Διάβαση στο Παίδων

Τον βλέπετε; 

Λέω για τον στύλο με το κουμπάκι που λέει «Πεζοί πατήστε το κουμπί για να περάσετε». 

Άρα, το μπλε Ρενό έχει παρκάρει φαρδιά πλατιά πάνω σε διάβαση.

Και δε μιλάμε για οποιαδήποτε διάβαση - όχι, είναι η διάβαση του
Νοσοκομείου παίδων. Μια διάβαση με συχνή, καθημερινή διέλευση πολλών παιδιών. Μια διάβαση για την οποία θα έπρεπε να υπάρχει περισσότερη ευαισθησία, αφού από εδώ θα περάσουν άρρωστα ή τραυματισμένα παιδιά. Γονείς φοβισμένοι, γεμάτοι αγωνία ίσως. Οικογένειες που ζουν δύσκολες ώρες. Συχνά, παιδιά σε αναπηρικά καροτσάκια.

Όποιος οδηγούσε το μπλε αμάξι δε νοιάστηκε για το πώς θα περάσουν. Δε νοιάστηκε αν θα πάνε απ’ το δρόμο. Δε σκέφτηκε καν να μπει στο πάρκιν που είναι απέναντι. Και γιατί να το σκεφτεί; Μήπως κινδυνεύει να περάσει η τροχαία; Όσες φορές περάσαμε από εκεί, ούτε την είδαμε, ούτε είδαμε τα ίχνη της (δηλαδή κλήσεις σε παρμπρίζ). 

Αλλά ο/η οδηγός του μπλε Ρενό έχει καλή παρέα, με πρώτους και καλύτερους όσους σχεδίασαν το πεζοδρόμιο μπροστά στο νοσοκομείο, που με το ζόρι χωρά παιδικό καροτσάκι και γι αναπηρικό ούτε λόγος.

Δεν το σκέφτηκαν ούτε όσοι  φύτεψαν διαδοχικά το δέντρο, τον κάδο και τη μπαριέρα, μπροστά ακριβώς στη διάβαση. 

Δεν το σκέφτηκαν ούτε οι οδηγοί των μηχανακιών, που κατέλαβαν την υπόλοιπη διάβαση. Δεν το σκέφτηκαν ούτε οι απέναντι, που έκλεισαν κι αυτοί τη διάβαση με την άνεσή τους. 

Τέλος, δεν το σκέφτηκαν ούτε όσοι φύτεψαν απέναντι άλλα δέντρα, κολώνες, σταντ διανομής εντύπων και σταθμό ανακύκλωσης.

Όταν πάψουμε να νιαζόμαστε μόνο για τη βολή και την ευκολία μας κι αρχίσουμε να κοιτάζουμε και το διπλανό μας, τότε μόνο θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε μπροστά. Ως τότε θα παιδεύμε και θα παιδευόμαστε, χωρίς ποτέ να καταλαβαίνουμε το γιατί...