Κι εμείς, αφού παρακολουθήσαμε αδυνατώντας να πιστέψουμε το αδιανόητο, συγκλονιστήκαμε και αγανακτήσαμε.
Αγανακτήσαμε για τις αυθαιρεσίες αυτών που χτίζουν μεσ' στο δάσος.
Για τους αρμόδιους που έχουν περικόψει προσωπικό κι εξοπλισμό από την πυροσβεστική.
Για τους υπεύθυνους που έδωσαν ρεύμα και νερό στ' αυθαίρετα που έφραζαν το δρόμο σ' αυτούς που αναζητούσαν απελπισμένα διέξοδο διαφυγής.
Για την ασχετοσύνη των αρμοδίων που φύτεψαν πεύκα σε αντιπυρικές ζώνες.
Για το δήμο που δεν είχε σχέδιο, κρουνούς, οτιδήποτε.
κτλ, κτλ.
Έχουμε δίκιο.
Η τραγωδία είναι πολύ μεγάλη για να τη χωρέσει το μυαλό του ανθρώπου.
Είναι λογικό μέσα σ' αυτή την παραζάλη να ψάχνουμε μια απάντηση, μια αιτία, κάποιον να δείξουμε με το δάχτυλο.
Και παραβλέπουμε πως εμείς ήμασταν συνυπεύθυνοι.
Εμείς, που φυτέψαμε το αυθαιρετούλι μας κάπου που δεν έπρεπε.
Εμείς, που όταν βλέπαμε άλλων αυθαιρεσίες γυρίζαμε από την άλλη συνένοχα.
Εμείς, που όταν βλέπαμε τα λάθη και τις παραλείψεις των υπευθύνων δε λέγαμε τίποτα και μετά τους ξαναψηφίζαμε.
Κάθε μέρα γύρω μας συμβαίνει το ίδιο.
Βλέπουμε καθημερινά το βιασμό της ζωής μας και της ζωής των συνανθρώπων μας αλλά επιλέγουμε να προσπεράσουμε.
Βλέπουμε το αυτοκίνητο πάνω στο πεζοδρόμιο και τον παππού με το μπαστούνι στο δρόμο, αλλά προσπερνάμε.
Βλέπουμε τα υλικά από το μαγαζί που ανακαινίζεται και τη μαμά με το καρότσι να περνάει από το δρόμο, με το μωρό δίπλα στα μηχανάκια, αλλά αδιαφορούμε.
Βλέπουμε, τέλος, το μηχανάκι παρκαρισμένο πάνω στη ράμπα και τον ανάπηρο συμπολίτη μας να αγωνίζεται να βρει δρόμο να περάσει αλλά έχουμε να προλάβουμε άλλα, πιο σημαντικά.
Κι επειδή είμαστε βιαστικοί και πολυάσχολοι, θ' αφήσουμε το αμάξι ή το μηχανάκι ακριβώς πάνω σ' αυτό το πεζοδρόμιο, αυτή τη διάβαση, τη στροφή, τη ράμπα, γιατί μόνο εκεί βρήκαμε και, τέλος πάντων, "πού να τρέχω τώρα να ψάχνω..."
Άλλωστε, θα λείψω μόνο δυο λεπτά.
Τώρα αν στα δυο λεπτά που θα πίνω τον καφέ μου ή θα ψωνίζω αμέριμνα χρειαστεί κάποιος να περάσει, δε με απασχολεί.
Ας περιμένει.
Όμως, μην τολμήσει και μου κλείσει το δρόμο όταν θα περνάω οδηγώντας - α, όλα κι όλα.
Κι έτσι οι πόλεις μας έχουν γίνει ένα άθροισμα τροχαίων που συμβαίνουν τόσο συχνά που ούτε στα ψιλά των εφημερίδων δεν περνάνε πια.
Κι άλλα ακόμη περιμένουν να συμβούν κάθε μέρα, παντού.
Αλλά δε μας συγκινεί.
Έχουμε ήδη ξεχάσει τα δυο παιδιά που μας συγκλόνισαν πέρυσι όταν χάθηκαν στα Κουνουπιδιανά γιατί δεν υπήρχε πεζοδρόμιο.
Κι αν τύχει και ξανασυμβεί (που θα ξανασυμβεί δυστυχώς, είναι θέμα χρόνου) θα μείνουμε ξανά συγκλονισμένοι και θα δείχνουμε με το δάχτυλο όποιον θεωρούμε υπεύθυνο - οποιονδήποτε φυσικά, εκτός από τον εαυτό μας.
_______________
Πηγές εικόνων: πυρκαγιά, τροχαίο
Δεν μπορώ να έχω την ίδια αισιοδοξία. Θυμάμαι τις πυρκαγιές του 2007, κανένας δεν απολύθηκε για λάθος χειρισμούς και όχι μόνο δεν έπεσε η κυβέρνηση, όπως θα γινόταν σε άλλες χώρες, αλλά στο προσεχές διάστημα προκηρύχτηκαν εκλογές και βγήκε η ίδια κυβέρνηση. Η κωμωδία ίδια, χτίζουμε στα καμένα και στην επόμενη δασική πυρκαγία στο ίδιο σημείο, το θέμα είναι αν η πυροσβεστική θα σώσει πρώτα τις βίλες μας και μετά το δάσος. Δηλαδή οι καταπατήσεις μας είναι η ιερή αγελάδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τις πυρκαγιές του 2018 στην Ανατολική Αττική, χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι που γίνεται τόσος λόγος για την τραγωδία, αλλά δεν έγινε καθόλου λόγος για μια προσπάθεια χωροταξικής ανακατανομής που έγινε το 2011. Τότε η πολιτεία είχε στείλει μια μηχανικό να επιβλέψει την κατάσταση, αλλά ορισμένοι κάτοικοι την πλακώσανε στο ξύλο, χωρίς κάποιος άλλος να τους εμποδίσει, και αυτή η προσπάθεια σταμάτησε. Ούτε ένα "συγνώμη" στη μηχανικό που αν την ακούγαν, δεν θα υπήρχε αυτή η καταστροφή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα του αδιόρθωτου χαρακτήρα μας και ότι δεν φταίμε εμείς, φταίει ο Χατζηπετρής. Και να σκεφτείς ότι το 2011 ήταν μετά από το 2007, άρα υπήρχε η εμπειρία των πυρκαγιών στην Ηλεία.
Μάλιστα, χθες άκουσα για μελλοντικές κατεδαφίσεις αυθαιρέτων και μαντρών που εμποδίζουν ή δυσκολεύουν την πρόσβαση στην παραλία, αλλά αυτό ικανοποιεί την κοινή γνώμη εν θερμώ, τώρα που είναι πρόσφατη η τραγωδία. Εμένα όμως με ενδιαφέρει η κοινή γνώμη εν ψυχρώ, όταν αυτό θα έχει ξεχαστεί.
Γι' αυτό, αν θέλεις τη γνώμη μου, δεν παίρνω στα σοβαρά αυτόν τον θόρυβο για τις πυρκαγιές της 23ης Ιουλίου. Ακολουθώ αυτό που λένε "όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι". Κοιτάζω να περάσω καλά και να μην σκάω για συμφορές που έτσι κι αλλιώς δεν γίνονται μάθημα για την κοινή γνώμη, απλά είμαι ευχαριστημένος εφόσον οι συμφορές δεν χτυπούν την πόρτα μου. Ακόμη κι αν την χτυπήουν, θα κοιτάξω να λύσω το πρόβλημά μου ατομικά, καθώς ξέρω ότι δεν μπορώ να τα βάλω με τους περισσότερους, που εν ψυχρώ είναι αδιόρθωτοι. Μετά από μήνες, θα ξεχαστούν οι καταστροφές, θα ξαναχτίσουν αυθαίρετες κατασκευές και "ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα" (τουλάχιστον μέχρι την επόμενη καταστροφή).
Στενοχωρέθηκα πολύ και για τα ζώα που κάηκαν, αλλά στενοχωρέθηκα εξίσου και για τα ελάφια της Πάρνηθας το 2007.
Για τον Ελλήνα, η ιδανική κυβέρνηση είναι αυτή που τον αφήνει να καταπατήσει το δάσος, αλλά και να του εξασφαλίσει ότι όταν καεί το δάσος, αυτός και η βίλα του, να παραμείνουν απείραχτοι. Η κυβέρνηση που τον αφήνει να χτίσει στο ρέμα, αλλά και να του εξασφαλίσει ότι όταν γίνουν πλημμύρες, αυτός και η βίλα του να παραμείνουν απείραχτα ως εκ θαύματος.
Υ.Γ.
Μια φίλη της αδερφής μου, είχε το εξοχικό της στο Μάτι και κάηκε ολοσχερώς. Εννοείται ότι θα τη βοηθήσω να το ξαναχτίσει όταν μου το ζητήσει. Επίσης τις επόμενες μερες από τις πυρκαγιές, έδωσα κάποια τρόφιμα για τους πληγέντες.