Τελικά, μου την είχε στημένη

Σήμερα το μεσημέρι, γυρνώντας από το σχολείο του μικρού και πηγαίνοντας να πάρουμε το μεγάλο, ο οδηγός για τον οποίο μιλήσαμε σε παλιότερη ανάρτηση μου την είχε στημένη στη γωνία του δρόμου.

Μη σωπαίνεις στην παρανομία

Μια φορά κι έναν καιρό, πρίν από πολλά χρόνια όταν ακόμα είχα ένα μωρό σε καρότσι, ένα  στο μάρσιπο κι ένα ακόμα νήπιο να περπατά δίπλα μου κρατώντας την άκρη της μπλούζας μου...

Στο δρόμο προς το νηπιαγωγείο του "μεγάλου" περνούσαμε μπροστά από ένα συνεργείο. Μάλλον ήταν πολύ καλοί μάστορες οι άνθρωποι, γιατί  πριν τις 8 (8:30 άνοιγαν) υπήρχε ουρά με αυτοκίνητα που ερχόντουσαν να πιάσουν σειρά....σα να είναι ημέρα πληρωμής συντάξεων σε τράπεζα, αλλά αντί για συνταξιούχους να περιμένουν Ι.Χ. με τους οδηγούς τους φυσικά. Άλλοι στο πεζοδρόμιο παρκαρισμένοι, άλλοι στο δρόμο, άλλοι διπλοπαρκαρισμένοι δίπλα τους.

Κατά συνέπεια ο δρόμος προς το σχολείο ήταν ένας γολγοθάς, καθώς μ' ένα καρότσι, ένα μωρό φορτωμένο σε μάρσιπο κι ένα "μαθητή" νηπιαγωγείου έκανα τετραπλό σάλτο, τετραπλό τόλουπ, διπλό φλιπ και όλα αυτά σε συνδυασμό  με άξελ, προκειμένου να περάσουμε όσο το δυνατόν με ασφάλεια!

Οι καλοί μου τρόποι - μπροστά στα παιδιά- μου υπαγόρευαν σχόλια προς τους οδηγούς που περίμεναν μέχρι ν' ανοίξει το συνεργείο, του τύπου:

- Σας παρακαλώ μετακινείτε το αυτοκίνητο για να περάσουμε;

- Κάνετε λίγο στην άκρη, για να περάσουμε;

- Συγγνώμη! Να περάσουμε...  κλπ. κλπ.

Πόσο όμως ν' αντέξει κανείς στην ευγένεια, ειδικά όταν δεν είναι γόνος "αριστοκρατικής οικογενείας" με μπαλέτο, γαλλικά, πιάνο κλπ;

Ένα μεσημέρι λοιπόν στο δρόμο της επιστροφής, βρίσκω την ευκαιρία μου με το συνεργείο ανοιχτό και κάποιους από τους μηχανικούς να δουλεύουν στο πεζοδρόμιο, ενώ ο εσωτερικός χώρος δε χώραγε ούτε καρφίτσα.

Θέλετε βοήθησε η βραδινή μου αϋπνία, θέλετε το ότι καλλιτεχικό πατινάζ δεν ήξερα, αλλά αναγκάστηκα να μάθω από ένα συνοικιακό συνεργείο, θέλετε που οι τρίτεκνες μητέρες έχουν γαϊδουρινή υπομονή, αλλά αν τη χάσουν έχουν γαϊδουρινή φωνή... έκανα φασαρία.

Σταμάτησα να περπατώ μόνο όταν έφτασε το καρότσι σχεδόν πάνω στο παρκαρισμένο αυτοκίνητο - στο πεζοδρόμιο φυσικά - κι άρχισα να μιλώ:

«Το πεζοδρόμιο είναι για τους πεζούς. Απαιτείτε από μια μητέρα να βγει με τρία παιδιά στο δρόμο για να κάνετε τη δουλειά σας, όπου και όπως σας βολεύει; Θα μείνω εδώ μέχρι ν' ανοίξετε το χώρο. Είστε απαράδεκτοι. Εάν αυτό έπρεπε να το περάσει η γυναίκα σας ή η μάνα σας θα της λέγατε "Βγες στο δρόμο κυρά μου;" Έχετε άδεια συνεργείου για το πεζοδρόμιο; Θα με αναγκάσετε να σας κάνω καταγγελία. Θέλω να πάω να πλύνω τα πιάτα μου και δε μ' αφήνετε. Αυτή τη διαδρομή την κάνω καθημερινά και δε θα την αλλάξω, εσείς θα φροντίσετε να συμμορφωθείτε με το νόμο και οι πελάτες σας επίσης.»

Αυτά και άλλα πολλά... όχι γαλλικά, αλλά προσβλητικά, τουλάχιστον για κάποιον με φιλότιμο. Επίσης ενέταξα στο λογύδριό μου πολλά από τα εξυπνακίστικα και προσβλητικά "επιχειρήματα", που φοβόμουν πως θα μου αντιτάξουν.

Θυμάμαι ακόμα 10-15 άντρες να με κοιτούν παγωμένοι. Κανένας δεν τόλμησε να μου αντιμιλήσει. Κανένας δε μου είπε τα κλασικά σεξιστικά "άι πάγαινε πλύνε κανά πιάτο, ή άλλαξε καμιά πάνα" - τα είχα πει εγώ εξάλλου πριν από αυτούς.

Θυμάμαι ακόμα τον "αρχιμηχανικό" να πετάγεται κάτω από ένα αυτοκίνητο -μες τη μουτζούρα ο άνθρωπος- και να μου ζητά συγγνώμη. Μέσα σ' ένα λεπτό - που λέει ο λόγος- άδειασε όλο το πεζοδρόμιο κι αμέσως μετά έφυγα.

Από τότε ζήσαμε όλοι καλά. Το πεζοδρόμιο παρέμεινε πεζοδρόμιο. ´Οταν περνούσα, όλοι οι εργαζόμενοι στο συνεργείο μου έλεγαν καλημέρα κι εγώ επίσης. Αν καμιά φορά τύχαινε κανένας να παρκάρει στο πεζοδρόμιο, άκουγα από μέσα να του φωνάζουν "φίλε άσε το πεζοδρόμιο ανοιχτό για τους πεζούς", ή "πάρτο τώρα από εκεί". Όταν χρειάστηκα βοήθεια μ' ένα χαλασμένο παράθυρο αυτοκινήτου σ' αυτούς πήγα. Μια άλλη φορά που είχα χέρια λερωμένα με γράσα αυτοί μου έδωσαν το "μαγικό" σαπούνι που τα καθαρίζει όλα.

Μα πάνω απ' όλα το πεζοδρόμιο παρέμεινε πεζοδρόμιο.

Υ.Σ.1:  Θα προλάβω τα σχόλιά σας λέγοντας πως  οι συγκεκριμένοι μάστορες είχαν μπέσα και φιλότιμο. Πως πιθανότατα κάποιοι άλλοι να με είχαν βρίσει. Μπορεί να είναι κι έτσι.

Εγώ κρατώ αυτό που κανά δυο χρόνια αργότερα άκουσα σε μια σχολή γονέων:

"Όταν θες να γίνει κάτι χρησιμοποιείς σταθερό τόνο φωνής, μιλάς αργά και καθαρά και κυρίως αυτό που λες το γράφει στο μέτωπό σου. Το ύφος σου, το βλέμμα σου, η στάση του σώματός σου δείχνουν ότι αυτό που λες το εννοείς."

Γι' αυτό μη σωπαίνεις στην παρανομία!

Υ.Σ.2: Έχω τις διαφωνίες μου με το χειρισμό της προηγούμενης ιστορίας που ανέβηκε σε τούτο δω το blog. Τα συζητάμε και κατ' ιδίαν κι ακόμα η συζήτηση είναι σε εξέλιξη. Έγραψα όμως αυτή την ιστορία, γιατί όσο και αν το θεωρούμε απίθανο, όσο και αν έχουμε πειστεί πως ζούμε σε ζούγκλα, αξίζει τον κόπο να διεκδικούμε, να χρησιμοποιούμε πρώτα την πειθώ μας κι έπειτα κάθε νόμιμο μέσο διεκδικώντας το λογικό και νόμιμο. 

Hana