Η λογική του παραλόγου

Πεζόδρομοι (ή αλλιώς ζώνες ελεύθερες οχημάτων ή αυτοκινήτων) είναι οι περιοχές μιας πόλης οι οποίες προορίζονται για την αποκλειστική κίνηση πεζών και στις οποίες η κίνηση τροχοφόρων απαγορεύεται ή επιτρέπεται μερικώς υπό όρους. Αυτές οι περιοχές δημιουργούνται από κοινότητες που επιθυμούν να έχουν χώρους για την αποκλειστική κίνηση πεζών.

Ορισμός wikipedia

Στέκομαι στην τελευταία φράση. Τί σημαίνει το να επιθυμεί μια κοινότητα να έχει χώρους αποκλειστικής κίνησης πεζών;

Ρώτησα διάφορους να μου που τη γνώμη τους πάνω σ' αυτό, αλλά κατέληξα να δημοσιεύσω μόνο μια. Την άποψη του σύγχρονου Έλληνα οδηγού Ι.Χ. και μοτοσυκλέτας. Σας την παραθέτω αναλλοίωτη:

“Υπάρχουν δηλαδή κοινότητες όπου το να περπατήσεις θεωρείται χρήσιμο, όμορφο, ενδιαφέρον ή βολικό; Υπάρχουν δηλαδή κάποιοι που θα πήγαιναν στη δουλειά με τα πόδια αν υπήρχαν πεζόδρομοι; Υπάρχουν δηλαδή κάποιοι που πιστεύουν ότι είναι καλύτερο να περπατάς 30-40 λεπτά σ' έναν ήσυχο και χωρίς κίνηση δρόμο απ' ότι να μπαίνεις στ' αυτοκίνητό σου και να κάνεις επίσης 30-40 λεπτά να πας στη δουλειά σου, κολλημένος στην κίνηση μεν, αλλά τουλάχιστον ερχόμενος σ' επαφή με τους άλλους κολλημένους στην κίνηση οδηγούς, με τους οποίους διασκεδάζεις, βλέποντας τους να βρίζουν και ενίοτε και εσένα, να σκοτώνονται για το ποιός θα πρωτο-καλύψει το παραμικρό κενό που δημιουργείται στο οδόστρωμα, να παραβιάζουν σηματοδότες, στοπ και λοιπά άχρηστα σήματα του ΚΟΚ; Υπάρχουν κοινότητες που θέλουν να κατεβαίνουν τα παιδιά κάτω στο δρόμο και να παίζουν; Και τί θα γίνει με τα μαθήματά τους, τα φροντιστήρια, τις ξένες γλώσσες; Πότε θα διαβάσουν, ε; Πώς θα πετύχουν στο πανεπιστήμιο για να γίνουν καλοί και πετυχημένοι άνεργοι, ε; Υπάρχουν άνθρωποι και κοινότητες που δεν τους αρέσει η ταχύτητα, το να περνάς τα στοπ και τα κόκκινα και οι άλλοι να φρενάρουν για να περάσει ο άρχοντας της ασφάλτου; Που ενώ παραβιάζουμε κάθε κανόνα οδικής κυκλοφορίας, καταφέρνουμε να έχουμε “μόνο” κανά δυο χιλιάδες νεκρούς το χρόνο; Ε, λοιπόν πρώτη φορά ακούω για τέτοιες κοινότητες.

Δηλαδή τί θέλουν τώρα; Να φτιάξουμε πεζόδρομους στις πόλεις; Να σταματήσω εγώ να μπαίνω με το αμάξι μου στους ήδη υπάρχοντες; Και να περπατάω και να μου πέσει η χοληστερίνη; Και πώς θα ζήσει η φαρμακοβιομηχανία; Τί θα γίνει με την ανάπτυξη της χώρας; Η αυτοκινητοβιομηχανία της Γερμανίας θα καταρρεύσει. Και πώς θα ζήσει η Μέρκελ, ο γερμανός εργοστασιάρχης, κλέφτες θα γίνουν;

Δηλαδή τί θέλουν τώρα να έχουμε χώρο για περπάτημα για την κάθε γιαγιά , για την κάθε χαζομαμά που θέλει να βγάλει βόλτα το καμάρι της. Ε, όχι κυρίες μου. Να κάτσετε σπίτι σας, στην κουζίνα σας, που μου θέλετε και έξω. Γι' αυτό έχετε τις τηλεορασούλες σας , να χαζεύετε τα σιριαλάκια σας, τα πρωινάδικα “ενημερωτικά”. Παράθυρό σας και βόλτα σας είναι η τηλεόραση, σ' όλο τον κόσμο σας ταξιδεύει, που μου θέλετε και έξω!

Δηλαδή τι θέλουν τώρα, να κάνω εγώ με τ' αυτοκίνητο δυο τετράγωνα βόλτα για να πάω στη δουλειά μου, ενώ αν παραβιάσω τον πεζόδρομο, θα κόψω δρόμο; Να κάψω παραπάνω βενζίνη; Τους είναι κόπος δηλαδή να κάνουν λίγο στην άκρη -τόσος πεζόδρομος είναι βρε αδερφέ- για να πάω κι εγώ κι άλλοι χίλιοι που έχουμε ακόμα δουλειές , στη δουλειά μας. Έλα βρε αδελφέ, τί κι αν σου πάτησα το ποδαράκι, κατά λάθος, μωρέ.”

Σε μια ραδιοφωνική του συνέντευξη στον Pierre Sipriot το 1955 ο Καζαντζάκης είχε κλείσει λέγοντας: “Η Ελλάδα επιζεί ακόμα, επιζεί νομίζω μέσα από διαδοχικά θαύματα .”

Επιζεί άραγε ακόμα;

Χριστιάνα Βλαχάκη*

*H υπογράφουσα του παραπάνω κειμένου είναι μητέρα τριών ανήλικων παιδιών, έχει χάσει τον αδερφό της σε τροχαίο,, ποδηλατεί περισσότερο απ' όσο οδηγεί και είναι μέλος του συλλόγου SOS Τροχαία Εγκλήματα.