Όμως όχι.
Πριν λίγες μέρες έσκασε σαν βόμβα η απόφαση για τον μοτοσικλετιστή που καταδίκασε μια ολόκληρη οικογένεια στην οδύνη κι ένα παιδί στην αναπηρία, έτσι, για να μην περιμένει το πράσινο.
Η απόφαση
Το δικαστήριο αποφάνθηκε ότι ο δράστης είναι ένοχος και τον καταδίκασε σε .... ελευθερία! Ναι, πέρα από τους ελαφρούς περιορισμούς της αναστολής, δεν υπέστη καμία άλλη επίπτωση: ούτε αφαίρεση διπλώματος, ούτε κοινωνική εργασία, ούτε πρόστιμο, ούτε έστω επιμόρφωση για να οδηγεί με ασφάλεια.
Ο δράστης, με το δίπλωμά του, έπιασε το τιμόνι και πήγε σπίτι του. Μετά, ασφαλώς, θα βγήκε με τους φίλους του να το γιορτάσει. Οδηγώντας, φυσικά.
Τι; Μόνο αυτό για έναν άνθρωπο που κατέστρεψε ζωές;
Οι Μαμάδες στο δρόμο είμαστε αγανακτισμένες.
Όχι, ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ότι το να σαπίσει ένας νέος στη φυλακή θα βοηθήσει το αγοράκι που έχει χάσει το μισό του πρόσωπο και δε μπορεί να φάει ούτε να μιλήσει.
Δεν πιστεύουμε ότι αν φυλακιστεί θα ξαναφυτρώσει η σπλήνα της μητέρας.
Δεν πιστεύουμε ότι αν μπει στον Κορυδαλλό, τα δύο παιδιά θα πάψουν να βλέπουν εφιάλτες.
Οι ποινές είναι για όσους δεν καταλαβαίνουν άλλη γλώσσα
Πιστεύουμε πως ένα γερό φόβητρο είναι απαραίτητο για την προστασία των πολιτών.
Μόνο ο φόβος μιας σοβαρής τιμωρίας μπορεί να αποτρέψει παρόμοιες συμπεριφορές.
Όχι για τους ευσυνείδητους - όσοι έχουν συνείδηση και οδηγούν και πράττουν με σεβασμό προς το συνάνθρωπο χωρίς άλλη προτροπή.
Όσοι όμως δε διαθέτουν συνείδηση, δε δίνουν ποτέ δυάρα για όποιον βρεθεί στο διάβα τους.
Αφού λοιπόν δεν καταλαβαίνουν με άλλους τρόπους, οι άνθρωποι αυτοί μπορούν να συνετιστούν μόνο με την απειλή σοβαρών συνεπειών προς το άτομό τους.
Τι δε θέλουμε
Και δεν αναφερόμαστε στο γέμισμα των τρισάθλιων φυλακών.
Δε θέλουμε μέτρα που θα στερήσουν νέους από το μέλλον τους και οικογένειες από τον πατέρα ή το γιό τους.
Τι θέλουμε
Θέλουμε μέτρα που θα τους επιτρέπουν να ζουν, αλλά που κάθε μέρα θα τους θυμίζουν το τι έκαναν - όπως ακριβώς η χαροκαμένη μάνα κάθε μέρα που ξυπνά αντικρύζει έναν κόσμο χωρίς το παιδί της.
Αρχικά, θέλουμε υποχρέωση του θύτη να παρευρίσκεται στο δικαστήριο, για να κοιτάξει τα θύματα στα μάτια, κι όχι να του επιτρέπεται να στέλνει μόνο το δικηγόρο του.
Έπειτα θέλουμε στέρηση οδήγησης.
Σε πρώτη φάση, στέρηση για προληπτικούς λόγους (την ασφάλεια του κοινού) ώσπου να βγει η απόφαση του δικαστηρίου. Μ' αυτό τον τρόπο ο θύτης θα έχει συμφέρον τελειώσει γρήγορα η δίκη και θα αποφεύγονται πολλές αναίτιες αναβολές "λόγω κοιλιακών".
Έπειτα, αν βρεθεί ένοχος, θέλουμε παράταση της απαγόρευσης οδήγησης ώσπου να ωριμάσει και να φέρεται πιο λογικά.
Αν βρεθεί επικίνδυνος, θέλουμε απαγόρευση οδήγησης για πάντα, ώστε να μην κινδυνέψει ποτέ κανείς άλλος απ' αυτόν. Γιατί αν είναι επικίνδυνος, δεν πρέπει να βρεθεί ποτέ σε θέση ισχύος, κυβερνώντας ένα γρήγορο και βαρύ όχημα απέναντι σε αθώους.
Αν ο δράστης προκάλεσε δυστύχημα, τότε οδηγούσε επικίνδυνα. Άρα, ο βασικός σκοπός είναι να συνετιστεί πριν ξαναβγεί στο δρόμο.
Θέλουμε σεμινάρια ασφαλούς οδήγησης, από πιστοποιημένα κέντρα, και αυστηρές εξετάσεις πριν ξαναπάρει δίπλωμα στα χέρια του.
Θέλουμε κοινωνική εργασία, που θα του κοστίσει πολλά Σαββατοκύριακα, σε νοσοκομεία και κέντρα αποκατάστασης τραυματιών για να δει τον πόνο που προκαλούν οι πράξεις του από κοντά.
Θα συνετιστεί;
Δεν ξέρουμε, γι αυτό θέλουμε υποχρεωτική ψυχοθεραπεία για όσο καιρό χρειαστεί και γνωμάτευση ειδικού πριν ξαναπάρει το δίπλωμα - αν το ξαναπάρει.
Επίσης, θέλουμε βαριά, δυσβάσταχτα πρόστιμα, τα οποία θα χρησιμοποιηθούν α) από τα θύματα για την αποκατάστασή τους και β) από την πολιτεία για όλα τα έξοδα που υπέστη (απώλεια χρήσιμων πολιτών, νοσοκομειακά και δικαστικά έξοδα, αναπηρικές συντάξεις, κτλ.)
Επιπλέον, θέλουμε αλλαγή του νομικού πλαισίου: Όλοι οι θάνατοι πολιτών θα πρέπει να δικάζονται με τα ίδια κριτήρια, δηλαδή με βάση το αν υπήρξε πρόθεση, δόλος, αμέλεια κτλ. Δεν είναι δυνατόν οι πολίτες να τυγχάνουν διαφορετικής ειδικής μεταχείρισης, ανάλογα με το μέσο που χρησιμοποιήθηκε εναντίον τους.
Δεν είναι δυνατό η αφαίρεση μιας ανθρώπινης ζωής να θεωρείται πλημέλημμα.
Ακόμη κι αν θεωρήσουμε εκ των προτέρων ότι oφείλεται σε ατύχημα (κι όχι σε πρόθεση, δόλο ή εγκληματική αμέλεια), θα δικαζόταν ποτέ η υπόθεση ενός όπλου που εκπυρσοκρότησε κατά λάθος σε πλημμελειοδικείο;
Για ποιο λόγο τα θύματα των οχημάτων τυγχάνουν τόσο "ιδιαίτερης" μεταχείρισης;
Πονούν τάχα λιγότερο από τα θύματα των πυροβόλων;
Τέλος, θέλουμε να διαχωριστεί το τροχαίο από την εγκατάλειψη. Ένα τροχαίο μπορεί να οφείλεται σε αστοχία υλικού, λάθος υπολογισμό, πάγο στο δρόμο, δηλαδή μπορεί πράγματι να είναι "ατύχημα". Εναλλακτικά, μπορεί να οφείλεται σε επικίνδυνη οδήγηση (παραβίαση προτεραιότητας, υπερβολική ταχύτητα, μέθη) και τότε μιλάμε για "αμέλεια" δηλαδή αδιαφορία για τη ζωή των άλλων.
Η εγκατάλειψη όμως δεν αποτελεί ατύχημα ούτε αμέλεια. Πρόκειται για συνειδητή επιλογή του δράστη, και συνεπώς θα πρέπει να εκδικάζεται ως απόπειρα ανθρωποκτονίας από πρόθεση. Αν υπάρχουν ψυχολογικές παράμετροι που επηρέασαν την κρίση του οδηγού (φόβος, "βρασμός ψυχής" κτλ) αυτά δε συνιστούν κριτήρια αθώωσης, αλλά ελάφρυνσης της ποινής, όπως σε όλα τα εγκλήματα.
Οι συλλογικότητες Μαμάδες στο Δρόμο, ΠΕΖΗ, SOS-Τροχαία Εγκλήματα και ο Εξωραϊστικός, Πολιτιστικός και Αθλητικός Σύλλογος Ο ΑΡΔΗΤΤΟΣ διοργανώνουμε συγκέντρωση διαμαρτυρίας, την Κυριακή, 14 Μαΐου 2017, στις 12:30 μμ, στο σημείο του δυστυχήματος, Τροίας και Πατησίων. Στη συγκέντρωση θα συμμετέχουν και οι ΠΟΔΗΛΑΤισσΕΣ.
Σας περιμένουμε. Γιατί η ζωή μας έχει αξία!
_______________________
Πηγές εικόνων:
Φυλακή & χειροπέδες
Κοινωνική θητεία (συλλογή σκουπιδιών)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου