Έχω ένα όνειρο

Χτές, Κυριακή, οι Ηρακλειώτες είχαν πάει βόλτα στη λιακάδα.
Μαζί τους κι ο ιδιοκτήτης του κόκκινου Yaris που έκανε τα καμώματα που θα διαβάσετε παρακάτω:

Σύμφωνα με δεύτερη μαρτυρία:

Δεν θεωρώ καθόλου προφανές πως ο οδηγός δεν ήταν στα καλά του. Το αντίθετο μάλιστα - πρόκειται για μια πολύ βολική δικαιολογία.
Κάποιοι ρώτησαν αν ήταν μεθυσμένος. Ο μάρτυρας ισχυρίζεται πως οδηγούσε πολύ καλά για να είναι μεθυσμένος.
Προσωπικά πιστεύω πως ήταν τόσο γεμάτος από την ίδια του τη σπουδαιότητα, που ήθελε να την επιδείξει σ' όλη την πόλη. Είναι ένα είδος που το βλέπουμε συχνά:
"Είμαι και ο πρώτος, έχω καινούριο αμάξι με ηχεία που σπάνε τ' αυτιά (ή καινούριο μηχανάκι με εξάτμιση που σπάει τ' αυτιά). Είμαι τόσο σπουδαίος, που οι νόμοι κι οι κανόνες δεν ισχύουν για 'μένα, μικρά ανθρωπίδια. Κάντε στην άκρη να περάσω!"

Τα θέματα -για 'μένα- είναι τρία:
Το πρώτο, τι είδους αγωγή (από οικογένεια και κοινωνία) παράγει ένα άτομο με ένα εγώ ως τον ουρανό και σεβασμό για τους άλλους κατώτερο του μηδενός;
Το δεύτερο, γιατί η αστυνομία ήταν (και συνήθως είναι) απούσα σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής του; Η μέρα ήταν Κυριακή, όλη η πόλη είχε βγει βόλτα, έστω και για τους πορτοφολάδες, δεν θα έπρεπε να υπάρχει μια περιπολία;
Το τρίτο -και σοβαρότερο για μένα- είναι γιατί όλοι οι άνθρωποι, σ' όλη τη διάρκεια της διαδρομής του (που δεν ήταν και μικρή) έκαναν στην άκρη για να περάσει; Κανείς δεν του μίλησε; Κανείς δεν σήκωσε τηλέφωνο να καλέσει την αστυνομία; Αντέδρασε κανείς με οποιονδήποτε τρόπο; Το βλέπουμε σε κάθε βόλτα μας στην Αρεοπαγίτου: οι άνθρωποι αποδέχονται την παραβίαση μοιρολατρικά, κάνουν στην άκρη κι ο παραβάτης περνάει. Και μετά ο επόμενος. Κι ο μεθεπόμενος. Και ποτέ δεν σταματούν.

Το όνειρό μου είναι ότι μια μέρα, όταν γίνεται κάτι τέτοιο, σε οποιοδήποτε πεζοδρόμιο ή πεζόδρομο της χώρας, κανένας περαστικός δεν θα κάνει στην άκρη. Θα μαζεύονται όλοι γύρω του και θα τον κοιτάζουν με τέτοιο ύφος που θα σκέφτεται "καλύτερα να με έβριζαν". Θα τον κλείνουν από παντού και δεν θα μπορεί να φύγει ώσπου να έρθει η αστυνομία. Γι αυτούς που φεύγουν γιατί έχουν δουλειές θα έρχονται άλλοι, που θα κάθονται όσο μπορούν και θα δίνουν τη θέση τους στους επόμενους. Και κανείς δεν θα υποχωρεί, γιατί θα θεωρούν αυτονόητο να υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους και αδιανόητο να τα καταπατά οποιοσδήποτε.
Έχω ένα όνειρο, ότι κάποτε θα θυμηθούμε ότι έχουμε δικαιώματα.
Κι ότι θα ξαναβρούμε το κουράγιο που είχαμε κάποτε, όταν τα διεκδικούσαμε.
Αλλά για να γίνει αυτό, θα πρέπει πρώτα να ξεπεραστεί η νοοτροπία του "πού να μπλέξω τώρα".
Ξέρω ότι κάποια μέρα θα γίνει. 
Ξέρω ότι κάποια μέρα θα ξυπνήσουμε.
Ελπίζω μόνο πως θα ζήσω να τη δω αυτή τη μέρα.