Τροχαία κι εγκατάλειψη

Ναι, το ξέρω, όλοι κινείστε στους ρυθμούς των μνημονιακών διαπραγματεύσεων.

Μακριά όμως από το στίβο της πολιτικής, η ζωή των παιδιών μας χάνεται άδικα στην άσφαλτο:

Φαίνεται πως έχει γίνει κοινός τόπος η εγκατάλειψη.
Και γιατί όχι;
Γιατί ο οδηγός που έχει προκαλέσει δυστύχημα να καθυστερήσει για τη δουλειά του ή τη βραδυνή του διασκέδαση, παραμένοντας στον τόπο του δυστυχήματος, ρίχνοντας ένα τζάκετ πάνω στον τραυματία και καλώντας ασθενοφόρο;
Το κόστος θα είναι μια απαίσια βραδιά, άσε που μπορεί να βρεθεί και φυλακή.

Σκεφτείτε όμως τι κερδίζει φεύγοντας:
Μπορεί να συνεχίσει τη δουλειά ή τη διασκέδασή του ανενόχλητος.
Μπορεί να αυταπατά τον εαυτό του λέγοντας με πειθώ (γιατί θα το πιστέψει κι ο ίδιος) ότι δεν το κατάλαβε / δεν πρόσεξε τι έγινε / δε συνειδητοποίησε πως ήταν σοβαρό.
Μπορεί να ξεφύγει εντελώς από τη δικαιοσύνη.
Ακόμη κι αν η δικαιοσύνη τον πιάσει αργότερα, θα έχει ξεφύγει το αυτόφωρο, οπότε θα κυκλοφορεί ελεύθερος με το δίπλωμά του για χρόνια, οδηγώντας (βλ. εδώ).
Όταν επιτέλους φτάσει η υπόθεση στο δικαστήριο, μπορεί να κωλυσιεργεί και να παίρνει αναβολές με χίλιους δυο τρόπους (εδώ).
Τέλος, αν τελικά εκδικαστεί η υπόθεση (πριν την παραγραφή της) και βρεθεί ένοχος, η ποινή που θα του επιβληθεί θα είναι αμελητέα και θα πάρει αναστολή (δηλαδή θα κυκλοφορεί ελεύθερος) λόγω προτέρου έντιμου βίου.


Τέλος -κι αυτό είναι το σημαντικότερο- φεύγοντας, ο ασυνείδητος οδηγός δε θα δει ποτέ του τα μάτια του ανθρώπου που σκότωσε χωρίς κανένα λόγο - απλά για να γλιτώσει λίγα δευτερόλεπτα στο φανάρι ή γιατί λατρεύει την ταχύτητα.

Είναι καιρός ν' αλλάξει αυτό.

Η εγκατάλειψη ενός ανθρώπου που αιμορραγεί στην άσφαλτο δεν είναι ένα "ατύχημα", που μπορεί να οφείλεται σε ανθρώπινο λάθος ή απερισκεψία.

Είναι συνειδητή, εσκεμμένη ανθρωποκτονία.
Είναι απλό: ένας τραυματίας που εγκαταλείπεται χωρίς φροντίδα θα πεθάνει αν τα τραύματά του είναι σοβαρά. Ακόμη κι αν δεν είναι, οι πιθανότητες επιβίωσής του μειώνονται όσο μένει στο δρόμο.
Κι αυτό είναι κάτι που το ξέρουν όλοι.
Συνεπώς, όποιος αφήνει έναν άνθρωπο να πεθάνει αβοήθητος στην άσφαλτο, διαπράττει έγκλημα.

Ο νόμος είναι σύμφωνος, εισάγοντας ειδική πρόβλεψη στο άρθρο του ποινικού κώδικα για το αδίκημα της "έκθεσης". Παρόλο όμως που ο νόμος υπάρχει, οι δίκες συνήθως εξαντλούνται στην εξέταση του τροχαίου συμβάντος και οι ποινές είναι ασήμαντες. 

Δυστυχώς όμως, η ευσυνειδησία είναι λιγοστή. Έτσι, όταν ο φόβος μην πληρώσει κανείς ακριβότερα ασφάλιστρα είναι μεγαλύτερος από το φόβο μήπως αφήσει κάποιον άνθρωπο νεκρό, πρέπει να υπάρξει σοβαρό αντικίνητρο για την εγκατάλειψη.

Είναι καιρός οι οδηγοί που εμπλέκονται σε δυστύχημα να μάθουν πως θα είναι προς όφελός τους το να μείνουν και να συμπαρασταθούν στους τραυματίες του συμβάντος.
Είναι καιρός όσοι επιλέγουν τη φυγή να βρεθούν αντιμέτωποι με τρομερές συνέπειες και το ενδεχόμενο να βρεθούν ισόβια χωρίς αναστολή να διαδοθεί, ώσπου να γίνει γνωστό στους πάντες και φόβητρο για τους ασυνείδητους.

Είναι καιρός η εγκατάλειψη να εκδικάζεται χωριστά, ως αυτό που είναι: μια επιλογή από την οποία κρέμεται η ζωή ενός ανθρώπου και η οποία εξαρτάται αποκλειστικά από την ποιότητα του οδηγού ως ανθρώπου και πολίτη.
Και θα πρέπει φυσικά, να τιμωρείται με τις αυστηρότερες των ποινών.



Σημείωση 1: Όχι, δεν πιστεύω πως η ποινή θα σωφρονίσει το δράστη που έχει ήδη διαπράξει το έγκλημα.
Ελπίζω όμως πως θα είναι αρκετά σοβαρή ώστε να τρομάξει τον επόμενο δράστη να οδηγεί προσεκτικότερα. Κι αν εμπλακεί σε τροχαίο, ότι ο φόβος μιας σοβαρής ποινής θα τον κάνει να σταματήσει και να καλέσει το ΕΚΑΒ.


Σημείωση 2: Για τα δυστυχήματα των παραπάνω εικόνων, μπορείτε να διαβάσετε εδώ: 1, 2, 3, 4.