Υπάρχει μια χώρα στον κόσμο που τα παιδιά απολαμβάνουν τη φύση γύρω τους: παίζουν σε σχολεία με αυλές και κάνουν βόλτες στην εξοχή. Τα σχολεία δεν έχουν κάγκελα, και οι τάξεις είναι σα μικρές, αγαπημένες οικογένειες. Τρώνε φαγητό φρέσκο και υγιεινό και δεν αγγίζουν τυποποιημένες τροφές.
Δεν υπάρχουν ιδιαίτερα, δεν υπάρχουν φροντιστήρια, το διάβασμα δεν είναι εξαντλητικό και οι μαθητές έχουν ελεύθερο χρόνο. Και ξέρετε ποιό είναι το καλύτερο; Χωρίς πίεση και χωρίς ζόρι, τα παιδιά αυτής της χώρας είναι στην κορυφή της κατάταξης σε σχολικές επιδόσεις.
Μα ποιά είναι; Για ρίξτε μια ματιά στο βίντεο: http://www.teachers.tv/videos/12090
Το βασικότερο είναι ότι αυτά τα σχολεία έχουν τη δυνατότητα να είναι ευέλικτα κ ανεξάρτητα. Και τι θέλω να πω:Οι νηπιαγωγοί χοροπηδούσαν με τα παιδάκια στη λίμνη κ τα άφηναν να σκαρφαλώνουν στα δέντρα. Δυστυχώς στην Ελλάδα λείπει η πρωτοβουλία του δασκάλου/νηπιαγωγού να κάνει κάτι διαφορετικο(δε βοηθάει κ το κράτος). Στο θέμα της ανεξαρτησίας οι νηπιαγωγοί στην Ελλάδα ειναι και λίγο όμηροι των (καποιων)γονέων. Είδατε το σημείο όπου βγάζουν τα μωράκια να κοιμηθούν έξω στα καρότσια τους λέγοντας ότι είναι υγειινό κ πως ακόμα κ αν βρέχει τα αφήνουν έξω κάτω από το υπόστεγο;ότι τα μεγαλύτερα παιδάκια βγαίνουν να παίξουν έξω για μία ώρα ακόμα και αν είναι(σουηδικός)χειμώας.Είναι σχεδόν σίγουρο ότι καποιος γονιος θα έκανε φασαρία αν οι δασκάλες έβγαζαν έξω το παιδί του να παίξει στους 5C το χειμώνα ή αν του έλεγε το παιδί του ότι "η δασκάλα σήμερα μας άφησε να σκαρφαλώσουμε στα δέντρα και να πλατσουρίσουμε στη λίμνη". Βέβαια η πρώτη σκέψη όλων μας είναι "και αν αρρωστήσει το παιδί κάνοντας αυτά ποιος θα το κοιτάξει που εγώ δουλεύω;" Κ έτσι λοιπόν ο γονιός με τη σειρά του γίνεται όμηρος του κράτους κ της έλλειψης κοινωνικής πρόνοιας και πάει λέγοντας...Συγγνώμη για το μακροσκελές σχόλιο. Μένω Ολλανδία και πηγαινοέρχομαι Ελλάδα και παρατηρώ τόσες διαφορές στην νοοτροπία και στην αντιμετώπιση των παιδιών που θα έγραφα βιβλία!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι συγχαρητήρια για τη θεματική του blog.Πρέπει να αντιδρούμε σιγα σιγά!Εγώ πάντως όταν "σκουντουφλάω" σε ανεβασμένα στο πεζοδρόμιο αμάξια, τους σηκώνω τους υαλοκαθαριστήρες, έτσι για μια προειδοποίηση...!
Αν σήμερα οι δάσκαλοι είναι γίνει όμηροι των γονιών, είναι γιατί το επάγγελμα έχει απαξιωθεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποτε ο παπάς, ο δάσκαλος κι ο δήμαρχος ήταν η κορυφή της τοπικής κοινωνίας.
Σήμερα ο δάσκαλος δεν είναι παρά ένας φτωχός μισθοσυντήρητος υπαλληλίσκος, αν είναι τυχερός, ή ένας ταλαίπωρος ωρομίσθιος. Δεν έχει πια κύρος και δεν εμπνέει κανέναν σεβασμό.
Το σημαντικότερο κεφάλαιο κάθε χώρας είναι οι νέοι της, και η διάπλασή τους θα έπρεπε να είναι πρωταρχικό μέλημα όλων μας. Το επάγγελμα του δασκάλου θα έπρεπε να είναι ζηλευτό και οι αποδοχές τέτοιες που να προσελκύονται οι καλύτεροι κι από αυτούς να επιλέγονται οι κορυφαίοι. Παιδικοί σταθμοί, σχολεία και πανεπιστήμια θα έπρεπε να παίρνουν τα κονδύλια που σήμερα δίνονται για φρεγάτες και βλήματα. Οι θεσμοί θα έπρεπε να σχεδιάζονται με βάση το τι ανθρώπινο δυναμικό θέλουμε στην Ελλάδα του αύριο, όχι πώς θα ικανοποιήσουμε τους γονείς (και ψηφοφόρους) που θέλουν να δουν τα βλαστάρια τους σε κάποια σχολή.
Και να ήταν μόνο αυτά. Η παιδεία είναι σε χειρότερα χάλια από τα πεζοδρόμια της χώρας...
Το κόλπο με τους υαλοκαθαριστήρες το έχω κάνει κι εγώ, κι έχω δει πολλούς να το κάνουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο θέμα είναι ότι κανείς αυτοκινητιστής δεν το καταλαβαίνει, νομίζουν απλώς ότι κάποιο παλιόπαιδο τους πείραξε τ' αμάξι.
Υπάρχει επίσης και ο κίνδυνος να βρεθείς αντιμέτωπη με κάποιον θερμοκέφαλο.
Πιστεύω ότι η καλύτερη λύση είναι ένα χαρτί που θα εξηγεί το πρόβλημα, ώστε να καταλάβουν οι φιλότιμοι (που δεν το έχουν αντιληφθεί) και να φιλοτιμηθούν οι αναίσθητοι. Έχω κάποιες ιδέες, αλλά το δουλεύω ακόμα.