Μικροί σβόλοι με σπόρους

Την προηγούμενη Παρασκευή πήγα τα παιδιά μου στο σχολειό τους στην καθιερωμένη σχολική αποκριάτικη γιορτή. Τους άφησα και φεύγοντας, πήρα το δρόμο προς το σπίτι συνοδευόμενη από τον Διευθυντή του σχολείου, ο οποίος πήγαινε σε μια δουλειά εκεί κοντά. Προχωρούσαμε κουβεντιάζοντας, έως ότου φτάσαμε σε μια διάβαση με φανάρι, την οποία και έπρεπε να διασχίσουμε. Εγώ σταμάτησα, αυτός κοίταξε δεξιά κι αριστερά και μου είπε: "Πάμε ο δρόμος είναι ελεύθερος". Εγώ με γλυκύτατο ύφος του είπα: "Λυπάμαι θα πρέπει να συνεχίσετε μόνος". Το βλέμμα του ήταν τόσο απορημένο, που αισθάνθηκα ότι έπρεπε να του εξηγήσω. Του είπα λοιπόν, ότι εκπαιδεύω και μαθαίνω στα παιδιά μου να περιμένουν πάντα το πράσινο φανάρι των πεζών για να περνάνε απέναντι, οπότε εάν θέλω να είμαι παράδειγμα γι' αυτά θα πρέπει να είμαι υπόδειγμα ακόμα κι όταν αυτά δεν με βλέπουν. Δεν μπορώ να σας πω ότι του έφυγε η απορία στο βλέμμα. Αυτό που έκανε πάντως ήταν ένα βήμα προς τα μπροστά για να διασχίσει το δρόμο, ψελλίζοντας ένα "μα βιάζομαι". Όμως, σαν μια αόρατη κλωστή να τον τράβηξε πίσω. Σταμάτησε και με το συνεχώς απορημένο βλέμμα στα μάτια, μου είπε: Μπράβο σας! Μέχρι να τελειώσει τη φράση του, είχε γίνει πράσινο το φανάρι των πεζών και συνεχίσαμε μαζί το δρόμο μας.
Παρόμοιο περιστατικό συνέβη και χθες, την ώρα που πήρα τα παιδιά από το σχολείο και επιστρέφαμε πίσω όλοι μαζί, κουβεντιάζοντας με μια μητέρα συμμαθήτριας της κόρης μου.
Εκ των υστέρων σκέφτομαι, ότι θα μπορούσα να έχω συνεχίσει την κουβέντα, λέγοντας τους ότι είναι θέμα ενός λεπτού η αναμονή στο φανάρι και πως όποια μα όποια δουλειά ή βιασύνη κι αν έχει κανείς, δε θ' αλλάξει κάτι μ' ένα λεπτό καθυστέρηση. Αυτό που λέω πάντα και στα παιδιά πηγαίνοντας τους το πρωί σχολείο, είναι πως αν μας καθυστερήσει το φανάρι, το πολύ-πολύ να κλείσει η πόρτα του σχολείου και να χάσουν την πρώτη ώρα μαθήματος. Εάν το περάσουν βιαστικά και με κόκκινο, κινδυνεύουν να τους χτυπήσει αυτοκίνητο και να χάσουν το σχολείο για πάντα.
Τώρα όμως που γράφω, σκέφτομαι πως τελικά καλύτερα που δεν είπα τίποτα παραπάνω στους ενήλικες. Ότι άλλο κι αν έλεγα θα ακουγόταν σαν κήρυγμα ή προσπάθεια να κάνω την έξυπνη. Πιστεύω πως με τη στάση μου και τα λίγα λόγια μου, έριξα απλώς ένα σβόλο με χώμα και σπόρους. Εάν οι σπόροι αυτοί βρουν το κατάλληλο περιβάλλον και τις κατάλληλες συνθήκες, θα βλαστήσουν και θα καρπίσουν, αν όχι, οι σβόλοι μου είναι αυτοί που θα χρειαστούν βελτίωση.

Χριστιάνα Βλαχάκη