Αναίσθητοι και ανόητοι

Ο μέσος έλληνας φαίνεται να θεωρεί πως στον τόπο του δεν υπάρχουν ανάπηροι.
Ούτε καν του περνά από το μυαλό ότι στη γειτονιά του υπάρχουν ένα σωρό, κι ας μην τους βλέπει κάθε μέρα.
Οι παραπληγικοί, οι τυφλοί, τα παιδιά με εγκεφαλική παράλυση, οι υπερήλικες, μένουν κλεισμένοι στο σπίτι όλη την εβδομάδα, περιμένοντας τους συγγενείς τους να περάσουν να τους πάρουν για μια βόλτα το Σαββατοκύριακο.
Πώς να τολμήσουν να βγουν στην αδιάβατη ζούγκλα που τους περιμένει έξω από το σπίτι; Ακόμη και με βοηθό, πολλές φορές είναι αδύνατο να περάσουν.

Κι εντάξει, ο μέσος πολίτης είναι υγιής και αρτιμελής.
Πόσο σίγουρος είναι όμως ότι θα μπορεί πάντα να στριμώχνεται με το πλάι για να περάσει ανάμεσα στ' αυτοκίνητα; Ότι θα μπορεί πάντα να περνά με μια δρασκελιά σκαλοπάτια, λακκούβες, γλιστερά σκουπίδια; Ότι θα μπορεί, όταν αναγκαστεί να βγει στο δρόμο, να χώνεται γρήγορα ανάμεσα στα παρκαρισμένα όταν έρχεται αμάξι;

Πόσο σίγουρος είναι ο ανέμελος οδηγός μας που αφήνει το αμάξι του πάνω στη διάβαση ότι αύριο δε θα τη χρειαστεί και ο ίδιος; Μήπως συμβαίνουν λίγα ατυχήματα στους δρόμους μας; Είναι άραγε τόσο απίθανο να γίνει κι αυτός ένας από τους τόσους συμπολίτες μας που είναι καθηλωμένοι στα καροτσάκια; Ακόμη κι ένα σπασμένο πόδι μπορεί να κάνει τη ζωή πολύ δύσκολη για πολύ καιρό.

Σκέφτεται άραγε αυτός που παρκάρει διαγώνια στο πεζοδρόμιο ότι οι ηλικιωμένοι δε μπορούν να χωρέσουν μαζί με το συνοδό τους; Δεν τον ενοχλεί που έχει κι ο ίδιος ηλικιωμένους γονείς; Ή δε νοιάστηκε ποτέ να μάθει πώς περνούν;
Άραγε, του περνά από το μυαλό ότι αύριο θα είναι κι ο ίδιος ένας γεράκος που θα δυσκολεύεται να περάσει; Πώς ξέρει ότι αύριο δε θα χρειάζεται μπαστούνι ή πι; Μήπως θ' αυτοκτονήσει στα πενήντα; Ή απλά το ενδεχόμενο είναι πολύ μακριά για να τον νοιάξει; Μήπως πιστεύει ότι θα γεράσει αειθαλής κι ακμαίος κι ότι στα εβδομήντα του θα έχει την ίδια ευκινησία που έχει τώρα;

Έχω δει αυτοκίνητα παρκαρισμένα στο πεζοδρόμιο με παιδικά καθισματάκια στο πίσω κάθισμα. Αυτοί οι γονείς, δε δυσκολεύτηκαν ποτέ να περάσουν τα παιδιά τους από κάποιο πεζοδρόμιο; Παθαίνουν αμνησία όταν κάθονται πίσω από το τιμόνι, ή δεν έχουν κυκλοφορήσει ποτέ με το παιδί στο δρόμο; Ή μήπως απλά δεν τους νοιάζει για τα παιδιά των άλλων;

Κι εντάξει, έστω ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν ανάπηρους συγγενείς, ούτε γέρους γονείς, ούτε παιδιά. Είναι όμως δυνατό να μην έχουν ποτέ αντιληφθεί ότι υπάρχουν άνθρωποι που χρειάζονται τα πεζοδρόμια, τις ράμπες και τις διαβάσεις; Ίσως οι γονείς τους να μην κατάφεραν να τους διδάξουν να νοιάζονται για το συνάνθρωπό τους. Ίσως οι δάσκαλοί τους ν' απέτυχαν να τους μάθουν τους βασικούς κανόνες συμπεριφοράς, ή έστω τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Τους λείπει όμως εντελώς η λογική; Είναι ανίκανοι να δουν το προφανές; Να σκεφτούν; Οι ίδιοι δεν έχουν ποτέ χρειαστεί πεζοδρόμιο ή διάβαση; Το βρίσκουν λογικό να πρέπει να κυκλοφορούν στην άσφαλτο, ανάμεσα στ' αυτοκίνητα; Έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ την αναρχία που μας φαίνεται φυσική;

Οι πιο νέοι από εμάς, δεν έχουν ταξιδέψει; Δεν έχουν δει άλλους τόπους και συνήθειες, δεν έχουν δει το καλύτερο; Πώς είναι λοιπόν δυνατόν να μην τους ενοχλεί η κατάσταση που επικρατεί; Πώς είναι δυνατό να μη θέλουν να τη βελτιώσουν; Πώς είναι δυνατό να ενεργούν όπως οι γονείς και οι παππούδες τους, σα να μην έχουν μάθει τίποτα, σα να ζούν στην Ελλάδα του πενήντα;

Ας μου το εξηγήσει κάποιος, παρακαλώ.
.