Ο (επικίνδυνος) δρόμος για το σχολείο

Δυο φορές τη μέρα τα παιδιά μας κάνουν την ίδια διαδρομή, προς το σχολείο και πίσω.
Όταν δεν τα πηγαίνουν οι γονείς τους με το αυτοκίνητο, τα παιδιά περπατούν.
Μόνα, με τους γονείς ή τη γιαγιά τους ή με τους φίλους τους, τα παιδιά κάνουν διαδρομές που δε σχεδιάστηκαν ποτέ από κανέναν πολεοδόμο και σίγουρα δεν κατασκευάστηκαν με γνώμονα τα παιδιά.

Τα παιδιά βρίσκουν μπροστά τους πεζοδρόμια πάνω στα οποία δε μπορούν ν' ανέβουν και ξεχύνονται στο δρόμο.
Βρίσκουν στροφές χωρίς ορατότητα, εμπόδια, λακκούβες και σκουπίδια.
Βρίσκουν διαβάσεις στις οποίες δε σταματά κανείς και περιμένουν με τη συνηθισμένη υπομονή των παιδιών - αλήθεια, πόσο μπορούν να περιμένουν πριν πεταχτούν βιαστικά απέναντι;
Κι ακόμη κι όταν περιμένουν φρόνιμα και προσεκτικά, πόσες φορές δεν έχει βρεθεί κάποιος οδηγός να σκορπίσει το θάνατο με το αυτοκίνητο ή τη μηχανή του;

Σ' αυτή την πόλη που δε φτιάχτηκε για πεζούς, τα παιδιά είναι ο πιο αδύναμος κρίκος.
Είναι εκείνα που κινδυνεύουν περισσότερο όχι μόνο επειδή είναι μικρότερα και δε μπορούν ακόμη να κρίνουν αποστάσεις και ταχύτητες. Κινδυνεύουν περισσότερο γιατί απλούστατα κάνουν τις περισσότερες διαδρομές από όλους μας, αφού δε μπορούν να οδηγήσουν ακόμη.

Το λιγότερο που θα έπρεπε να κάνουμε είναι να προστατεύσουμε τις πιο απαραίτητες από τις διαδρομές τους: προς και από το σχολείο.

Όμως η μέριμνα του κράτους για τον ασφαλή σχεδιασμό δεν επεκτείνεται πέρα από την είσοδο του σχολείου.
Η δε μέριμνα για την οδική ασφάλεια περιορίζεται στην πρόσληψη σχολικών τροχονόμων, που καλούνται να αναλάβουν καθήκοντα χωρίς καμία εκπαίδευση. Α, ναι, και σε εκπαιδευτικά προγράμματα σχεδιασμένα για άλλους τόπους κι άλλες συνθήκες.



Αλήθεια, πόσο ακόμη πριν γίνει κάποιο σοβαρό δυστύχημα;