Ήταν παιδί στα 27 και τώρα έχει πετάξει...

Ο Ηλίας ήταν ο γιός της μεγάλης μου ξαδέλφης.
Ήταν, γιατί δεν είναι πια.

Πάντα αντάρτης, δε χωρούσε πουθενά - δεν τον χωρούσε ο τόπος.
Δε μπορούσε να συμβιβαστεί, να κλείσει το στόμα του, να υποκριθεί.
Ακόμη κι όταν ήξερε ότι θα το πληρώσει, δεν έκανε πίσω.
Κοιτούσε τον κόσμο κατάματα και δεν υποχωρούσε.

Έχασε τη μητέρα του, 10 χρονών, από δυστύχημα.
Ο πατέρας του μακριά, ήταν διαζευγμένοι.
Το μόνο που του έμεινε ήταν ο δίδυμος αδελφός του και μια γιαγιά που, παρόλη της την αγάπη, δε μπορούσε με τίποτα ν' αντικαταστήσει τη χαμένη μάνα.

Ο μικρός Ηλίας έκανε τον πόνο του επίθεση κι αυτοκαταστροφικότητα.
Έμπαινε στα γιαπιά και πηδούσε από μπαλκόνι σε μπαλκόνι, σα να προκαλούσε το θάνατο.
Έπαιζε ξύλο με τα παιδιά της γειτονιάς.
Καβγάδιζε στο σχολείο.
Μιλούσε άσχημα στους δασκάλους, στη γιαγιά του.

Μεγαλώνοντας, δε μπόρεσε ποτέ να γίνει το καλό παιδί που έφερνε άριστα κι έπαιρνε επαίνους.
Άφησε το σχολείο κι έπιασε δουλειά.
Η μάνα του θα ήταν έξαλλη μαζί του, αν ήταν εκεί να τον δει.
Η γιαγιά του τον έλεγε αγύριστο κεφάλι.

Ήταν κοινωνικός, έξω καρδιά, η ψυχή της παρέας.
Είχε ένα υπέροχο γέλιο κι απίστευτο χιούμορ.
Ήταν άνετος κι ήρεμος, ψύχραιμος στα δύσκολα κι έτοιμος πάντα να αλαφρώσει την κατάσταση μ' ένα αστείο.
Ήταν ο άνθρωπος που θα ήθελες για φίλο και που μπορούσες πάντα να βασιστείς πάνω του.
Τι όμως κρυφόκαιγε πίσω από το κεφάτο παρουσιαστικό;
Γιατί συνέχισε το φλερτ του με το θάνατο;

Του κάκιζα που κάπνιζε και τον μάλωνα.
Δεν ήξερα πως η μοίρα του επεφύλασσε άλλα.
Το πρώτο τροχαίο ήταν με τη μηχανή - του κόστισε τη δουλειά του κι αρκετούς μήνες επώδυνης αποκατάστασης.
Το δεύτερο ήταν με το αυτοκίνητο - μια μέρα που πήγαινε στη δουλειά, το αμάξι βγήκε από την πορεία του. Ένας τσιμεντένιος τοίχος σταμάτησε για πάντα τις ξεροκεφαλιές του Ηλία. Κανείς δεν έμαθε ποτέ τι έγινε εκείνο το πρωί στον μικρό επαρχιακό δρόμο.

Ο Ηλίας δε συνήλθε ποτέ.
Πέρασε μέρες στην εντατική πριν οι γιατροί εγκαταλείψουν κάθε ελπίδα.
Πριν φύγει, έδωσε ζωή από το σώμα του σε άλλους.

Έφυγε, αφήνοντας πίσω του διπλά χαροκαμένους τους δικούς του.
Όσοι τον αγάπησαν, δε θα μπορέσουν ποτέ να γεμίσουν το κενό που αφήνει η απουσία του.
Όσοι είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν, δε θα τον ξεχάσουν ποτέ.

Αντίο Ηλία.
Ο πόνος σου θα είναι μαζί μας παντοτεινά.