Παιδιά στο δρόμο - γιατί;

Δημοσίευσα το προηγούμενο άρθρο κι έκλεισα τον υπολογιστή, αλλά δε μπορούσα να ησυχάσω.
Όσο σκεφτόμουν το συμβάν τόσο άναβα και κόρωνα.
Το κερασάκι στην τούρτα ήταν η ατάκα του άσχετου δημοσιογράφου (άσχετος, γιατί ποιος λογικός άνθρωπος λέει "κοπέλα" ένα κοριτσάκι 13 χρονών;)

Λέει λοιπόν ο σοφότατος συντάκτης του άρθρου: "προσπάθησαν να περάσουν ένα δρόμο, όμως δυστυχώς για τα ίδια όχι από τη διάβαση".
Δηλαδή τι, κύριε δημοσιογράφε, θέλετε να πείτε ότι αν είχαν περάσει από τη διάβαση θα ήταν ασφαλή;
Μα πού ζείτε κύριε δημοσιογράφε;
Πώς είναι δυνατό ν' αγνοείτε ότι στην Ελλάδα η διάβαση είναι είδος εν ανεπαρκεία;
Μήπως νομίζετε πως όλοι οι δρόμοι είναι όπως οι κεντρικοί με τις διαβάσεις τους όμορφες και φρεσκοβαμμένες;

 Πού τέτοια τύχη. Οι περισσότεροι δρόμοι στην Ελλάδα είναι όπως αυτός - χωρίς καμία διαγράμμιση πουθενά.

Τι; Δε φαίνεται καλά η φωτογραφία; Ας δούμε τότε έναν άλλο δρόμο:

Πείτε μου, κύριε δημοσιογράφε, πού έχετε δει διασταύρωση με διαγραμμισμένη διάβαση; Και φυσικά, αν λείπουν οι διαγραμμίσεις στις διασταυρώσεις (που είναι υποχρεωτικά διαβάσεις, σύμφωνα με τον ΚΟΚ) πιστεύετε ότι θα υπάρχουν σε άλλα σημεία, πχ. στη μέση ενός οικοδομικού τετραγώνου; Ξέρετε ότι στην πλειοψηφία των δρόμων πρέπει να περπατήσετε κάμποση ώρα ώσπου να συναντήσετε διάβαση για να περάσετε "νόμιμα";

Ας υποθέσουμε όμως ότι ο δρόμος που προσπάθησαν να περάσουν τα παιδιά έχει διαβάσεις, και μάλιστα σε απόσταση μικρότερη από πεντακόσια μέτρα μεταξύ τους.
Μπορούσαν να περάσουν;
Έχετε δει πολλές διαβάσεις ελεύθερες από μηχανάκια, αυτοκίνητα και άλλα εμπόδια;

Το να βρεις διάβαση που να μπορείς να περάσεις είναι θαύμα κι εξαίρεση, όχι κανόνας.

Με λίγα λόγια ο πεζός θα περάσει πριν από τη διάβαση, μετά από τη διάβαση, κοντά ή μακριά από τη διάβαση, αλλά πάντως αν καταφέρει να βρει χώρο για να περάσει θα είναι τυχερός.

Αλλά ας υποθέσουμε ότι υπήρχε η διάβαση, κι ας υποθέσουμε ότι δεν είχε παρκάρει κάποιος ακριβώς μπροστά στο άνοιγμα που αφήνουν τα κάγκελα για τους πεζούς.
Αυτό σημαίνει ότι τα παιδιά θα περνούσαν σώα;
Πείτε μου, σε ποιο μέρος της Ελλάδας έχετε δει αυτοκίνητα να φρενάρουν στη διάβαση;

Πού έχετε δει οχήματα να παραχωρούν προτεραιότητα σε πεζούς; (Ξέρω την απάντηση, έχω γράψει γι αυτό το παράξενο μέρος, εδώ.)

Ακόμη κι αν η διάβαση έχει φανάρια, οι πεζοί δε μπορούν να περάσουν με ασφάλεια. Δε μπορούν να εμπιστευτούν το πράσινο για τους πεζούς, τη στιγμή που αυτοκίνητα και μηχανάκια παραβιάζουν το δικό τους κόκκινο.

Αντιμέτωπος μ' αυτά τα δεδομένα, ο πολίτης δεν έχει άλλη επιλογή: αν θέλει να περάσει το δρόμο, να πεταχτεί στο απέναντι κατάστημα, να πάει στη στάση ή στο σπίτι του ή στη δουλειά πρέπει να περάσει παράνομα.
Αγνοώντας διαγραμμίσεις, φανάρια και σήματα προτεραιότητας που δεν του προσφέρουν ούτε εξασφάλιση ούτε προστασία, ο πεζός θα περάσει από όπου χωρά να διαβεί, όταν ο ίδιος κρίνει ότι η κίνηση του επιτρέπει.

Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το μεγάλο πρόβλημα: τι θα συμβεί αν ο πεζός κρίνει λάθος τα πράγματα;
Τι θα συμβεί αν η ηλικία, η όραση ή η κρίση του δεν του επιτρέψουν να υπολογίσει σωστά την ταχύτητα και την απόσταση ενός οχήματος που φαίνεται να είναι ακόμη μακριά;
Τι θα συμβεί αν την ώρα που διασχίζει το δρόμο γλιστρήσει και πέσει, αν σκοντάψει σε κάποια από τις τόσες λακκούβες;
Τι θα συμβεί αν η ορατότητα είναι περιορισμένη και ο οδηγός δε μπορέσει να αντιληφθεί έγκαιρα τον πεζό; Αν δεν προλάβει να σταματήσει;

Το τι θα συμβεί μας το λέει το δημοσίευμα. Και φυσικά πάντα θα βρεθεί κάποιος που θα πει "έφταιγε ο πεζός, γιατί δεν πέρασε από τη διάβαση."

Ε, λοιπόν όχι!
Δε φταίνε τα παιδιά που δεν περνούν από τη διάβαση.
Φταίει το ότι δεν έχουν διάβαση και φταίνε τα εμπόδια που τους κάνουν να μη μπορούν να χρησιμοποιήσουν αυτές που υπάρχουν.
Κι αφού έμαθαν να διασχίζουν το δρόμο από όπου βρουν, οι οδηγοί φρόντισαν να τους διδάξουν πως ακόμη κι όταν περνάς από διάβαση, το κάνεις με δική σου ευθύνη, όταν το επιτρέψει η κίνηση.
Γιατί λοιπόν να κάνουν τον κόπο να πάνε στη διάβαση; Γιατί να μην περάσουν από τη μέση του δρόμου; Ποια η διαφορά;

Πείτε μου - έχουν άδικο τα παιδιά;