Εις μνήμην

Αυτές τις μέρες του Ιούλη οι 102 νεκροί στο Μάτι μας στοιχειώνουν. Όλη η Ελλάδα τους θυμάται, τους σκέφτεται και θλίβεται. Εκατόν δύο. Μας σοκάρει το νούμερο.

Την ίδια χρονιά, μια άλλη θεομηνία στοίχισε 709 νεκρούς.

Επτά φορές το "Μάτι". Επτά.

Κάθε χρόνο.

Κανείς δεν μιλά γι αυτή τη συμφορά. Κανείς δεν οργίζεται. Τα κανάλια δεν αναζητούν ευθύνες. Δεν γίνεται καμία επιμνημόσυνη δέηση. Δεν αποκαλύπτονται μνημεία. Καμία κυβέρνηση δεν ορκίζεται πως θα ληφθούν μέτρα για να μην ξανασυμβεί.

Η θεομηνία είναι τα τροχαία. Η άσφαλτος παίρνει κάθε μέρα δύο συνανθρώπους μας. Από αυτούς 155 ήταν πεζοί - περίπου ένας κάθε δύο μέρες.

Σιγή.
Πού είναι οι βαρύγδουπες δηλώσεις; Πού είναι οι εξαγγελίες μέτρων; Πού είναι η πολιτεία που οφείλει να προστατεύει τη ζωή των πολιτών της;

Πριν ένα χρόνο, η Κατερίνα Φουσιάνη είχε βγει με φίλες της να γιορτάσουν το καινούριο της σπίτι, που μόλις το είχε επιπλώσει. Η Κατερίνα ήταν οδηγός. Το μαγαζί που πήγαν δεν είχε θέσεις στάθμευσης. Πάρκαρε το αυτοκίνητό της, όπως όλοι, όπου βρήκε. Σ' έναν δρόμο θεόστενο, χωρίς πεζοδρόμια. Συγνώμη, με πεζοδρόμια που αρκούν για κολώνες, δέντρα, άντε και κανένα μηχανάκι. Όχι όμως για πεζούς.

Παρόλα αυτά, η Κατερίνα, δεν έδωσε σημασία. Μήπως δεν είχε μάθει να περπατά στον δρόμο κάθε μέρα; Το είχε ήδη κάνει χιλιάδες φορές στη σύντομη ζωή της. Δεν το σκεφτόταν καν - όπως όλοι μας.

Μόνο που αυτός ο στενός δρόμος, θα ήταν ο τελευταίος της. Εκεί, όπως περπατούσε, δίπλα στα αυτοκίνητα, το θεόρατο απορριματοφόρο τη στρίμωξε και την παρέσυρε κάτω από τη ρόδα του. Τι έφταιξε; Κανείς δεν ξέρει - λένε - λες και δεν είναι ηλίου φαεινότερο:

ΔΕΝ βάζουμε ανθρώπους σε απόσταση αναπνοής από κινούμενες μηχανές που ζυγίζουν τόνους.

Τόσο απλά.

Μια στραβοτιμονιά, ένα στραβοπάτημα και το δυστύχημα θα συμβεί.

Δεν λέω α-τύχημα. Δεν ήταν ατυχία αυτό που έπαθε η οικογένεια της Κατερίνας. Ήταν δυστυχία ανείπωτη και πόνος απερίγραπτος.
Πέρα απ' αυτό, ήταν ένα έγκλημα σχεδιασμένο από την αμέλεια και την ολιγωρία των αρχών και των πολιτών, χρόνια τώρα.

Εις μνήμην της Κατερίνας Φουσιάνη θα θέλαμε να δούμε τα εξής:

• Να μην πάει η ζωή της χαμένη. Να γίνει το έναυσμα για ν' αρχίσει η αναμόρφωση της γειτονιάς της ώστε να μην υπάρξει κανείς άλλος αδικοχαμένος στο δήμο.
• Αρχίζοντας από χτες, να καθαριστεί τουλάχιστον το ένα από τα δύο πεζοδρόμια του δρόμου από κάθε είδους εμπόδια, σε πλάτος 1,5 μ και ύψος 2,2 μ. Γιατί τόσο; Για να μπορούν να διασταυρωθούν δύο άνθρωποι (70+70 εκ) χωρίς ο ένας να βγει στο δρόμο. Και να μπορεί να περάσει κάποιος όταν βρέχει, με μια ομπρέλα.
• Όπου υπάρχουν εμπόδια που δεν μπορούν να μετακινηθούν (δέντρα, κολώνες της ΔΕΗ) να διαπλατυνθεί το πεζοδρόμιο.
• Όπου η διαπλάτυνση του πεζοδρομίου εμποδίζει τη στάθμευση, να καταργηθούν οι αντίστοιχες θέσεις. Μια, δυο, όσες χρειαστεί. ΔΕΝ μιλάμε για θέσεις όταν παίζονται ανθρώπινες ζωές;
• Τέλος, ο δρόμος όπου χάθηκε να πάρει το όνομά της, ως ελάχιστο φόρο τιμής, και να μπει μια πλακέτα στη μνήμη της.
  

Και μην ακούω ότι αποκλείεται να συμβεί.

Η Κατερίνα είναι η απόδειξη ότι συμβαίνει.
Ας την ακούσουμε.

Θα θέλαμε να δούμε ακριβώς τα ίδια για κάθε δρόμο όπου χάθηκε άνθρωπος, ιδιαίτερα πεζός.
Σε δήμους που από καθαρή τύχη δεν έχει χαθεί ακόμη ζωή λόγω της άναρχης δόμησης και της ακόμη πιο άναρχης κυκλοφορίας και στάθμευσης, ας αρχίσουν όχι από σημεία τροχαίων, αλλά από σχολεία, παιδικούς σταθμούς και παιδικές χαρές.

Ας ξεκινήσουμε προστατεύοντας τη ζωή των παιδιών κι ας μάθουμε στην επόμενη γενιά το σωστό, γιατί αυτή είναι το μέλλον μας.

Ας αρχίσουμε την προσπάθεια να φτιάξουμε τις πόλεις από τα σημεία όπου κυκλοφορούν παιδιά κι ας τους ζητήσουμε συγνώμη γιατί το έργο είναι τιτάνιο και δεν θα προλάβουμε να το ολοκληρώσουμε.

Αν όμως έχουμε κάνει σωστά τη δουλειά μας θα το ολοκληρώσουν εκείνα.

Κι αν είμαστε τυχεροί, θα μπορούμε μια μέρα να ξεπροβοδίζουμε τα παιδιά μας χωρίς να τρέμουμε ώσπου να γυρίσουν.