Ο Βύρωνας μισεί τα παιδιά

Ο δήμος Βύρωνα καταστρέφει την παιδική χαρά της Αγίας Τριάδας. Το λένε ανάπλαση, όταν όμως η παιδική χαρά μετατρέπεται σε τσιμεντένιο κλουβί, όταν ο χώρος των παιδιών περιορίζεται, δε μιλάμε για αναβάθμιση ούτε για ανάπλαση. Μιλάμε για υποβάθμιση και υποτίμηση τόσο των παιδιών όσο και των γονιών τους.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Το άλσος της Αγίας Τριάδας είναι μια μικρή πράσινη όαση μέσα σε μια θάλασσα πολυκατοικιών. Σε ένα δήμο με ελάχιστους ελεύθερους χώρους, εξυπηρετεί εκατοντάδες οικογένειες. Όταν οι καιρός είναι καλός δεκάδες, ίσως εκατοντάδες παιδιά παίζουν εκεί. 

Δυστυχώς, εδώ και πολλά χρόνια, το άλσος είχε παραμεληθεί. Οι κάδοι ξέχειλοι, τα παιχνίδια σπασμένα και κάθε επιφάνεια γεμάτη συνθήματα. Στο χώμα σκουπίδια κι αποτσίγαρα, καμιά φορά και περιττώματα, γιατί όσοι βγάζουν το σκύλο τους περνούν μέσα από την παιδική χαρά, συχνά χωρίς λουρί. Πολλά μηχανάκια διασχίζουν το άλσος, ανάμεσα στα παιδιά που παίζουν. 

 

 

Εδώ και πολύ καιρό οι κάτοικοι διαμαρτύρονται. Ο δήμος ανακοίνωσε ένα πρόγραμμα ανάπλασης παιδικών χαρών και έφτασε επιτέλους και η σειρά της Αγ. Τριάδας. Όμως η ανάπλαση έκανε τα πράγματα χειρότερα από πριν.

Από όλο το χώρο της παιδικής χαράς, ο δήμος επέλεξε λίγα τετραγωνικά. Εκεί έστρωσε τσιμεντένιο δάπεδο (που μάλλον θα καλυφθεί με συνθετική ύλη) και τοποθέτησε τρείς κούνιες, ένα κουνιστό αλογάκι με ελατήριο και μια μικρή τραμπάλα, πάλι με ελατήριο – παιχνίδια δηλαδή που μπορούν να απασχολήσουν έξι μόλις παιδιά νηπιακής ηλικίας. Πώς μπορεί αυτό να καλύψει τον τεράστιο αριθμό παιδιών που χρησιμοποιούν το πάρκο; Τι γίνεται με τα μεγαλύτερα παιδιά; Σα να μην έφταναν αυτά, αυτό το μικρό δείγμα παιδικής χαράς περικλείστηκε από κάγκελα ύψους δύο μέτρων που δίνουν την εντύπωση κλουβιού (άλλοι λένε φυλακής).

Αν τα κάγκελα ήταν για προστασία των παιδιών, θα αρκούσαν χαμηλότερα, που να μη δίνουν την εικόνα κέντρου εγκλεισμού. Αν είναι για την προστασία από βανδάλους θα έπρεπε να περιβάλλουν το χώρο και από τις τέσσερις πλευρές. Αν είναι για προστασία από ζώα και μηχανές, τότε όλο το σκεπτικό είναι λάθος, γιατί δεν είναι δυνατόν να κλέβουμε χώρο από τα παιδιά για να τον δώσουμε χάρισμα στους αγενείς κι ασύδοτους. Αντίθετα, θα έπρεπε να εμποδίζουμε αυτούς να θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή και την υγεία των παιδιών.

Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι δε θα χωρέσουν όλα τα παιδιά της συνοικίας στο κλουβάκι που έφτιαξε ο δήμος. Τι θα γίνει λοιπόν με τα υπόλοιπα παιδιά; Θα μείνουν απέξω κλαίγοντας ή θα συνωστίζονται στο κλουβί γκρινιάζοντας για μια θέση στις τρεις κούνιες; Θα παίξουν έξω με τα παλιά παιχνίδια; Ή μήπως θα ξηλωθούν κι αυτά, γιατί δεν είναι «πιστοποιημένα»; Θα γίνει τίποτα για να ελεγχθούν τα φαινόμενα της παράνομης διέλευσης δικύκλων στο πάρκο;

Αν ο δήμος ήθελε να κάνει τη δουλειά του σωστά, θα έπρεπε να κάνει μια σωστή μελέτη, με βάση τις ανάγκες της περιοχής και τις επιθυμίες των πολιτών. Αλλά στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, το να ερωτηθεί η γνώμη των πολιτών είναι περιττή πολυτέλεια. Πολυτέλεια είναι επίσης το να κάνεις μια σωστή μελέτη με βάση υπάρχουσες προδιαγραφές. Πολυτέλεια είναι επίσης το να γίνει διαγωνισμός, να υποβληθούν προτάσεις, να κληθούν οι πολίτες να δουν, να συζητήσουν, να ψηφίσουν. Κι ακόμη μεγαλύτερη πολυτέλεια φαίνεται πως είναι λίγος χώρος για τους πολίτες του μέλλοντος.

Την ίδια ώρα που στο εξωτερικό κλείνουν δρόμους για να παίζουν ελεύθερα τα παιδιά, φτιάχνουν παιδικές χαρές που θα τις ζήλευε κάθε μεγάλος, συζητούν πώς θα δώσουν στα παιδιά μεγαλύτερη αυτονομία για να περπατούν και να ασκούνται, εμείς μικραίνουμε τους χώρους που έχουν να παίξουν και τους κλείνουμε με κάγκελα. Έτσι, για να είμαστε σίγουροι πως θα πάρουν το μήνυμα: δεν είστε επιθυμητοί. Αυτός ο κόσμος είναι των μεγάλων. Φροντίστε να μείνετε στο κλουβί σας και να μην ενοχλείτε.