Τα πάρκα των παιδιών μας 2

Τώρα θα γράψω!
Πραγματικά, είναι τόσα που μ' ενοχλούν σ' αυτή την ιστορία που δεν ξέρω ποιο να πρωτοαναφέρω.
Από πού ν’ αρχίσω;



• Με ενοχλεί που ένα παιδάκι τραυματίστηκε. Με ενοχλεί και μόνο η σκέψη ότι ένα παιδί μπορεί να υποφέρει. Με ενοχλεί το ότι κάποιοι δε νοιάζονται καθόλου.

• Όχι, δε με ενοχλεί, με εξοργίζει. Είμαι έξω φρενών που ο μικρός Αναστάσης πήγε στις κούνιες και βρέθηκε στο νοσοκομείο. Και στο νοσοκομείο τον έστειλαν όσοι έχουν την ευθύνη του πάρκου και συνεπώς την ευθύνη για την ασφάλεια και την ευημερία όσων το χρησιμοποιούν. Το ατύχημα του Αναστάση δεν ήταν τυχαίο – οφείλεται σε εγκληματική αμέλεια και θανάσιμη αδιαφορία.

• Με εξοργίζει που το παιδάκι έπρεπε να παίζει σ’ αυτόν το σκουπιδότοπο. Οικτίρουμε τα παιδιά του τρίτου κόσμου που βλέπουμε πότε-πότε στην τηλεόραση να παίζουν σε χωματερές και να κολυμπούν δίπλα σε οχετούς λυμάτων, αλλά είναι άραγε καλύτερη η κατάσταση για τα δικά μας παιδιά; Τι άλλο είναι το πάρκο της Γλυφάδας αν όχι επικίνδυνος σκουπιδότοπος;

• Με εξοργίζει που το πάρκο είναι γεμάτο γυαλιά, καρφιά, σκουπίδια και περιττώματα σκύλων. Για να βρίσκονται εκεί, κάποιος τα πέταξε. Τι άνθρωποι είναι αυτοί που πετούν σκουπίδια σε παιδικές χαρές; Πόσο ασυνείδητος πρέπει να είναι κάποιος για να δηλητηριάζει ένα χώρο που θα τρέξουν και θα παίξουν μικρά παιδιά; Γιατί άλλο είναι ικανός;

• Με εξοργίζει που οι επιλογές των γονιών είναι τόσο λίγες. Γιατί υπάρχουν τόσο λίγα πάρκα; Γιατί οι ελεύθεροι χώροι είναι τόσο λίγοι; Πού είναι οι αλάνες; Πού θα παίξουν τα παιδιά μας, πού θα γυμναστούν, πού θα μάθουν να κάνουν φίλους;

• Με εξοργίζει που για να βρει κάποιος αξιόλογο πάρκο πρέπει να διασχίσει τη μισή πόλη. Πόσοι γονείς μπορούν να το κάνουν αυτό κάθε μέρα; Γιατί τα παιδιά μας θα πρέπει να ζουν μόνα τους στα διαμερίσματα περιμένοντας το ρεπό ή το σαββατοκύριακο για να μπορέσουν να παίξουν στο ύπαιθρο;

• Με εξοργίζει που τα παιδιά μας είναι αναγκασμένα να περνούν τις μέρες τους στα διαμερίσματα, με τηλεόραση και ηλεκτρονικά παιχνίδια. Με εξοργίζει που οι επιλογές τους είναι από τη μια το τρισάθλιο πάρκο κι από την άλλη ο πλαστικός παιδότοπος.

• Με εξοργίζει που ο δήμος αδιαφορεί γι αυτή την κατάσταση. Με εξοργίζει που τα παιδιά δεν είναι η πρώτη του προτεραιότητα. Με εξοργίζει που οι πολίτες δεν είναι το πρώτο του μέλημα. Με εξοργίζει που οι τοπικοί άρχοντες εκλέχτηκαν από το λαό, αλλά δε δίνουν για το λαό ούτε δεκαράκι.

• Με εξοργίζει που οι πολίτες αδιαφορούν. Που σηκώνουν τους ώμους, που δεν κάνουν τίποτα, που συνηθίζουν, σκύβουν το κεφάλι και δεν αντιδρούν.

• Με εξοργίζει που οι υπεύθυνοι δε βρίσκονται ποτέ. Με εξοργίζει που ο πολίτης πρέπει να διασχίσει μια ζούγκλα γραφειοκρατίας για να βρει μια άκρη κι η άκρη αυτή δεν πρόκειται να υποστεί καμία συνέπεια για την ολιγωρία της. Με εξοργίζει που οι υπεύθυνοι είναι ανώνυμοι, απρόσιτοι και απαραβίαστοι.

• Με εξοργίζει που δεν υπάρχουν ελεγκτικοί μηχανισμοί, που η δικαιοσύνη είναι αργή και πανάκριβη, που ο πολίτης δεν έχει στη διάθεσή του κανένα όπλο για ν’ αμυνθεί, εκτός από τη μικρή, ασήμαντη ψήφο του.

• Με εξοργίζει που οι πολίτες αχρηστεύουν κι αυτό το τελευταίο όπλο, καταπίνοντας τη δυσαρέσκειά τους για να ξαναψηφίσουν τον ίδιο υποψήφιο που έβριζαν χτες. Με εξοργίζει που η μόνη τους έγνοια είναι μήπως βγει ο άλλος, ο αιώνιος αντίπαλος. Με εξοργίζει που δε φαίνεται να καταλαβαίνουν ότι η ανοχή μας τους κάνει τόσο ασύδοτους.

• Με εξοργίζει που δε βλέπουμε την κατάντια μας. Που δεν αντιλαμβανόμαστε πόσο άσχημα είναι τα πράγματα. Που κυκλοφορούμε στην ασχήμια όπως οι γλάροι στις χωματερές. Που μαθαίνουμε τα ίδια και στα παιδιά μας.

• Με εξοργίζει που τα παιδιά μας ζουν μέσα στην ασχήμια, το τσιμέντο και τη βρωμιά. Με εξοργίζει που βλέπουν τα λουλούδια στις βιτρίνες των ανθοπωλείων και τα ζώα στα καταστήματα κατοικιδίων και τα ντοκιμαντέρ της τηλεόρασης.

• Με εξοργίζει τέλος το ότι βλέπω τη νέα γενιά να μεγαλώνει χειρότερη από τις προηγούμενες. Με εξοργίζει να βλέπω σε νέα παιδιά το βολεψισμό και τον ωχαδερφισμό των παππούδων τους. Με πανικοβάλλει όμως όταν δίπλα σ’ αυτούς βλέπω έναν κυνισμό για τα πάντα και μια αδιαφορία για όλα.

Όταν μεγάλωνε η γενιά μου πίστευε ακόμα ότι ο κόσμος θα μπορούσε να γίνει καλύτερος. Σήμερα τρομάζω όταν βλέπω παιδιά που δεν καταλαβαίνουν για ποιο λόγο θα έπρεπε καν να προσπαθήσουν.

Κι έτσι, για ν' αλλάξουμε λίγο κλίμα, μια φωτογραφία για να δείτε πού παίζουν τα παιδιά σε άλλες χώρες.

Εμείς δε χρειάζεται να σκουπίσουμε το χιόνι από τις τσουλήθρες και τις κούνιες. Δε χρειάζεται να ντύνουμε τα παιδιά μας σαν αρκούδες. Η νύχτα δεν αρχίζει από τις τρεις το απόγευμα.
Η χώρα μας είναι ευλογημένη. Θα μπορούσε να είναι πραγματικός παράδεισος. Ο μόνος λόγος που δεν είναι, είμαστε εμείς.
.