Από την Αριστοτέλους ως τη Βενιζέλου

Προχτές ένας ηλικιωμένος παρασύρθηκε στην Ερμού της Θεσσαλονίκης. Έχω ζήσει στη Θεσσαλονίκη και την ξέρω καλά. Με μια ματιά στα κτίρια στο βάθος δε δυσκολεύτηκα να εντοπίσω το σημείο, πολύ κοντά στηνΑριστοτέλους. Γιατί ο άνθρωπος βρέθηκε στο δρόμο και μάλιστα τόσο κοντά στη διάβαση;

Το Google street view είναι μεγάλος προδότης – ο φακός του αποκαλύπτει ολόγυμνη την πραγματικότητα. Η Ερμού, εμπορικός δρόμος με μεγάλη κίνηση, έχει στενέψει από διπλοπαρκαρισμένα, ενώ η κεντρική διαγράμμιση έχει εξαφανιστεί. Μαζί της εξαφανίστηκαν και οι διαγραμμίσεις των διαβάσεων, ακόμη κι αυτών στις διασταυρώσεις με τις οδούς Μενεξέ και Κυδωνιάτου. Κι ενώ αυτοκίνητα και μηχανάκια κινούνται στους πεζοδρόμους και στο αντίθετο ρεύμα, οι πεζοί πετάγονται από οποιοδήποτε σημείο. Χάος.

Δεν πιστεύω πως ο ηλικιωμένος που παρασύρθηκε είχε άνοια, ούτε τάσεις αυτοκτονίας. Κρίνοντας από αυτά που βλέπω κάθε μέρα, απλώς κυκλοφορούσε όπως όλοι οι συμπολίτες του: χωρίς καμία σημασία στις διατάξεις του ΚΟΚ, βασιζόμενος στη δική του προσωπική κρίση. Δεν είναι μόνο κάτι τρελόπαιδα που πετάγονται χωρίς αίσθηση του κινδύνου. Είναι άνθρωποι ώριμοι και πολλοί ηλικιωμένοι, σκυμμένοι από το βάρος των χρόνων. Γι αυτούς τους ανθρώπους ο κόπος του να πάνε ως τη διάβαση δεν έχει νόημα. Ποιο το όφελος; Αφού στη διάβαση τα αυτοκίνητα δεν σταματούν, (όπως διαπίστωσε η άμοιρη τουρίστρια που πρόσφατα σκοτώθηκε στα Χανιά). Η κάμερα αποκαλύπτει πως τα αμάξια είναι πάνω στη διάβαση της Αριστοτέλους κι ο κόσμος αναγκάζεται να περάσει ανάμεσά τους, παρόλο που έχουν πράσινο. Αν είναι να περάσεις ανάμεσα στ’ αμάξια έτσι κι αλλιώς, γιατί να περπατήσεις ως τη διάβαση; Όλα τα σημεία ίδια είναι.

 

Άλλωστε η διάβαση δεν είναι και κοντά. Από Αριστοτέλους ως Βενιζέλου μεσολαβούν τρία τετράγωνα ή 220 μέτρα. Σε έναν δρόμο όπως η Ερμού, γεμάτο καταστήματα και πεζούς, οι διαβάσεις θα έπρεπε να είναι συχνές, το λιγότερο σε κάθε διασταύρωση. 

Πώς είναι δυνατόν ένας ηλικιωμένος να πρέπει να κάνει 100 μέτρα ως το επόμενο φανάρι, να περιμένει να γίνει πράσινο και μετά να περπατήσει άλλα 100 μέτρα ως το σημείο που πρέπει να πάει; Γιατί να μπει στον κόπο, αφού οι οδηγοί δεν σταματούν; Γιατί να μην περιμένει απλώς να πήξει η κίνηση και να περάσει όταν τα αμάξια είναι ακινητοποιημένα; Έτσι κι αλλιώς δεν είναι ο μόνος. Είναι προφανές πως όλοι έχουν καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα. Κρίνουν ότι δεν αξίζει τον κόπο. Πιστεύουν πως δεν έχει διαφορά. Νομίζουν πως θα τα καταφέρουν. Ώσπου κάποια μέρα, λίγη αφηρημάδα από τον πεζό ή τον οδηγό οδηγεί στο μοιραίο.

Βάζουμε πέτρες και αυγά στο ίδιο καλάθι; Όχι βέβαια. Τότε πώς βάζουμε ανθρώπους 70 κιλών από σάρκα ανάμεσα σε αυτοκίνητα χιλίων κιλών από μέταλλο; Σε περίπτωση επαφής, η σάρκα μας δεν θα έχει καμία τύχη.

Αν θέλουμε να είμαστε ασφαλείς, πρέπει άμεσα να διαχωρίσουμε τους χώρους που περπατάμε από τους χώρους που οδηγάμε. Ξέρουμε πολύ καλά πως όταν υπάρχει ασφαλές πεζοδρόμιο το χρησιμοποιούμε. Αν λοιπόν υπάρχουν χώροι όπου οι πεζοί θα νιώθουν ασφαλείς, θα τους χρησιμοποιούν. Αν όμως οι οδηγοί συνεχίζουν να παραβιάζουν τους χώρους των πεζών, οι πεζοί θα κατεβαίνουν στο δρόμο, από ανάγκη, από κούραση, από παραίτηση ή από εξοικείωση με τον κίνδυνο. Κι όσο πεζοί και οδηγοί ανακατεύονται, το τοπίο θα συνεχίσει να είναι αγχωτικό και επικίνδυνο για όλους.

__________________

Περιγραφή εικόνων από Google street view: Ένας πολυσύχναστος δρόμος, διπλής κατεύθυνσης, με παρκαρισμένα και από τις δυο πλευρές. Ανάμεσα στα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια, ο φακός έχει τσακώσει πολλούς πεζούς που περνάνε από τυχαία σημεία, εκτός διάβασης.