Ήταν που μας χρωστούσαν, ζητάνε και το βόδι...

Κάποιοι κάτοικοι του τριγώνου Πατρόκλου-Πλαταιών-Θερμοπυλών στον Ελαιώνα Χαϊδαρίου, έχουν καταθέσει καταγγελία στο Δήμαρχο γιατί -λένε- τώρα τελευταία η Τροχαία περνά συχνά και κόβει πολλές κλήσεις.

Οι κάτοικοι διαμαρτύρονται για τον υπερβολικό ζήλο των οργάνων: «Μα γιατί βεβαιώνουν παραβάσεις, αφού τα οχήματα δεν εμποδίζουν την κυκλοφορία;» Είναι προφανές, συμπεραίνουν, πως το κάνουν «μόνο και μόνο για να μην δυσαρεστήσουν τον κακόβουλο συμπολίτη» που τους καλεί συνέχεια. Λες και οι τροχαίοι θα έκοβαν πρόστιμα για να κάνουν το χατίρι μου ή το δικό σας...
Οι κάτοικοι δεν φαίνεται να προβληματίζονται τι κάνει τον συμπολίτη τους να τηλεφωνεί. Ούτε γιατί η τροχαία βρίσκει πάντα να γράψει όταν έρχεται.

Αντίθετα, λένε (σοβαρά-σοβαρά) πως «το αναμενόμενο σε μια ευνομούμενη πολιτεία θα ήταν να ζητήσουν από τον εμμονικό καταγγέλλοντα να μην απασχολεί την Υπηρεσία τους αναιτίως και με ζητήματα ήσσονος σημασίας» όπως για παράδειγμα η στάθμευση «σε στροφή», αφού τέλος πάντων δεν «παρεμποδίζουν [...] την κυκλοφορία.» Το ζήτημα που τους καίει φαίνεται στο τέλος της επιστολής: «πού ακριβώς θα σταθμεύουμε, τέλος πάντων, τόσοι πολίτες τα οχήματά μας;» Και η φοβερή κατάληξη: αιτούνται «να μάθουμε τα στοιχεία επικοινωνίας του καταγγέλλοντος, για να κινηθούμε νομικά εναντίον του»!

Σε τι καιρούς ζούμε; Οι άνθρωποι που παραδέχονται ότι παρκάρουν παράνομα, πάνω σε στροφές (και ποιος ξέρει πού αλλού), αντί να συμμορφωθούν και να καταλάβουν ότι πρέπει να  βρουν άλλη λύση για το παρκάρισμα, απαιτούν να συνεχίσουν την παρανομία τους ανενόχλητοι και να τιμωρηθεί ποιος; Αυτός που επικαλείται τον νόμο!
Εννοείται πως νομικά δεν έχουν καμία ελπίδα, αναρωτιέμαι όμως τι άλλο μπορούν να κάνουν αν μάθουν τα στοιχεία του καταγγέλλοντος. Δεν ξέρω για ’σας, αλλά εμένα μου μυρίζει εκφοβισμός.

Σεργιάνισα τη γειτονιά μέσω Google και είδα τις ίδιες πολυκατοικίες της αντιπαροχής, που βλέπουμε σ’ όλο το Χαϊδάρι, σε τσιμεντένιες γειτονιές με ελάχιστο πράσινο. Είδα τους ίδιους δρόμους με τα θεόστενα πεζοδρόμια με τη νεραντζιά στη μέση, που με το ζόρι χωρούν καμιά μπαλαρίνα. Πάνω σ’ αυτά τα πεζοδρόμια είδα τα ίδια σκουπίδια και τα ίδια παρκαρισμένα που βλέπουμε παντού.

Εννοείται πως οι άνθρωποι που ζουν εκεί δεν έχουν φτερά. Οι ίδιοι που παρκάρουν στα πεζοδρόμια περπατούν στο δρόμο για να πάνε σπίτι. Αντί όμως να ξεσηκώνονται με την υποβάθμιση της ζωής τους, με τον κίνδυνο που απειλεί σε κάθε στροφή τους ίδιους και τα παιδιά τους, ξεσηκώνονται γιατί δεν έχουν χώρο να βάλουν το αμάξι τους!

Ναι, το ξέρω. Οι αποστάσεις είναι μεγάλες, οι συγκοινωνίες κόλαση και τ’ αμάξι είναι απαραίτητο. Οι χώροι στάθμευσης είναι λίγοι και δεν έχουν όλες οι πολυκατοικίες πυλωτές. Όμως το αμάξι είναι δικό μου. Εγώ το πήρα κι έχω την ευθύνη του, όπως έχω την ευθύνη του παιδιού μου. Όταν πρόκειται να κάνουμε οικογένεια, ψάχνουμε για μεγαλύτερο σπίτι. Όταν πρόκειται να πάρουμε αυτοκίνητο γιατί δεν φροντίζουμε να έχει τον χώρο του; Γιατί απαιτούμε από την πόλη να μας το φιλοξενήσει;

Είναι εύκολο να στρέφεσαι ενάντια στον γείτονα. Γιατί τηλεφωνεί όμως; Μήπως είναι γονιός με μωρό στο καρότσι και φοβάται όταν πρέπει να κατέβει στον δρόμο για να πάει το παιδί του στην παιδική χαρά; Μήπως είναι ανάπηρος και δε χωρά το αμαξίδιο; Μήπως είναι ηλικιωμένος και δυσκολεύεται να ανεβοκατεβαίνει στα πεζοδρόμια; Μήπως, τέλος, φοβάται πως όταν παρκάρετε στις στροφές κάποιος οδηγός δε θα τον δει και θα καταλήξει όπως η όμορφη Χαϊδαριώτισσα που πέθανε πρόπερσι γιατί δεν υπήρχε πεζοδρόμιο και περπατούσε στο δρόμο;

Είναι εύκολο να στραφώ ενάντια στον γείτονα και να απαιτήσω να πάψει να διεκδικεί την εφαρμογή του νόμου. Είναι πολύ πιο εύκολο από το να αγανακτήσω με τις αρχές και να απαιτήσω να κάνουν επιτέλους τη δουλειά τους – να μου φτιάξουν μια πόλη που θα χαίρομαι να ζω. Μια πόλη που θα μπορώ ν’ αφήσω τα παιδιά να πάνε στο σχολείο με τα πόδια, όπως έκανα εγώ κάποτε. Μια πόλη που να μπορούν να πάνε αγγλικά και μπάσκετ χωρίς να κάνω το ταξί κάθε απόγευμα. Μια πόλη που ο πατέρας μου θα μπορεί να πάει στο ΚΑΠΗ μόνος του, χωρίς να με χρειάζεται για σοφέρ.
Αλλά βέβαια, το να πας ενάντια στο σύστημα είναι δύσκολο. Πιο δύσκολο από το να βγάλεις τον γείτονα τρελό.

Όσο για τον ΚΟΚ, οι διατάξεις του δεν είναι προαιρετικές. Υπάρχει για τη δική μας ασφάλεια. Κάθε διάταξή του έχει λογική που ο σκοπός της είναι να προφυλάξει την ανθρώπινη ζωή – ναι, και τη δική σου αγανακτισμένε οδηγέ. Δεν είναι υπερβολή να κόβει κλήσεις ο τροχαίος όταν βλέπει παράβαση. Είναι δουλειά του. Κι αν έχεις λίγη λογική θα δεχτείς το πρόστιμο με σκυμμένο κεφάλι, γιατί κάθε φορά που παρκάρεις παράνομα ρισκάρεις, όχι την κλήση, αλλά τη ζωή του συνανθρώπου σου.

Μόνο αν πάψουμε όλοι να σκεφτόμαστε τη βολή μας κι αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τον συνάνθρωπό μας θα γίνει αυτό που επιθυμείτε: «να ειρηνεύσει ξανά το κλίμα στην γειτονιά μας και να αποκατασταθεί η αρμονική μας διαβίωση.»

Σας το εύχομαι ολόψυχα.