Αναζητώντας πεζοδρόμιο

Δεν είναι λίγοι αυτοί που λένε ότι οι έλληνες πεζοί δεν έχουν αγωγή, ότι περπατούν όπου θέλουν, λες κι ο δρόμος τους ανήκει.
Η πραγματικότητα είναι λίγο διαφορετική:
Κανένας, μα κανένας πεζός δε γουστάρει να κυκλοφορεί ανάμεσα στ' αυτοκίνητα.
Αν το κάνουμε είναι γιατί δεν έχουμε άλλη επιλογή.
Θέλετε μια απόδειξη;
Ορίστε:

Το τι συμβαίνει είναι, νομίζω, προφανές:

Μαμά και γιός κάνουν ό,τι μπορούν για να μείνουν στο πεζοδρόμιο όσο γίνεται περισσότερο, παρόλο που είναι στενό, γεμάτο εμπόδια και εντελώς ακατάλληλο για δύο άτομα που θέλουν να περπατήσουν δίπλα-δίπλα, ακόμη κι αν ο ένας από τους δύο είναι παιδί.

Βγαίνουν στο δρόμο μόνο όταν πλέον έχει καλυφθεί ολότελα από εμπόδια (κάδος, κολώνα, αυτοκίνητο). Έπειτα συνεχίζουν στην άσφαλτο, γιατί πλέον δεν υπάρχει ελεύθερο πεζοδρόμιο να περπατήσουν.

Το ίδιο ισχύει για όλους μας. Όποιος δεν το πιστεύει, ας περπατήσει διακόσια μέτρα σε κάποιο δρόμο (που να μη λέγεται Πανεπιστημίου) κι ας σημειώσει πόσες φορές χρειάστηκε να κατεβεί από το πεζοδρόμιο. Ακόμη καλύτερα, ας κάνει τη διαδρομή μ' ένα καρότσι.

Μετά, ας έρθει να με βρει.

.