όταν μίλησε για προβλήματα υποδομής, αναφέρθηκε σε αυτοκινητόδρομους χωρίς μπάρες και στηθαία. Οι αστυνομικοί έχουν λάβει, όπως όλοι μας, μια αγωγή προσαρμοσμένη στην κουλτούρα του αυτοκινήτου. Είναι λογικό το ότι δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν τα προβλήματα των πεζών, τουλάχιστον όχι πριν πριν γίνουν οι ίδιοι γονείς ή χωρίς την κατάλληλη ενημέρωση. Μια τέτοια ενημέρωση πιστεύουμε πως είναι απόλυτα απαραίτητη.

Το παρκάρισμα στο πεζοδρόμιο είναι πραγματική πληγή, και στη γεμάτη οχήματα πόλη μας φαίνεται απλά αδύνατο να αντιμετωπιστεί. Οι «Μαμάδες» δεν είναι ειδήμονες, αλλά προτείνουμε να μιμηθούμε το παράδειγμα της Ιαπωνίας, μιας άλλης χώρας με έλλειψη χώρου, όπου δε μπορείς να αγοράσεις αυτοκίνητο αν προηγουμένως δεν αποδείξεις ότι έχεις χώρο να το παρκάρεις. Στην Ελλάδα της κρίσης ίσως αυτό φαίνεται παράλογο, αλλά σκεφτείτε: ακόμη και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που αγοράζουν αυτοκίνητα. Όσοι μπορούν να βρουν χρήματα για νέο αυτοκίνητο, σίγουρα θα μπορέσουν να αγοράσουν και μια θέση στάθμευσης ή να νοικιάσουν μία με 100 ευρώ το μήνα. Έπειτα, όλοι μιλούν για ύφεση του κατασκευαστικού τομέα. Σκεφτείτε όλα εκείνα τα οικόπεδα και τα γιαπιά που έχουν μείνει μισοτελειωμένα. Δημιουργώντας ζήτηση για χώρους στάθμευσης όχι μόνο θα διασφαλίσουμε ότι όλα τα αυτοκίνητα που θα αγοραστούν μελλοντικά δε θα παρκάρουν στους δρόμους και τα πεζοδρόμια, αλλά θα τονώσουμε και έναν σημαντικό τομέα της οικονομίας.

Έπειτα, όπως γίνεται πάντα όταν τα ανώτερα στρώματα εισάγουν μια νέα τάση, μόλις οι ιδιοκτήτες των νέων αυτοκινήτων αρχίσουν να αποκτούν χώρους στάθμευσης, η υπόλοιπη κοινωνία θα σπεύσει να τους μιμηθεί. Σταδιακά, το να αφήνεις το αυτοκίνητο στο γκαράζ θα γίνει το νέο κοινωνικό πρότυπο, ενώ το παρκάρισμα στο δρόμο ή στο πεζοδρόμιο θα γίνει κοινωνικά περιφρονητέο και θα απαξιωθεί. Εκεί χρειάζεται η σύμπραξη των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, που μπορούν πολύ εύκολα, όπως έχει αποδειχθεί, να κάνουν νέες ιδέες ευρύτατα αποδεκτές από πλατιά στρώματα της κοινωνίας. Το μόνο που χρειάζονται είναι η κατάλληλη ενθάρρυνση.

Και τι θα γίνει με τα μηχανάκια; Είναι λίγο δύσκολο να απαιτήσεις από τον δεκαεξάρη με το παπάκι ν’ αποκτήσει χώρο στάθμευσης, αλλά είναι εξίσου δύσκολο να απαιτήσεις να μην παρκάρει στο πεζοδρόμιο. Βλέπετε, οι θέσεις στην άκρη του δρόμου είναι κατοχυρωμένες από τους αυτοκινητιστές που δε βλέπουν με καλό μάτι τα δίκυκλα, τα οποία θεωρούν ότι τους κλέβουν το χώρο. Συνεπώς δεν καταβάλλουν καμία προσπάθεια να προστατέψουν τα δίκυκλα παρκάροντας ή ξεπαρκάροντας και συχνά τους προκαλούν ζημιές. Το τελευταίο μπορεί να γίνει και άθελα, καθώς τα δίκυκλα, λόγω του μικρού τους όγκου συχνά δε γίνονται αντιληπτά, ιδιαίτερα κατά την όπισθεν. Γιατί λοιπόν να μη δημιουργήσουμε θέσεις για τα δίκυκλα σε κάθε πλευρά, κάθε τετραγώνου, έτσι ώστε όλοι οι δικυκλιστές να βρίσκουν ασφαλή θέση αλλά όχι στο πεζοδρόμιο; Γιατί δεν υπάρχουν σε κάθε δρόμο οι μπάρες για δίκυκλα που βρίσκουμε σε μερικά μόνο σημεία του κέντρου; Γιατί δεν τοποθετούνται τέτοιες μπάρες δίπλα σε κάθε διάβαση, με τέτοιο τρόπο ώστε όχι μόνο να βρίσκουν θέση τα δίκυκλα, αλλά και να εμποδίζεται επίσης το παρκάρισμα πάνω στη διάβαση, μια άλλη μόνιμη πληγή για τους πεζούς; Ένα τρίτο πλεονέκτημα, αυτή τη φορά για τους οδηγούς, είναι πως μια σειρά παρκαρισμένων μοτοσικλετών δίπλα στη στροφή είναι σαφώς χαμηλότερη από μια αντίστοιχη σειρά αυτοκινήτων, συνεπώς ο οδηγός που θέλει να εξέλθει από μια κάθετο σε έναν κεντρικό δρόμο θα έχει καλύτερη ορατότητα και μικρότερη πιθανότητα να συγκρουστεί με διερχόμενο όχημα. Είμαι σίγουρη πως οι δύο αστυνομικοί θα επιβεβαιώσουν ότι πολλά τροχαία οφείλονται στη συστηματική καταστρατήγηση του κανόνα που απαγορεύει το παρκάρισμα κοντά σε στροφή, καταστρατήγηση που οφείλεται στην απελπιστική έλλειψη ελεύθερου χώρου για όλα τα οχήματα που συνωστίζονται στις πόλεις μας.

Μιλώντας για συνωστισμό, πρέπει εδώ να παρατηρήσουμε πως οι πόλεις μας δε σχεδιάστηκαν με βάση το αυτοκίνητο. Το αυτοκίνητο εισέβαλλε απροσδόκητα και μας αιφνιδίασε, καθώς πουθενά δεν υπήρχαν οι υποδομές για την υποδοχή του. Την εποχή της κρίσης, τώρα που η χρήση αυτοκινήτων μειώνεται, αποτελεί μοναδική ευκαιρία για όλες τις αρχές – τοπικές ή κρατικές – να προωθήσουν τρόπους μετακίνησης πιο φιλικούς για την πόλη και το περιβάλλον γενικότερα. Σήμερα, που οι περισσότεροι επιστρέφουν στην πεζή μετακίνηση, είναι καιρός να επανεξεταστεί το σύστημα συγκοινωνιών και να επανασχεδιαστεί με βάση τις παρούσες ανάγκες. Είναι μια μοναδική ευκαιρία να απαλλαγούμε από την κυριαρχία του αυτοκινήτου. Σε μια πόλη με δεδομένο πρόβλημα ποιότητας αέρα, η μείωση των ρύπων από τα οχήματα θα έπρεπε να είναι προτεραιότητα. Όταν όμως τα μέσα μαζικής μεταφοράς συναγωνίζονται το περπάτημα σε ταχύτητα και τα βαγόνια μεταφοράς ζώων σε άνεση, είναι προφανές ότι τα αυτοκίνητα (ή τα μηχανοκίνητα δίκυκλα) παραμένουν ελκυστικότερα και μάλιστα πολλαπλασιάζονται, με δυσάρεστες συνέπειες για όλους, και πρώτα απ’ όλα τους ίδιους τους οδηγούς.

Οι προτάσεις αυτές είναι μόνο ενδεικτικές. Υπάρχουν πολλά άλλα που θα μπορούσαν να γίνουν για να κάνουν τις μετακινήσεις μας πιο ασφαλείς αλλά και λιγότερο εφιαλτικές για όλους μας. Το σημαντικό εδώ δεν είναι από τι θ’ αρχίσουμε αλλά απλά το ν’ αρχίσουμε. Σίγουρα, δεν είναι δυνατό αυτό που όλοι οι γονείς θα θέλαμε – να προστατέψουμε τα παιδιά μας από κάθε κίνδυνο. Μπορούμε όμως να τα προστατέψουμε από εκείνους που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε, αν πάψουμε να τους διαιωνίζουμε. Έχουμε χρέος ν΄αφήσουμε στα παιδιά μας έναν κόσμο καλύτερο από αυτόν που βρήκαμε.

Σας ευχαριστώ που με ακούσατε.

Αυτές είναι οι δικές μας απόψεις. 
Τώρα, θα με ρωτήσετε, τι θα βγει τελικά από τη συζήτηση;  Μόνο ο χρόνος θα δείξει. Για εμάς πάντως, είναι ιδιαίτερα σημαντικό που το θέμα της οδικής ασφάλειας αρχίζει να τίθεται στο πολιτικό τραπέζι γιατί πιστεύουμε πως όσο περισσότεροι αναγνωρίζουν τη σημασία του, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες για θετικές αλλαγές στους ελληνικούς δρόμους. Βέβαια, θα επιθυμούσαμε περισσότεροι υποψήφιοι να είχαν δείξει την ίδια ευαισθησία, αλλά δε θα τα παρατήσουμε, ώσπου κάποια μέρα η οδική ασφάλεια και η προσβασιμότητα να γίνουν αυτονόητα, όπως έγινε, σιγά-σιγά, η ζώνη στο αυτοκίνητο.