Η ελευθερία των ποδιών και η σκλαβιά της ρόδας

Δυο φοιτήτριες στη Θεσσαλονίκη έκαναν ένα πείραμα: έκαναν την ίδια βόλτα στην πόλη, δύο φορές.
Την πρώτη πήγαν με τα πόδια, άνετες, αεράτες και κεφάτες, γρήγορα, χωρίς περιττά χασομέρια, γελώντας και κουβεντιάζοντας.
Τη δεύτερη φορά, η μία κάθισε σε αναπηρικό καροτσάκι. Αυτό που πριν ήταν μια εύκολη και άνετη διαδρομή έγινε ένας άθλος, με δυσκολίες, εμπόδια, κινδύνους και αδικαιολόγητο χάσιμο χρόνου.
Δείτε το βίντεο, μιλάει μόνο του.

Aλήθεια, στη δεύτερη διαδρομή, προσέξατε πόσο γρήγορα τα γέλια εξαφανίστηκαν από τα πρόσωπα των κοριτσιών; Προσέξατε πόσο σκοτείνιασαν τα πρόσωπά τους, πώς εξανεμίστηκε το κέφι τους;

Τι ψυχική φθορά προκαλεί άραγε αυτή η ταλαιπωρία σ' ένα άτομο που τη ζει σε κάθε του μετακίνηση, κάθε μέρα, όλη μέρα και φυσικά δε μπορεί βγει από το καροτσάκι στο τέλος της βόλτας;
Πόση ψυχική δύναμη χρειάζεται άραγε για να συνεχίσει αυτό το άτομο να βγαίνει, να κινείται, σε πείσμα των συνθηκών;

Αλήθεια, έχετε προσέξει και τα πρόσωπα των μαμάδων με καρότσι κι αυτά σφιγμένα και σκοτεινά;
Μα γιατί; Συνοδεύουν ένα υπέροχο μωράκι, την αγάπη της ζωής τους, το φως των ματιών τους, δε θα έπρεπε να περπατούν με την ευτυχία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους;
Δε θα έπρεπε μια βόλτα με το μωρό, έστω και ως το φούρνο, να είναι αφορμή απόλαυσης και αγαλλίασης;
Γιατί όμως δε μπορούμε να ζήσουμε αυτή την απλή χαρά;
Γιατί επιτρέψαμε στην πόλη γύρω μας να μας εξουθενώνει;
Γιατί πρέπει ακόμα και η πιο απλή έξοδος να μας γεμίζει άγχος, κούραση ή οργή - ή όλα αυτά μαζί;
Γιατί ανεχόμαστε αυτό το χάλι;
.