Έσωζαν ζωές, έχασαν τη δική τους

Ο διευθυντής του ΕΚΑΒ Κρήτης, γιατρός αναισθησιολόγος Δημήτρης Βουρβαχάκης και ο διασώστης Βαγγέλης Κελλαράκης χάθηκαν για πάντα.
Το ασθενοφόρο με το οποίο επέστρεφαν από το Ρέθυμνο συγκρούστηκε με ΙΧ και ανατράπηκε για άγνωστους μέχρι στιγμής λόγους. Οι δύο φιάλες οξυγόνου στο ασθενοφόρο εξερράγησαν με αποτέλεσμα το θάνατο των δύο διασωστών.
Γλίτωσαν, τραυματισμένοι, ένας άλλος διασώστης που επέβαινε στο όχημα και οι δύο επιβάτισσες του αυτοκινήτου.

Οι δύο διασώστες που θα είχαν σίγουρα σώσει αμέτρητες ζωές δε θα σώσουν πια καμία άλλη.
Εκτός από όσους έσωζαν στη δουλειά τους, προσπαθούσαν να σώσουν ακόμη περισσότερους ενημερώνοντας για την άθλια κατάσταση των δρόμων, την έλλειψη οδικής ασφάλειας γενικότερα, την κακή κατάσταση του συστήματος υγείας και ειδικότερα του ΕΚΑΒ.
Δεν τα κατάφεραν.
Έπεσαν θύματα του ίδιου οδικού δικτύου και της κακής συντήρησης των οχημάτων, προβλήματα για τα οποία προειδοποιούσαν χρόνια ολόκληρα.

Η φτωχή Ελλάδα έγινε προχτές ακόμη φτωχότερη.
Πόσο πλούσιοι είμαστε που να αντέχουμε τέτοιες απώλειες;

Πληροφορίες από το Βήμα και τα Νέα. Περισσότερες πληροφορίες για τους νεκρούς και η φωτογραφία τους, εδώ.

Η Μαρία

Αυτή είναι η Μαρία.
Ήταν η μόνη μου ξαδέλφη. Δέκα χρόνια μεγαλύτερη, ήταν προσηνής και γλυκιά, με μελαγχολικά μάτια που όμως άστραφταν όταν γελούσε. Για το μικρό κορίτσι που ήμουν τότε, ήταν ένα άπιαστο ίνδαλμα. Έμπαινε στη ζωή μου περιοδικά προκαλώντας αναστάτωση κι έπειτα έφευγε απότομα για να εμφανιστεί πάλι έπειτα από καιρό, σαν κομήτης.
Μεγαλώνοντας, άρχισα να εκτιμώ τον ιδεαλισμό και το πάθος της, την τεράστια καρδιά της που ωφέλησε τους πάντες, εκτός από την ίδια. Σιγά σιγά μου αποκαλύφθηκε το αδάμαστο πνεύμα της και το πιπεράτο χιούμορ της.
Η Μαρία έφυγε για σπουδές πολύ πριν μπω στην εφηβεία.
Παντρεύτηκε κι έγινε μαμά πριν αποφοιτήσω.
Έφυγε για πάντα, πολύ, πάρα πολύ νωρίς.

Μια μέρα θέλησε να κατεβεί στον Πειραιά για ν' αλλάξει τα εισητήριά της. Δεν έφτασε ποτέ.
Ένα φορτηγό έκανε δεξιά στροφή, ίσια πάνω στο μηχανάκι που οδηγούσε ο αδελφός της.Το τέλος ήταν φρικτό, αλλά γρήγορο. Ο αδελφός της βασανίστηκε περισσότερο - ως σήμερα.

Άραγε, σ' αυτά τα λίγα τρομερά δευτερόλεπτα, πρόλαβε να σκεφτεί τα παιδιά της, που μόλις είχαν μάθει να διαβάζουν;
Μεγάλωσαν χωρίς το καμάρι και χωρίς το χάδι της.
Δεν τους κράτησε ποτέ το βιβλίο για να πουν γεωγραφία.
Δεν ήταν στην παρέλαση να τους χειροκροτήσει.
Δεν απελπίστηκε μαζί τους στην εφηβεία.
Δε γνώρισε ποτέ το πρώτο τους κορίτσι.
Δε θα κλάψει στο γάμο τους.
Δε θα κρατήσει ποτέ της εγγονάκι.

Ο κομήτης Μαρία δε θα εμφανιστεί ποτέ ξανά στη ζωή μου.
Δε θα φωτίσει ποτέ κανέναν με τη λάμψη της.
Δε θα σοκάρει κανέναν με τα αθυρόστομα αστεία της.
Δε θα θυμώσει κανέναν με την ανυποχώρητη ξεροκεφαλιά της.
Δε θα εμπνεύσει κανέναν με το πάθος της.

Το στερέωμα είναι πιο φτωχό χωρίς τη Μαρία.
Ο κόσμος είναι πιο σκοτεινός χωρίς το γέλιο της να τον φωτίζει.

Στις 18 Νοέμβρη δε μπόρεσα να είμαι εκεί, στη μέρα μνήμης των χαμένων αστεριών.
Η Μαρία όμως είναι πάντα εδώ, κάθε μέρα.
Και κάθε μέρα είναι καλή για να σας μιλήσω για εκείνη.

Μου λείπει.
Πάρα.
Πολύ.