Προτεραιότητα και διαβάσεις

Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε ένα βίντεο από κάμερα ασφαλείας που δείχνει αυτοκίνητο να χτυπά πεζή που περνά διάβαση. Η ανάρτηση δημοσιεύτηκε και στο Facebook και δεν άργησε να προσελκύσει ένα σωρό σχόλια.

Ευτυχώς, οι περισσότεροι σχολιαστές κατάλαβαν ότι το φταίξιμο ήταν της οδηγού, που όφειλε να προσέξει το σήμα της διάβασης και να επιβραδύνει τόσο ώστε να μπορεί να παραχωρήσει προτεραιότητα μόλις κάποια/ος επιχειρούσε να τη διασχίσει.
Δυστυχώς, ακόμη και σήμερα, πολλοί σχολιαστές φάνηκε να αγνοούν αυτόν τον κανόνα και αρκετοί υποστήριξαν το αντίθετο.

Ας δούμε τι λέει ο ΚΟΚ:

ΑΡΘΡΟ 39 : Συμπεριφορά των οδηγών προς τους πεζούς 

1. Ολοι οι οδηγοί πρέπει να αποφεύγουν να συμπεριφέρονται με τρόπο που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τους πεζούς. [...]

2. Αν σε σημασμένη διάβαση πεζών η κυκλοφορία των οχημάτων δεν ρυθμίζεται με φωτεινή σηματοδότηση ή με τροχονόμο, οι οδηγοί υποχρεούνται να πλησιάζουν στη διάβαση με ταχύτητα τόσο μικρή ώστε να μην εκθέτουν σε κίνδυνο τους πεζούς που τη χρησιμοποιούν ή εισέρχονται σε αυτήν και, σε περίπτωση ανάγκης, να διακόπτουν την πορεία του οχήματός τους για να επιτρέπουν τη διέλευση των πεζών.

 

Λογικά, η διάβαση είναι η συνέχεια του πεζοδρομίου ή πεζοδρόμου. Άρα, σηματοδοτεί τη διασταύρωση "πεζολωρίδας" με "αυτοκινητολωρίδα".
Όταν σε κάθε διασταύρωση επιβραδύνουμε και σταματάμε για να ελέγξουμε την κίνηση, δεν είναι λογικό να κάνουμε το ίδιο και σε διασταύρωση με πεζούς;
Πολύ περισσότερο μάλιστα, εφόσον οι πεζοί είναι πιο ευπαθείς από οποιοδήποτε όχημα. 

Πιθανώς γι αυτό ο ΚΟΚ ορίζει πως οι οδηγοί πρέπει να παραχωρούν προτεραιότητα στους πεζούς σε κάθε διάβαση που δεν έχει φανάρι.
Με λίγα λόγια, για τους οδηγούς, το μπλε σήμα της διάβασης (Π-21) ισοδυναμεί με το ανάποδο κίτρινο τρίγωνο (Ρ-1). Και τα δύο σημαίνουν ότι πρέπει να παραχωρήσουμε προτεραιότητα - στην πρώτη περίπτωση σε πεζούς, στη δεύτερη σε οδηγούς.

Γιατί; Γιατί το λέει ο ΚΟΚ.
Όσοι δεν παραχωρούν προτεραιότητα (ή δεν ξέρουν πως πρέπει να το κάνουν) μάλλον έχουν ξεχάσει τα σήματα. Ίσως θα έπρεπε να τους παίρνουν το δίπλωμα, για να τους δώσουν την ευκαιρία να τα ξαναφρεσκάρουν.

Όμως, ακόμη κι αν ο ΚΟΚ δεν όριζε την παραχώρηση προτεραιότητας, πάλι θα έπρεπε να σταματάμε στις διαβάσεις.
Για σκεφτείτε:

α) Ως οδηγός είμαι εκπαιδευμένη. Ξέρω τον ΚΟΚ και τα σήματα. Ξέρω πόσα μέτρα χρειάζεται για να σταματήσει το αμάξι μου. Ο πεζός που έχω μπροστά μου, ξέρει τίποτα από όλα αυτά;

β) Οι περισσότεροι πεζοί είναι παιδιά ή ηλικιωμένοι. Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ πάντα ανοίγω την πόρτα σε παιδιά ή ηλικιωμένους. Γιατί να μην κάνω το ίδιο όταν οδηγώ; Ο πεζός μπορεί να είναι κουρασμένος και/ή φορτωμένος. Μπορεί να είναι στον ήλιο, το κρύο ή τη βροχή όσο εγώ κάθομαι, ακούγοντας τη μουσικούλα μου. Η στοιχειώδης ευγένεια απαιτεί να παραχωρούμε προτεραιότητα σε άτομα που είναι σε πιο δύσκολη θέση από εμάς. Για μένα, δε θέλει δεύτερη σκέψη.

γ) ειδικά όταν οι πεζοί είναι παιδιά, είναι λογικό να απαιτούμε από τα παιδιά περισσότερη σύνεση και προσοχή από τους μεγάλους; Να έχουν το νου τους, να κοιτάζουν προσεκτικά, να μην αφαιρούνται... Και μάλιστα, το απαιτούμε από τα παιδιά, ενώ την ίδια στιγμή απαλλάσσουμε τους οδηγούς από την ίδια υποχρέωση! Παράλογο...

Ευτυχώς, εξαπλώνεται το φαινόμενο των οδηγών που παραχωρούν προτεραιότητα στις διαβάσεις. Κι ας κορνάρουν οι από πίσω. Υπάρχουν πολύ σημαντικότερα πράγματα από τα λίγα δευτερόλεπτα που θα χάσουμε στη διάβαση. Ένα από αυτά είναι η ανθρωπιά μας.