Αυτή τη στιγμή που μιλάμε βρίσκεται σε εξέλιξη
μια ημερίδα στην οποία θα παραστούν οι υποψήφιοι δήμαρχοι Αθηνών.
Τη διοργάνωσαν οι
ΠΟΔΗΛΑΤισσΕΣ και εννοείται πως θα θέλαμε να πάμε να κάνουμε στους υποψήφιους μια-δυο ζουμερές ερωτήσεις.
Τώρα που γράφω αυτά τα λόγια, η συζήτηση θα είναι στο φόρτε της.
Είμαστε όμως εκεί;
Με μεγάλη μου λύπη δηλώνω πως όχι.
Η Ελισάβετ πήγε, αλλά κάτι απροσδόκητο την ανάγκασε να επιστρέψει σπίτι.
Η Ιωάννα κι εγώ είχαμε ανατροπές στο συζυγικό πρόγραμμα και δε μπορέσαμε
να βρούμε κάποιον να μας κρατήσει τα παιδιά τελευταία στιγμή.
Η Άννα έχει το γιο της με Η1Ν1.
Η Μαρία έχει την πεθερά της στο νοσοκομείο.
Η Τάνυα έχει δουλειά που δε μπορεί ν' αφήσει.
Η Ελένη έχει αφεντικό που δεν την αφήνει.
Απογοητεύτηκα.
Θα το αφήσω να με πάρει από κάτω;
Όχι.
Η αλήθεια είναι ότι κόντεψε, για πέντε περίπου λεπτά.
Αλλά ανάμεσα στην απογοήτευση και την αισιοδοξία, διαλέγω την αισιοδοξία.
Θα υπάρξουν ευκαιρίες.
Άλλοι τρόποι, άλλοι τόποι.
Θα τους βρούμε ή θα τους φτιάξουμε.
Είμαστε άνθρωποι, όχι υπεράνθρωποι.
Και, ώσπου να βρεθεί τρόπος να βρισκόμαστε σε δύο σημεία ταυτόχρονα, θα έχουμε (σοβαρούς) περιορισμούς στη δράση μας.
Αυτό σημαίνει ότι θα τα παρατήσουμε;
Όχι βέβαια.
Αν δε μπορείς να κάνεις δέκα, κάνε πέντε.
Κάνε δύο.
Ένα, έστω.
Αλλά το να μην κάνεις τίποτα είναι ήττα.
Κι εμείς δεν είμαστε διατεθειμένες να καταθέσουμε τα όπλα.
Το ξέρουμε πως πολεμάμε για τα παιδιά μας.
Και θα συνεχίσουμε, όσο και όπως μπορούμε.
