Ανάγωγοι και απάνθρωποι

Επιλέγουμε την πορεία μας με μια ματιά, περνάμε με μια δρασκελιά λακκούβες και εμπόδια, ελισσόμαστε ανάμεσα στα παρκαρισμένα, τρέχουμε όταν μας πλησιάζει αυτοκίνητο.

Τι γίνεται όμως μ' αυτούς που δεν είναι τόσο τυχεροί όσο εμείς; Με ανθρώπους που η δική μας ευκολία μετακίνησης είναι απραγματοποίητο όνειρο; Με όσους δε μπορούν να δουν από πού έχει χώρο να περάσουν ή τους είναι αδύνατο ν' ανέβουν το πεζοδρόμιο αν έχει σκαλοπάτι; Μ' εκείνους που αδυνατούν να κάνουν τα όσα κάνουμε εμείς με ευκολία;

Τι κάνουμε γι αυτούς τους ανθρώπους;
Πόσες φορές σκεφτόμαστε το ενδεχόμενο να περάσουν, όταν κλείνουμε τα πεζοδρόμια και τις διαβάσεις με τ' αυτοκίνητά μας, με σκουπίδια, με εμπορεύματα;
Γι αυτούς τους ανθρώπους ούτε σκέψη. Δε μας περνά καν από το μυαλό ότι το εμπόδιο που δε μας ενοχλεί μπορεί να είναι αξεπέραστο για κάποιον άλλο. Δε μας ενοχλεί που δεν υπάρχουν χώροι για να κυκλοφορήσει ένα άτομο με κινητικές δυσκολίες.
Όταν τους μιλήσεις για το πρόβλημα, οι πιο πολλοί άνθρωποι απλά σηκώνουν τους ώμους: "Σιγά μωρέ, και τι έγινε;" Άλλοι ισχυρίζονται ότι οι ανάπηροι είναι ελάχιστοι ή ότι δεν υπάρχει κανένας στη γειτονιά.
Μα βέβαια, αφού δεν μπορούν οι άνθρωποι να βγουν από το σπίτι τους, πώς να τους δεις, αναίσθητε έλληνα;
Και τι σημασία έχει αν είναι λίγοι ή πολλοί; Μόνο η πλειοψηφία έχει δικαιώματα;
Αν ήσουν εσύ ανάπηρος, πώς θα σου φαινόταν ο αναγκαστικός "κατ' οίκον περιορισμός";
Πώς θα σου φαινόταν να αναγκάζεσαι να κάνεις χίλιες παρακάμψεις, να ψάχνεις μάταια για δίοδο και ν' αναγκάζεσαι να περπατάς στο δρόμο, με τα αυτοκίνητα να κορνάρουν και να μουγκρίζουν δίπλα σου, απλά και μόνο γιατί κανείς δε σκέφτηκε να σου αφήσει ένα μέτρο τόπο να περάσεις;

Οι κοινωνίες κρίνονται από τη συμπεριφορά που δείχνουν στα πιο αδύναμα άτομά τους.
Οι αρχαιολόγοι ξέρουν ότι οι Νεάντερταλ ήταν άνθρωποι κι όχι ζώα, γιατί έχουν βρει αποδείξεις ότι φρόντιζαν τους τραυματίες και τους ανάπηρους συνανθρώπους τους για πολλά χρόνια.
Αναρωτιέμαι αν εμείς είμαστε άξιοι να συγκριθούμε με τους πρωτόγονους προγόνους μας.