Εδώ ο κόσμος καίγεται κι εσείς βάφετε διαβάσεις;

Αυτά τα σχόλια ακούμε από τότε που ο κορωνοϊός και το προσφυγικό έγιναν πρώτο θέμα στις ειδήσεις.

Όταν ξεκινήσαμε, δέκα χρόνια πριν, πάνω στο ξέσπασμα της «κρίσης» και των μνημονίων, τα ίδια έλεγαν: «Εδώ κόσμος πεινάει, παιδιά λιποθυμάνε από την πείνα κι εσείς ασχολείστε με τα πεζοδρόμια;»

Ναι, ασχολούμαστε. Η κρίση δεν
εξαφάνισε το πρόβλημα. Το έκανε χειρότερο. Το πεινασμένο παιδί του άνεργου που έχει παραδώσει πινακίδες κινδυνεύει πιο πολύ, γιατί πρέπει να περπατήσει στο δρόμο, δεν το πηγαινοφέρνουν πια με το αμάξι.

Ο στρατιωτικός που στάλθηκε εσπευσμένα στον Έβρο, δεν θέλει να σκέφτεται πως ένας γκαζοφονιάς μπορεί να του θερίσει μητέρα και παιδί όσο θα λείπει. Ο ανάπηρος ξάδελφός του θα εξακολουθήσει να μη μπορεί να πάει πουθενά.

Ούτε μάσκες, ούτε απολυμαντικά θα σε σώσουν όταν περπατάς στο δρόμο με το παιδί.

 

Κάθε χρόνο χάνονται ανθρώπινες ζωές, γιατί το οδικό περιβάλλον της χώρας μας είναι από τα πιο επικίνδυνα της Ευρώπης. Δεν έγινε μόνο του έτσι. Δεν το έφτιαξε έτσι η μοίρα ούτε η τύχη. Τα τροχαία δεν οφείλονται στην κακιά στιγμή. Οφείλονται σε λάθη ή παραλείψεις δικές μας.


Όταν οδηγώ πάνω από το όριο ταχύτητας και περνάω με κόκκινο, είναι μοιραίο πως θα πάρω κάποιον στο λαιμό μου. Όταν είμαι υπεύθυνος και αδιαφορώ για την άθλια κατάσταση του δρόμου, ρισκάρω τη ζωή όποιου περάσει από εκεί. Όταν παρκάρω στο πεζοδρόμιο, κάποιος θα βγει στο δρόμο και δε θα γυρίσει.

Ζωγραφίζουμε διαβάσεις, διαμαρτυρόμαστε, κολλάμε αυτοκόλλητα, ενημερώνουμε, συζητάμε, στέλνουμε επιστολές, τηλεφωνούμε. Προσπαθούμε ν’ αλλάξουμε αυτές τις επιλογές. Ν’ αλλάξουμε τα μυαλά όσων δεν βλέπουν το πρόβλημα. Και θέλουμε να το κάνουμε πριν ο χάρος χτυπήσει άλλη μία πόρτα.

Η οδική ασφάλεια ξεκινά από τα πρώτα βήματα. Τα παιδιά του σήμερα είναι οι οδηγοί του αύριο. Είναι επίσης οι μηχανικοί, οι εργολάβοι, οι πολιτικοί του αύριο. Οι δικές τους επιλογές θα διαμορφώσουν το αυριανό οδικό τοπίο. Και θέλουμε το τοπίο αυτό να είναι ασφαλέστερο από το σημερινό. Γι αυτό αυτά τα πρώτα βήματα πρέπει να είναι σωστά.

Πείτε μου, τι μάθημα αφομοιώνει το παιδί που μόλις βγει από το σχολείο πρέπει να περπατήσει στο δρόμο γιατί δε χωρά στο πεζοδρόμιο; Τι καταλαβαίνει για το σεβασμό που του δείχνει το κράτος;

Όταν το πεζοδρόμιο είναι γεμάτο παρκαρισμένα, τι μαθαίνει για το σεβασμό που του δείχνουν οι συμπολίτες του; Κι όταν κανείς δεν σταματά στη διάβαση, τι μαθαίνει για τον σεβασμό προς τον ΚΟΚ που πριν λίγο διδάχτηκε στην τάξη; Πόσο πιθανό είναι να τον σέβεται όταν πιάσει το τιμόνι;

Βλέπετε, θέλουμε να φτιάξουμε μελλοντικούς χρήστες του δρόμου με καλύτερη συμπεριφορά από τους γονείς τους. Θέλουμε πεζούς και οδηγούς που θα προάγουν την ασφάλεια. Και αρχίζουμε από το μηδέν, μαθαίνοντας στα παιδιά να περνούν από τη διάβαση, για τη δική τους ασφάλεια. Μαζί τους θέλουμε και οι γονείς τους να αφομοιώσουν το ίδιο μάθημα και να μάθουν επιπλέον να σταματούν σε κάθε διάβαση, όχι μόνο στη δική τους. Το παράδειγμά τους θα διαδώσει τη συμπεριφορά, αλλάζοντας σιγά-σιγά το οδικό τοπίο και κάνοντάς το πιο ασφαλές για όλους, όχι μόνο για τα παιδιά.

Η οδική ασφάλεια αρχίζει από τα πρώτα βήματα. Και είναι σημαντικό αυτά τα βήματα να γίνουν σωστά. 

Αυτή είναι η δική μας κρίση. Αυτήν προσπαθούμε να λύσουμε. Ελάτε μαζί μας για να σώσουμε ζωές.