Ακολουθεί συνέντευξη δύο μελών μας, της Κατερίνας και του Μάριου, στη «Νέα Κρήτη»:
Μαμάδες στο δρόμο: «Άφησε το παιδί σου να κάνει βόλτες κι όχι την τελευταία του»
Δρόμος, πεζοδρόμιο, αυτοκίνητο, μηχανάκι, διάβαση, φανάρι, λακκούβα, πεζόδρομος, Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας, σεβασμός, δικαιώματα, προτεραιότητα...
Απέναντι οι “Μαμάδες στο Δρόμο”, έτοιμες να δώσουν μάχη για την επιβίωσή τους, τόσο των ιδίων όσο και των λέξεων. Μόνο που, για να ακριβολογώ, είναι “εκείνες”, “εκείνοι” κι “εμείς”, στη γειτονιά, στην πόλη, στο χωριό, στην πλατεία, σε όλη την Ελλάδα...
«Αγανακτήσαμε... Το καρότσι εγκλωβίστηκε στο πεζοδρόμιο, ανάμεσα σε εμπορεύματα, τραπεζοκαθίσματα, ψυγεία, κούτες, σπασίματα... Αναγκαστήκαμε... με τα τρία παιδιά μου να ζητήσουμε τη βοήθεια των περαστικών για να περάσουμε στην απέναντι πλευρά του δρόμου... Έστρεψα το βλέμμα απογοητευμένη όταν οδηγός αυτοκινήτου με “στόλισε” μπροστά στο παιδί μου με “όμορφες” λέξεις γιατί διασχίσαμε λίγα μέτρα του δρόμου από την εσωτερική πλευρά, μιας και το πεζοδρόμιο ήταν αδιάβατο... Κάνουν πως δεν ακούν οι δήμαρχοι την πρόσκλησή μας να περπατήσουμε μαζί. Πώς αλλιώς θα καταλάβουν τη δυσκολία κίνησης ηλικιωμένων, παιδιών, ατόμων με κινητικά προβλήματα;».
Με τις παραπάνω κουβέντες δίνουν το στίγμα τους, προκειμένου να καταλάβουμε τι πρεσβεύουν, δύο μέλη της ομάδας “Μαμάδες στο Δρόμο”. Ομάδα που αγκαλιάζουν από το 2010 μαμάδες, μπαμπάδες, γιαγιάδες, παππούδες και ενισχύεται - το παρήγορο της ζωής μας - από νέους ανθρώπους. Ομάδα που κράτησε το αρχικό όνομά της παρά τη συμμετοχή όλων σχεδόν των μελών της οικογένειας, καθώς έτσι έγινε γνωστή και μέσα από τον ιστότοπό της, το “mamastodromo.blogspot.gr”, προασπίζεται το δικαίωμά μας στην οδική ασφάλεια, τη βιώσιμη κινητικότητα, παρεμβαίνει προς τους οικείους Δήμους και υπηρεσίες για τα κακώς κείμενα των δρόμων που ελλοχεύουν κινδύνους αναφορικά με τη σωματική μας ακεραιότητα και διεκδικεί άμεσες παρεμβάσεις αποκατάστασης αστοχιών που σε πολλές περιπτώσεις φτάνουν στα όρια της παραβατικότητας.
Την Κατερίνα Στιβακτάκη και τον Μάριο Ιατρού τούς συνάντησα στο Συνέδριο Οδικής Ασφάλειας “Δρόμος Ζωής - Δρόμος να ζεις - Δρόμος για να ζεις” που διοργάνωσε ο Δήμος Χερσονήσου. Γονείς τριών παιδιών, έχουν ζήσει σε πολλές περιοχές της Ελλάδας εξαιτίας των επαγγελματικών υποχρεώσεών τους και οι επισημάνσεις τους θίγουν την ελληνική πραγματικότητα-νοοτροπία, που δε διαφέρει στην πόλη, στο χωριό, στο νησί, στην πλατεία, στο Βορρά ή στο Νότο.
«Κοινός εχθρός της ασφάλειάς μας παραμένει ο κακός μας εαυτός, μόνο που κοστίζει. Και κοστίζει ακριβά, σε ανθρώπινες ζωές, βαριές αναπηρίες, ακρωτηριασμούς, όνειρα που θάβονται», λένε και οι δύο.
Οι “Μαμάδες στο Δρόμο” προκαλούν...
Τα μέλη της ομάδας έχουν επίγνωση του τι προκαλούν με τις επισημάνσεις τους. Αρνούνται να δεχτούν πως την ευθύνη τους ως πολίτες για τα κακώς κείμενα θα τη μεταφέρουν στις πλάτες των διπλανών τους και των παιδιών τους. Αρνούνται να παραμείνουν στις υποσχέσεις των πολιτικών που σώζουν τον κόσμο τόσο εύκολα και τόσο γρήγορα. Αρνούνται να αφήσουν την κατάσταση ως έχει και επιμένουν.
«...Χρειάζεται λίγο να αλλάξω εγώ, και λίγο εσύ, λίγο και ο άλλος. Είναι το ελάχιστο. Θα αφήσουμε τα πράγματα έτσι, ή θα μεταναστεύσουμε; Θα δεχτούμε μόνο ότι κάναμε λάθος και θα σκύψουμε το κεφάλι, ή θα κάνουμε βήματα προς τα μπρος;».
Η πρόσκλησή τους προς τους δημοτικούς άρχοντες είναι ανοιχτή. «Ελάτε να περπατήσουμε μαζί, ελάτε να σας δείξουμε πώς περπατάμε και πώς οδηγάμε. Ελάτε να ακούσετε μαζί μας αυτά που ακούμε από τους “βιαστικούς”.»
Η πρόσκληση-πρόκλησή τους είναι επίσης ανοικτή κι επίμονη προς αρχιτέκτονες, πολιτικούς μηχανικούς, πολεοδόμους, κ.λπ., αναφορικά με τις διευκολύνσεις που παρέχουν στους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα.
«Τα δικαιώματα δεν είναι θεωρία. Είναι πράξη, είναι στάση ζωής».
Η ιδέα
Οι “Μαμάδες στο Δρόμο” ήταν ιδέα της Ήλια Ιατρού, εκεί κάπου στο 2010 σε μια συνοικία των Αθηνών, καθώς ο τραυματισμός του παιδιού της και η αδυναμία μετακίνησής του από το σπίτι προς το σχολείο και αντίστροφα, είτε από το πεζοδρόμιο είτε... από το δρόμο, προκάλεσαν στην οικογένεια πόνο και αγανάκτηση*.
Η δημιουργία του blog, με τη συμμετοχή κι άλλων μαμάδων με παρόμοιες μαρτυρίες και πολλή οργή, έμοιαζε να είναι μονόδρομος. «Ίσως κάποιοι βλέποντας στο διαδίκτυο τη συμπεριφορά τους να διορθωθούν», σκέφτηκαν, «οι δε υπηρεσίες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης να επανεξέταζαν την πολιτική τους στον τομέα εξυπηρέτησης του πολίτη».
«Το αίτημα ακούγεται όταν συνοδεύεται από πολλές ενωμένες φωνές», λένε ενδεικτικά. Κι ήταν αλήθεια, γιατί τα κακώς κείμενα προωθούνταν προς επίλυση γρηγορότερα, με τις “Μαμάδες στο Δρόμο” να προχωρούν ένα βήμα παρακάτω και να προσκαλούν-προκαλούν δημάρχους και δημοτικούς Συμβούλους να περπατήσουν ή να κάνουν ακροβατικά μαζί τους πάνω στα δικά τους “πατήματα” και “μονοπάτια”.
«Επιδιώκαμε και επιδιώκουμε τις δυσκολίες που έχουν τα παιδιά μας, εμείς, τα άτομα με κινητικά προβλήματα, οι ηλικιωμένοι, να τις βιώσουν στην πράξη οι ίδιοι οι δήμαρχοι», λέει ο Μάριος Ιατρού. «Να βρεθούν μπροστά σε κατειλημμένες ράμπες από μηχανές και αυτοκίνητα, να πηδήξουν εμπόδια, να προσπεράσουν με το μπαστούνι και το παιδικό καρότσι κολονάκια, δέντρα, σπασμένες πλάκες, ψυγεία, εμπορεύματα, κάδους ή σκαλοπάτια... Να αναζητήσουν διέξοδο-πέρασμα στην απέναντι πλευρά, ανάμεσα από μεταλλικά απαγορευτικά, παρκαρισμένα αυτοκίνητα, μηχανές και διαβάσεις σε αχρηστία. Να μπουν στο δρόμο να νιώσουν τον κίνδυνο, να λοιδορηθούν από τους ευέξαπτους και νταήδες οδηγούς, να ντραπούν και μετά να αποφασίσουν τι πρέπει να διορθώσουν και πώς, για τον εαυτό τους κι εμάς»...
Στα οκτώ χρόνια δράσης, μόνο δύο οι δήμαρχοι που είπαν «ναι» και βγήκαν μαζί τους για βόλτα. Από την Περιφέρεια Αττικής και οι δύο. Διαπίστωσαν τι προκαλούσαν οι αδυναμίες του συστήματος που υπηρετούσαν κι αν μη τι άλλο προσπάθησαν να επουλώσουν «κάποιες» από τις πληγές που αιμορραγούσαν.
«Είμαστε 52 μέλη** στην ομάδα, από Αθήνα, Πάτρα, Μυτιλήνη και Ηράκλειο και η φωνή μας ακούγεται γιατί έχει δύναμη. Πιέζουμε προς κάθε κατεύθυνση και διεκδικούμε. Ο καναπές δε λύνει τα προβλήματα εκεί έξω. Ως οικογένεια και ως μονάδες δίνουμε το παράδειγμα για το πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε και να μας συμπεριφέρονται. Πώς πρέπει να λειτουργούμε ως κοινωνία. Δίνουμε προτεραιότητα στην εκπαίδευση των παιδιών μας, καθώς η Πολιτεία μέχρι σήμερα αναλώνεται μόνο σε υποσχέσεις. Ξεκινάμε με το σεβασμό στους κανόνες και τη ζωή», επισημαίνει η Κατερίνα.
Βιωματική δράση: Σεβασμός στον εαυτό σου, τη ζωή, την ανεμπόδιστη μετακίνηση... Το επιχειρούν μόνοι τους όπως όλοι οι γονείς. Περπατούν με τα παιδιά συνοδεύοντάς τα στο σχολείο ή τις εξωσχολικές δραστηριότητές τους. Μετακινούνται με το αυτοκίνητο. Συζητούν και μαθαίνουν ποιος κάνει τι και γιατί. Ξέρουν ποιες εικόνες συγκρατεί το παιδικό μάτι, ποιες συμπεριφορές καταγράφει και τι το αφτί ακούει. Υπήρξαν άλλωστε και οι ίδιοι παιδιά.
Ο ΚΟΚ ανακαλύπτεται και αποκαλύπτεται μπροστά τους βήμα-βήμα. Εξασκούν την κριτική τους ικανότητα. Πινακίδες, φανάρια, διαβάσεις πεζών, ράμπες αναπήρων για αυτοκίνητα... Πεζοδρόμια μικρά ή με συχνές υψομετρικές αποκλίσεις, κακοφτιαγμένα και κακοφυτεμένα, τραπεζοκαθίσματα κι άλλου είδους επιχειρήσεις πάνω σ’ αυτά, στη μέση του πουθενά... Δρόμοι αφιλόξενοι και επικίνδυνοι για πεζούς εντός οικιστικού ιστού. Οδηγοί με ευγένεια, αγένεια, θυμό, νευρικότητα, αφηρημάδα... Το σωστό και το λάθος, το καλό και το κακό, το “εγώ” και το “εμείς”, σε κουβάρι επικίνδυνα μπλεγμένο...
«Όλα τα προβλήματα του κόσμου οφείλονται στη συμπεριφορά των ανθρώπων. Και η συμπεριφορά αυτή μπορεί να αλλάξει. Οι άνθρωποι εκπαιδεύονται. Δε θα μαλώναμε τα παιδιά μας αν δεν το πιστεύαμε αυτό, σωστά;
Για να εκπαιδεύσουμε κοινό και Αρχές, οργανώνουμε στοχευμένες δράσεις που χωρίζονται σε τρεις βασικούς τύπους: πορείες (ή εκδηλώσεις), ξεναγήσεις και επιστολές», αναφέρουν οι “Μαμάδες στο Δρόμο” στο blog τους.
«Ο καλύτερος τρόπος για να κινήσετε την προσοχή και το ενδιαφέρον κάποιου (φορέα, επιχείρησης, κρατικής ή δημοτικής Αρχής, κ.τ.λ.) είναι η προσωπική επαφή. Δεύτερος καλύτερος είναι τα τηλεφωνήματα και τρίτος, λιγότερο άμεσος, οι επιστολές. Ο τελευταίος έχει το πλεονέκτημα ότι αφήνει ίχνη τα οποία δεν μπορούν να αμφισβητηθούν.
Οι βασικοί κανόνες είναι οι ίδιοι και στις τρεις μορφές επικοινωνίας: Μιλήστε ευγενικά, εκθέστε το πρόβλημα αναλυτικά χωρίς να παραλείπετε ακριβή τόπο, χρόνο κ.τ.λ., εξηγήστε γιατί σας απασχολεί και προτείνετε τη λύση που πιστεύετε ότι χρειάζεται. Σε ορισμένες περιπτώσεις ίσως να χρειαστεί να προειδοποιήσετε (πάντα ευγενικά) ότι σε περίπτωση που το πρόβλημα δε λυθεί θα προσφύγετε στη δικαιοσύνη ή στα ΜΜΕ.
Και μην ξεχνάτε: Για όποιο ζήτημα κι αν σας απασχολεί, η κοινότητα των “Μαμάδων” είναι πρόθυμη να προστρέξει, είτε βοηθώντας, είτε δημοσιοποιώντας την κατάσταση που αντιμετωπίζετε».
Κακή νοοτροπία
Η περίοδος της ανοχής έληξε. Επικίνδυνες οι πόλεις, κακή η νοοτροπία μας... «Βρισκόμουν στην Αγίου Μηνά, στο κέντρο του Ηρακλείου, με τα τρία μου παιδιά, εκ των οποίων το ένα στο καρότσι. Προσπαθούσα να βρω έξοδο ανάμεσα σε σταθμευμένα αυτοκίνητα και μηχανές για το απέναντι πεζοδρόμιο. Μάταιος ο κόπος. Σταμάτησα ένα περαστικό κι εκείνος με τη σειρά του έναν άλλο και οι δύο μαζί ένα τρίτο: Σήκωσαν το καρότσι και το πέρασαν απέναντι. Εγώ, με τ’ άλλα δύο παιδιά από το χέρι, πέρασα με το πλάι... Φανταστείτε πώς ένιωσα... Ούτε να διανοηθώ ότι μπορεί να έχουν την ίδια συμπεριφορά και τα δικά μου παιδιά ως έφηβοι ή ενήλικες», επισημαίνει η Κατερίνα Στιβακτάκη.
Αλληλένδετες οι έννοιες τόσο με την κατάσταση των πόλεων, όσο και με τη νοοτροπία των οδηγών, επισημαίνουν τα μέλη της ομάδας. Η Πολιτεία χαμένη μέσα στα αδιέξοδα των πόλεων που κατασκεύασε. Αδύναμη, ανίκανη... αδιάφορη ενδεχομένως να τους δώσει ανάσα ζωής.
Οι οδηγοί, πολίτες που αρνούνται να ονειρευτούν το μέλλον τους με το “ΕΜΕΙΣ” και επικεντρώνονται στο “ΕΓΩ”. Άλλωστε η συμπεριφορά μας πίσω από το τιμόνι δείχνει πως επηρεάζεται περισσότερο από τη συναισθηματική και ψυχική μας κατάσταση και λιγότερο από τις συνθήκες που επικρατούν: οδόστρωμα, κίνηση, ΚΟΚ, καιρικές συνθήκες...
Κι όμως η πρόκληση είναι μπροστά γιατί εμείς χάνουμε το σήμερα και τα παιδιά το αύριο.
Η ομάδα “Μαμάδες στο Δρόμο” διεκδικούν για όλους εμάς τη ζωή μέσα κι έξω από το σπίτι, το πεζοδρόμιό μας, τη γειτονιά μας, τον ποδηλατοδρόμο, το πάρκο. Ξέρουν ότι “ευημερία” δεν είναι το αυτοκίνητο και η μηχανή, αλλά μόνο το μέσο μεταφοράς.
«...Στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, τη Μυτιλήνη, όταν ήμουν πιτσιρικάς παίζαμε μπάλα στους δρόμους και στις αλάνες. Τα αυτοκίνητα σταματούσαν προκειμένου να εκτελέσουμε το πέναλτι. Σήμερα κλείσαμε τα παιδιά σε χρυσά κλουβιά, καθώς η προτεραιότητα είναι το αυτοκίνητο ως επένδυση, δύναμη, γόητρο κι όχι η ίδια η ζωή μας. Στο αυτοκίνητο, όμως, ακόμα κι αν στραβώσει ο προφυλακτήρας επισκευάζεται, ενώ το παιδάκι μπορεί να μην ισιώσει ποτέ», επισημαίνει ο Μάριος Ιατρού.
«Άφησε το παιδί σου να κάνει πολλές βόλτες κι όχι την τελευταία του»
«Ήμασταν στην Ελευσίνα», λέει ο Μάριος, «με τα παιδιά στο αυτοκίνητο και το πιο μικρό στο παιδικό κάθισμα, ανάποδα στη θέση του συνοδηγού. Ένας νεαρός τροχονόμος μάς πλησίασε και μας έκανε παρατήρηση για τη θέση του παιδικού καθίσματος, καθώς δε γνώριζε πώς αυτό έπρεπε να είναι τοποθετημένο στο αυτοκίνητο και με τον αερόσακο απενεργοποιημένο. Όταν του εξηγήσαμε, εκείνος ζήτησε συγνώμη κι έφυγε... Εμείς όμως αισθανθήκαμε πολύ καλά, καθώς κάποιος νοιάστηκε για μας και την ασφάλεια της οικογένειάς μας»...
«Βρισκόμουν στο αυτοκίνητο της οικογένειας της φίλης μου, στην ηλικία των 9 ετών. Κάποιος που έτρεχε και παραβίασε το Stop έπεσε πάνω μας. Εγώ και η φίλη μου καθόμασταν στο πίσω κάθισμα. Ο μπαμπάς της ήταν στο τιμόνι και η μαμά της με το αδελφάκι της στην αγκαλιά στη θέση του συνοδηγού. Από τη σύγκρουση το μόνο που έχω ακόμα μπροστά μου είναι η εικόνα ενός μωρού να πετιέται πάνω στο τζάμι...», η κουβέντα της Κατερίνας... «Άφησε το παιδί σου να κάνει πολλές βόλτες κι όχι την τελευταία του», η προτροπή τους...
Η περίοδος της ανοχής έληξε. Επικίνδυνες οι πόλεις, κακή η νοοτροπία μας... «Βρισκόμουν στην Αγίου Μηνά, στο κέντρο του Ηρακλείου, με τα τρία μου παιδιά, εκ των οποίων το ένα στο καρότσι. Προσπαθούσα να βρω έξοδο ανάμεσα σε σταθμευμένα αυτοκίνητα και μηχανές για το απέναντι πεζοδρόμιο. Μάταιος ο κόπος. Σταμάτησα ένα περαστικό κι εκείνος με τη σειρά του έναν άλλο και οι δύο μαζί ένα τρίτο: Σήκωσαν το καρότσι και το πέρασαν απέναντι. Εγώ, με τ’ άλλα δύο παιδιά από το χέρι, πέρασα με το πλάι... Φανταστείτε πώς ένιωσα... Ούτε να διανοηθώ ότι μπορεί να έχουν την ίδια συμπεριφορά και τα δικά μου παιδιά ως έφηβοι ή ενήλικες», επισημαίνει η Κατερίνα Στιβακτάκη.
Αλληλένδετες οι έννοιες τόσο με την κατάσταση των πόλεων, όσο και με τη νοοτροπία των οδηγών, επισημαίνουν τα μέλη της ομάδας. Η Πολιτεία χαμένη μέσα στα αδιέξοδα των πόλεων που κατασκεύασε. Αδύναμη, ανίκανη... αδιάφορη ενδεχομένως να τους δώσει ανάσα ζωής.
Οι οδηγοί, πολίτες που αρνούνται να ονειρευτούν το μέλλον τους με το “ΕΜΕΙΣ” και επικεντρώνονται στο “ΕΓΩ”. Άλλωστε η συμπεριφορά μας πίσω από το τιμόνι δείχνει πως επηρεάζεται περισσότερο από τη συναισθηματική και ψυχική μας κατάσταση και λιγότερο από τις συνθήκες που επικρατούν: οδόστρωμα, κίνηση, ΚΟΚ, καιρικές συνθήκες...
Κι όμως η πρόκληση είναι μπροστά γιατί εμείς χάνουμε το σήμερα και τα παιδιά το αύριο.
Η ομάδα “Μαμάδες στο Δρόμο” διεκδικούν για όλους εμάς τη ζωή μέσα κι έξω από το σπίτι, το πεζοδρόμιό μας, τη γειτονιά μας, τον ποδηλατοδρόμο, το πάρκο. Ξέρουν ότι “ευημερία” δεν είναι το αυτοκίνητο και η μηχανή, αλλά μόνο το μέσο μεταφοράς.
«...Στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, τη Μυτιλήνη, όταν ήμουν πιτσιρικάς παίζαμε μπάλα στους δρόμους και στις αλάνες. Τα αυτοκίνητα σταματούσαν προκειμένου να εκτελέσουμε το πέναλτι. Σήμερα κλείσαμε τα παιδιά σε χρυσά κλουβιά, καθώς η προτεραιότητα είναι το αυτοκίνητο ως επένδυση, δύναμη, γόητρο κι όχι η ίδια η ζωή μας. Στο αυτοκίνητο, όμως, ακόμα κι αν στραβώσει ο προφυλακτήρας επισκευάζεται, ενώ το παιδάκι μπορεί να μην ισιώσει ποτέ», επισημαίνει ο Μάριος Ιατρού.
«Άφησε το παιδί σου να κάνει πολλές βόλτες κι όχι την τελευταία του»
«Ήμασταν στην Ελευσίνα», λέει ο Μάριος, «με τα παιδιά στο αυτοκίνητο και το πιο μικρό στο παιδικό κάθισμα, ανάποδα στη θέση του συνοδηγού. Ένας νεαρός τροχονόμος μάς πλησίασε και μας έκανε παρατήρηση για τη θέση του παιδικού καθίσματος, καθώς δε γνώριζε πώς αυτό έπρεπε να είναι τοποθετημένο στο αυτοκίνητο και με τον αερόσακο απενεργοποιημένο. Όταν του εξηγήσαμε, εκείνος ζήτησε συγνώμη κι έφυγε... Εμείς όμως αισθανθήκαμε πολύ καλά, καθώς κάποιος νοιάστηκε για μας και την ασφάλεια της οικογένειάς μας»...
«Βρισκόμουν στο αυτοκίνητο της οικογένειας της φίλης μου, στην ηλικία των 9 ετών. Κάποιος που έτρεχε και παραβίασε το Stop έπεσε πάνω μας. Εγώ και η φίλη μου καθόμασταν στο πίσω κάθισμα. Ο μπαμπάς της ήταν στο τιμόνι και η μαμά της με το αδελφάκι της στην αγκαλιά στη θέση του συνοδηγού. Από τη σύγκρουση το μόνο που έχω ακόμα μπροστά μου είναι η εικόνα ενός μωρού να πετιέται πάνω στο τζάμι...», η κουβέντα της Κατερίνας... «Άφησε το παιδί σου να κάνει πολλές βόλτες κι όχι την τελευταία του», η προτροπή τους...
_________________________________________________
* Ένα μικρό λαθάκι της δημοσιογράφου, χωρίς ιδιαίτερη σημασία. Δεν απαιτήθηκε τραυματισμός - η κατάσταση είναι τραυματική από μόνη της. Η (προσωρινή ευτυχώς) αναπηρία του νεαρού μας συνέβη αργότερα και οφειλόταν σε ασθένεια.
** Στην πραγματικότητα είμαστε περισσότερες/-οι, αλλά κι αυτό δεν έχει ιδιαίτερη σημασία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου