12η Πανελλαδική Ποδηλατοπορεία και συγκέντρωση πεζών

Την Κυριακή, 7 Απριλίου, στις 12 το μεσημέρι, οι «Μαμάδες+ στο Δρόμο» συμμετέχουμε στη 12^η Πανελλαδική Ποδηλατοπορεία – με ποδήλατα, ποδηλατάκια ακόμη και με τα πόδια.

Θα μου πείτε, τι σχέση έχουμε εμείς, μαμάδες, μπαμπάδες και παιδιά, με τους ποδηλάτες; 

Μήπως ποδηλατούμε ποτέ; Μόνο τα παιδιά, με τα ποδηλατάκια τους στο πάρκο

Εδώ ακριβώς είναι το ζήτημα.

Γιατί να μη βγούμε με τα παιδιά και να κάνουμε μια βόλτα με τα ποδήλατά μας;

Να κάνουμε μια οικογενειακή ποδηλατάδα, σ' ένα βουνό, στην παραλία, στην πόλη...

Μπορούμε όμως; Πού;

Με εξαίρεση όσους μένουν κοντά στους ελάχιστους ποδηλατόδρομους που ήδη υπάρχουν, οι υπόλοιποι τρομάζουμε και μόνο στη σκέψη ότι μπορεί τα παιδιά μας να βγουν στο δρόμο με ποδήλατο.

Γιατί;

Γιατί αυτό το απλό, φυσικό και ανέξοδο μέσο να μας είναι απαγορευμένο;

Γιατί να μη μπορώ να πάω για ψώνια με το ποδήλατο και να γυρίσω χωρίς το άγχος πού θα παρκάρω;

Γιατί να μη μπορώ να γυμναστώ ενώ κάνω τις δουλειές μου;

Γιατί να μην κινούμαι σε μια πόλη χωρίς θόρυβο και καυσαέριο;

Γιατί πρέπει σε κάθε μετακίνησή μας να παίρνουμε το αυτοκίνητο, καίγοντας βενζίνη κι εκπέμποντας καυσαέρια;

Αλλά όχι, η πόλεις μας έχουν δομηθεί έτσι, ώστε κάθε μετακίνηση να είναι απλούστερη και ταχύτερη με αυτοκίνητο ή, έστω, μηχανή.

Έτσι, ενώ παλιά κάθε οικογένεια είχε μόνο ένα αμάξι, τώρα έχει ένα για κάθε μέλος, αν δεν έχουν κι ένα-δυο μηχανάκια επίσης.

Πού θα πάνε όλα αυτά τα οχήματα σε μια πόλη που τα μαγαζιά δε διαθέτουν αλάνες μπροστά τους για να παρκάρουν οι πελάτες, ενώ οι πολυκατοικίες με πυλωτή άρχισαν να φτιάχνονται από τη δεκαετία του ’90; Ακόμη και σήμερα χτίζονται με μόνο μια θέση ανά διαμέρισμα.

Τα οχήματα λοιπόν ξεκίνησαν να παρκάρονται στους δρόμους κι όταν δε χώραγαν πια εκεί, ανέβηκαν στα πεζοδρόμια, έκλεισαν πλατείες, διαβάσεις, πεζόδρομους και κάθε δημόσιο χώρο.

Οι αλάνες μετατράπηκαν σε πάρκιν. Τα παγκάκια άδειασαν από ηλικιωμένους που κουβέντιαζαν, στις πλατείες δεν ακούγονται πια οι φωνές των παιδιών.

Ο δημόσιος χώρος εξαφανίστηκε και το περπάτημα έγινε άθλος. Δεν είναι τυχαίο που η Ελλάδα έχει τα λιγότερο γυμνασμένα και πιο παχύσαρκα παιδιά της Ευρώπης. Δεν είναι τυχαίο που οι ψυχολόγοι ανησυχούν γιατί τα παιδιά δεν παίζουν όσο χρειάζονται για τη σωστή ψυχική και σωματική τους ανάπτυξη.

Κι αν δε σας ανησυχεί η έλλειψη του δημόσιου χώρου, το άγχος, η κίνηση, ο θόρυβος και το νέφος, ίσως θα πρέπει να σας ανησυχήσει κάτι πιο μακρινό, αλλά πολύ πιο ανησυχητικό:

Ο πλανήτης μας καίγεται!

Κάθε χρόνο η θερμοκρασία ανεβαίνει: οι πάγοι λιώνουν, οι καιρικές συνθήκες μεταβάλλονται, τυφώνες, πλημμύρες και άλλα ακραία καιρικά φαινόμενα κοστίζουν ζωές.

Ο κόσμος έχει ξεσηκωθεί, άσχετα αν εμείς δεν το έχουμε πολυκαταλάβει. Οι μαθητές όλου του κόσμου απέχουν απ’ τα μαθήματά τους (όχι, εκεί δεν κάνουν καταλήψεις) διαμαρτυρόμενοι για το γεγονός ότι οι ιθύνοντες όλων των χωρών οδηγούν το μέλλον τους προς την καταστροφή: μολυσμένος πλανήτης, εξαντλημένοι φυσικοί πόροι, κλίμα εκτός ελέγχου...

Κι εμείς, αντί να σπάμε το κεφάλι μας για το πώς θα μειώσουμε τα αέρια θερμοκηπίου ώστε τα παιδιά και τα εγγόνια μας να έχουν μια ευκαιρία να ζήσουν, τι κάνουμε; Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο για να πάμε το παιδί στο ποδόσφαιρο, γιατί δεν μπορεί να περπατήσει ως εκεί.

Πρέπει να δούμε τα πράγματα αλλιώς!

Επειδή έχουμε βασιστεί σχεδόν αποκλειστικά στο αυτοκίνητο, οι πόλεις μας, ο πλανήτης μας κι εμείς υποφέρουμε. Το νέφος μας πνίγει, αλλά όλα τα νέφη καταστρέφουν το μέλλον των παιδιών μας.

Είναι καιρός ν’ αλλάξουμε πορεία, πριν είναι πολύ αργά.

Γι αυτό πεζοί και ποδηλάτες είμαστε ενωμένοι:

Πρέπει ν’ αλλάξουμε τις πόλεις μας.

Πρέπει να πάρουμε το χώρο που σήμερα δίνεται στο αυτοκίνητο και να τον δώσουμε πίσω στους ανθρώπους.

Πρέπει να προωθήσουμε κάθε τρόπο μετακίνησης που μειώνει τα καυσαέρια και τη ρύπανση.

Πρέπει να δημιουργήσουμε χώρο για ποδηλασία, περπάτημα, πατίνι.

Πρέπει να απαιτήσουμε και να προωθήσουμε μέσα συγκοινωνίας που θα κάνουν το αυτοκίνητο περιττό μέσα στις πόλεις.

Πάνω απ’ όλα πρέπει να δούμε τα πράγματα αλλιώς, γιατί τα όσα ισχύουν σήμερα δεν είναι βιώσιμα.

Σε απλά Ελληνικά: δε γίνεται να συνεχίσουμε έτσι. Γίνεται;

Γι αυτό σας περιμένουμε όλους το μεσημέρι της Κυριακής, 7 Απριλίου, στο Πεδίο του Άρεως. Με ποδήλατα ή χωρίς.