Οι ράμπες του παραλόγου

Ας μιλήσουμε για τις ράμπες που τον τελευταίο καιρό έχουν γεμίσει τα ελληνικά πεζοδρόμια.
Γιατί φτιάχτηκαν; Ποιόν εξυπηρετούν;
Ξοδεύονται χρήματα για τις ειδικές πλάκες και εργατοώρες για να γίνουν οι κλίσεις, αλλά ακολουθούν τις προδιαγραφές; Ή κάνει κάθε εργολάβος ό,τι νομίζει, και κανείς δεν ελέγχει το αποτέλεσμα;
Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο: ας στείλει ο δήμος έναν υπάλληλο με ένα καρότσι (έστω και της λαϊκής) να περπατήσει το φρεσκοφτιαγμένο πεζοδρόμιο.

Φαίνεται όμως πως αυτή την απλή ιδέα δεν την είχε κανείς ως τώρα.
Οι εργολάβοι μαζεύουν τα εργαλεία τους, και οι κακοφτιαγμένες ράμπες μένουν μνημείο της ελληνικής προχειρότητας και αδιαφορίας.
Προχειροφτιαγμένες και ακατάλληλες, ειρωνεύονται κατάμουτρα το νόμο, τις προδιαγραφές κι όλους αυτούς που τις χρειάζονται.

Αυτό που με κάνει ν' αναρωτιέμαι γιατί μπαίνουν στον κόπο είναι το απαραίτητο σκαλοπατάκι:

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Πείτε μου παρακαλώ, αυτό το σκαλοπάτι σε τι χρησιμεύει; Γιατί όλες οι ράμπες έχουν σκαλοπάτι;
Αν πρόκειται να μπω στη διαδικασία ν' ανέβω σκαλοπάτι, το ότι είναι λίγο χαμηλότερο δε με παρηγορεί ιδιαίτερα.
Έχετε οδηγήσει καρότσι;
Αν ναι, θα ξέρετε ότι δεν είναι εξοπλισμένα με μηχανισμό καγκουρό για να πηδούν αυτόματα τα σκαλιά και τα εμπόδια. Δεν το κυλάς αμέριμνα και, χοπ, νά 'μαστε πάνω στο πεζοδρόμιο.
Όχι, τα καρότσια κάνουν γκουπ όταν βρίσκουν σε σκαλί, ακόμα και χαμηλό. Καρότσι και μάνα σταματούν, το μωρό ξυπνάει και κλαίει, ο οδηγός που κατεβαίνει το δρόμο φρενάρει απότομα και βρίζει.
 
Έπειτα η μαμά γίνεται αρσιβαρίστας.
Πρώτα σηκώνεις τις μπροστινές ρόδες του καροτσιού, να πατήσουν στο πεζοδρόμιο.
Αυτό δε γίνεται έτσι απλά, πρέπει να σταματήσεις, να πατήσεις με το ένα πόδι στο πίσω μέρος του καροτσιού, και με το πόδι στήριγμα να σηκώσεις το καρότσι σούζα για ν' ανέβει.
Έπειτα το σπρώχνεις κι όταν οι πίσω ρόδες φτάσουν στο σκαλί, σφίγγεις γερά ό,τι κοιλιακούς και μπράτσα διαθέτεις κι ανασηκώνεις το πίσω μέρος του καροτσιού (μ' όλο το βάρος που κουβαλά) ώσπου να πατήσει όλο στο πεζοδρόμιο. Η μαμά ανεβαίνει τελευταία.
 
Το πιο επικίνδυνο είναι ότι ο μέσος διερχόμενος οδηγός, όταν σε βλέπει να διασχίζεις το δρόμο, περιμένει ότι θα συνεχίσεις να κινείσαι με την ίδια πάνω-κάτω ταχύτητα.
Δεν περιμένει ότι θ' ακινητοποιηθείς δύο μέτρα από το πεζοδρόμιο (όσο το συνολικό μήκος καροτσιού-μαμάς). Ούτε έχει υπομονή με την όλη διαδικασία σταμάτα-σήκωσε-ξανασταμάτα-ξανασήκωσε.
 
Κι άντε, η μαμά μπορεί ν' ανεβάσει το καρότσι. Τι γίνεται με τους ανάπηρους;
Αυτοί ποιόν έχουν να τους σηκώνει; Κι εντάξει όσοι έχουν καλή κινητικότητα και δύναμη στα άνω άκρα, κάνουν σούζα και περνούν.
Τι γίνεται με τους άλλους; Με βαριά αναπηρία; Με ηλεκτρικά καροτσάκια; Να τους υποβιβάσουμε σε θέση ανηλίκου (δεν πας πουθενά χωρίς συνοδό);
Για ρίξτε μια ματιά στο βιντεάκι ενός νέου έλληνα παραπληγικού και θα καταλάβετε ότι δεν είναι εύκολο:
http://www.youtube.com/watch?v=0Rbc7gkYmJg&NR=1
 
Ρίξτε κι άλλη μια ματιά στις προδιαγραφές του νόμου: http://www.pasipka.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=resource&cresrc=335&cnode=52
Είδατε πουθενά να γράφει για σκαλιά στις ράμπες;
Έλεος πια! Λίγη λογική...
.