100+ πρωτότυπες, δισδιάστατες και τρισδιάστατες διαβάσεις!

Μέσα σε γκρίζες γειτονιές και γκρίζους δρόμους, οι λευκές διαβάσεις μοιάζουν να μας κοροϊδεύουν: ποιος ο ρόλος τους, αφού οι οδηγοί τις αγνοούν; Και οι πολίτες σκέφτονται: γιατί να μην τις κάνουμε χρωματιστές; Μπορεί να κινήσουν την προσοχή των οδηγών και να τους κάνουν να σταματήσουν, αλλά αν όχι, τουλάχιστον θα έχουμε μια πιο ευχάριστη νότα στο δρόμο μας.

Κι έτσι εμείς, αλλά και άλλοι πολλοί, παίρνουμε πινέλα και μπογιές και δίνουμε χρώμα στις ασπρόγκριζες διαβάσεις. Σ’ όλη την Ελλάδα, οι άνθρωποι αναζητούν χρώμα στο δρόμο: στην Κατερίνη,

 την Έδεσσα,

τη Θεσσαλονίκη, 

την Ηγουμενίτσα, 

και το Ηράκλειο. 

Εμείς οι ίδιες έχουμε δώσει χρώμα σε πέντε γειτονιές στους δήμους Αλίμου,  

Αγ. Αναργύρων-Καματερού 

και Χαϊδαρίου. 

Άλλοι προτιμούν να παίζουν με το φως και την ψευδαίσθηση, φτιάχνοντας τρισδιάστατες διαβάσεις, όπως τη Νάουσα, 

στην Τήνο,

το Χαλάνδρι, 

τον Βύρωνα και τα Ιωάννινα.

Η Καρδίτσα πήγε την ψευδαίσθηση ένα βήμα πιο μπροστά, μ' αυτή την τρομακτική τρύπα:

Μολονότι προτιμούμε τις χρωματιστές από τις τρισδιάστατες, θεωρούμε πως όλες οι προσπάθειες είναι καλές κι όλες εκφράζουν τον ίδιο πόθο: να γίνει σεβαστό το δικαίωμα του ανθρώπου να διασχίζει το δρόμο. Πρέπει να διεκδικήσουμε το δικαίωμά μας να περπατούμε με ασφάλεια και να περνάμε το δρόμο χωρίς φόβο και, όταν οδηγάμε, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως το τιμόνι δεν μας δίνει πάντα προτεραιότητα. Υπάρχουν περιστάσεις που ο πεζός πρέπει να περιμένει να περάσουν τα αυτοκίνητα. Και υπάρχουν άλλες, που οι οδηγοί πρέπει να περιμένουν για τους πεζούς.

Τι λέει όμως ο νόμος για την εμφάνιση των διαβάσεων; Ο ελληνικός νόμος είναι από τους πιο περιοριστικούς: επιτρέπει μόνο άσπρο στις διαγραμμίσεις των διαβάσεων ή κίτρινο αν πρόκειται για εργοτάξιο. Επιτρέπεται επίσης το κόκκινο αν η διάβαση εμπίπτει σε σχολική διαδρομή.
Αυτός είναι ο λόγος που πάντα βάφουμε γύρω και ποτέ πάνω στις λευκές λωρίδες. 

Όμως ο νόμος δεν λέει απολύτως τίποτα για χρώματα ανάμεσα στις διαγραμμίσεις. Και, όπως είναι φυσικό, ό,τι δεν απαγορεύεται, επιτρέπεται. Αυτό μας δίνει τη δυνατότητα να στολίζουμε τις διαβάσεις - αφήνοντας πάντα τη διαγράμμιση ανέγγιχτη. Όσοι όμως παρεμβαίνουν στο ίδιο το χρώμα των διαγραμμίσεων, όπως ο δήμος Θεσσαλονίκης, βρίσκονται ήδη πολύ μπροστά, σε ένα μέλλον που ο ελληνικός νόμος έχει επικαιροποιηθεί.

Αυτό συμβαίνει ήδη σε άλλες χώρες, όπου ο νόμος είναι λιγότερο περιοριστικός. Αρκεί να φαίνεται εμφανώς ότι πρόκειται για διάβαση και ο δημιουργός είναι ελεύθερος να χρησιμοποιήσει όποιο μοτίβο θέλει. Έτσι, σε πολλές πόλεις οι δρόμοι γεμίζουν χρώμα και φαντασία. Κοιτάξτε παρακάτω και πάρτε ιδέες!

Από την Ευρώπη, πιο διάσημες είναι οι διαβάσεις της Μαδρίτης:

Είναι όλες έργα του καλλιτέχνη Christo Guelov.

Και άλλες όμως πόλεις της Ισπανίας, δεν πάνε πίσω:

Στο Ζάγκρεμπ, τολμούν να κάνουν λογοπαίγνιο, βάφοντας την ασπρόμαυρη διάβαση (που συχνά λέγεται ζέβρα) σε σχήμα ραβδώσεων ζέβρας! Η διάβαση φυσικά οδηγεί στο ζωολογικό κήπο της πόλης.

Zέβρα (και όχι μόνο) θα δούμε και στην Vicenza της γειτονικής Ιταλίας....

ενώ στο Τορίνο τα σχέδια είναι πιο γεωμετρικά:

Στη Γαλλία οι διαβάσεις είναι ευφάνταστες και χιουμοριστικές:

Στη Μ. Βρετανία, πρωτοπορεί το Λονδίνο, όπου, με αφορμή φεστιβάλ γραφικών τεχνών γεμίζουν τους δρόμους της πόλης με έργα τέχνης.

Κι άλλες Βρετανικές πόλεις, όπως το Λάνκαστερ, πειραματίζονται με χρωματιστές διαβάσεις για να επιβραδύνουν την κυκλοφορία και να κάνουν ασφαλέστερους τους δρόμους για τους πεζούς.

Το Μπρίστολ έχει κι αυτό τη δική του εκδοχή διάβασης ζέβρας.

Στο Khimki της Ρωσίας, φτιάχνουν διαβάσεις που αντιγράφουν γνωστά έργα αφηρημένης τέχνης. Μάλιστα, σε κάθε τέτοια διάβαση υπάρχει πινακίδα με πληροφορίες για το έργο.

Στις ΗΠΑ, πολλές πόλεις έχουν χρωματιστές διαβάσεις διαφόρων τύπων, όπως το Ντιτρόιτ, 

 

το Σαν
Φρανσίσκο

η Σάντα
Μόνικα

η Σάντα Ρόζα,

το Φορτ Λόντερντεηλ, 

 

το Μαϊάμι,

 

  το Jeffersonville,

η Β. Καρολίνα,

το Λος Άντζελες,

 

η Μινεσότα,

η Νέα Υόρκη,

 

η Αριζόνα,

το Oakville

 

και πολλές άλλες.

Πολλές πόλεις προβαίνουν σε έργα βελτίωσης του αστικού περιβάλλοντος σε μια προσπάθεια να προσελκύσουν νέες οικογένειες, όπως η Βαλτιμόρη.

Στο Πόρτλαντ έχει γίνει παράδοση οι κάτοικοι να δημιουργούν τεράστια έργα τέχνης που καταλαμβάνουν όλη τη διασταύρωση.

Στον Καναδά, το Τορόντο οργανώνει φεστιβάλ στο οποίο καλεί τους πολίτες να βελτιώσουν την πόλη.

 
Στο Μόντρεαλ του Καναδά η έμφαση είναι στη φαντασία με ενδιαφέροντα έργα, όπως αυτό το ψαροκόκκαλο ή

 

αυτή η κρεμαστή γέφυρα ή

αυτή η διάβαση, μπροστά από μια βιβλιοθήκη.

 

Την πόλη ομορφαίνουν οι παρεμβάσεις ενός καλλιτέχνη που είναι γνωστός ως  Roadsworth.

Στο Όκλαντ επιλέγουν πολύπλοκα μοτίβα και

σταυρωτές διαβάσεις:

Και η Λατινική Αμερική χρησιμοποιεί χρωματιστές διαβάσεις, όπως το Μεξικό,

το Περού,

η Χιλή,

η Βενεζουέλα,

η Βραζιλία κ.ά.

 Στην Κίνα μάλιστα έφτιαξαν διαβάσεις για ερωτευμένα ζευγάρια...

...ενώ υπάρχει ακόμη και διάβαση με όψη περσικού χαλιού!

Ακόμη και διαφημιστικές διαβάσεις μπορούν να δώσουν χρώμα στην πόλη, όπως αυτή, στην Ελβετία,

ή αυτή, στην Ιαπωνία.

Eμείς γιατί δεν δίνουμε χώρο στη φαντασία; Προσωπικά, θεωρώ πως ο νόμος για τις διαβάσεις είναι έτοιμος για μια αναθεώρηση. Τι λέτε κι εσείς;