Φτάνει πια!

Αναδημοσιεύω κάτι παλιό αλλά δυστυχώς επικίνδυνα επίκαιρο:

Διάβασα πριν λίγο στην Καθημερινή πως μία γιαγιά και η πεντάχρονη εγγονή της παρασύρθηκαν σήμερα το πρωί από αυτοκίνητο στη Λιοσίων και εξέπνευσαν λίγο αργότερα στο νοσοκομείο. Στο ρεπορτάζ αναφέρεται πως τα θύματα παρασύρθηκαν από ένα μικρό φορτηγάκι τη στιγμή που αναγκάστηκαν να βαδίσουν στο δρόμο. Και αναγκάστηκαν να το κάνουν αυτό επειδή -σύμφωνα με το δημοσίευμα- στο πεζοδρόμιο, ήταν παρκαρισμένο ένα ΙΧ αυτοκίνητο και δεν μπορούσαν να περάσουν!!!

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της Κ. αναζητείται ο Ελληνάρας που είχε κλείσει το πεζοδρόμιο με την “κούρσα” του αναγκάζοντας γιαγιά και εγγονή να βαδίσουν στο δρόμο. Και μακάρι να τον τσακώσουν γρήγορα. Και να μην του αποδώσουν απλά και μόνο κατάληψη πεζοδρομίου. Μακάρι να του αποδώσουν συμμετοχή και ευθύνη σε ανθρωποκτονία εξ’ αμελίας. Διότι όταν ο Ελληνάρας έκλεισε το πεζοδρόμιο, το μόνο που σκέφτηκε ήταν να βολέψει το αμάξι του και χέστηκε για τους άλλους. Να όμως που εξ’ αιτίας του παρκαρισμένου του οχήματος, δύο άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους επειδή αναγκάστηκαν να βαδίσουν στο δρόμο.

(Από το http://nasose.wordpress.com/2009/01/23/dont-let-him-unpunished/. Μπορείτε να διαβάσετε την είδηση εδώ.)

Προχτές, λίγο έλειψε να γίνουμε εμείς, και οι τρεις (μαμά και δύο παιδιά στο καρότσι), πρωτοσέλιδο. Κάθε μέρα η ίδια ιστορία: το παρκάρισμα είναι δύσκολο έως αδύνατο, οι χώροι λίγοι, οπότε γιατί να μην βολευτούν λίγα (ή περισσότερα) αυτοκίνητα στο πεζοδρόμιο;

Ε, λοιπόν όχι!

Κάθε μέρα βλέπω πεζούς να περπατούν στο δρόμο και να χώνονται ανάμεσα στα παρκαρισμένα για να περάσουν τα διερχόμενα αμάξια και μετά να συνεχίσουν. Το έχετε κάνει κι εσείς, μην το αρνείστε.

Γιατί;

Ο οδηγός παίρνει αυτό που θέλει, αυτό που τον βολεύει και δε δίνει τίποτα. Ούτε καν προτεραιότητα εκεί που πρέπει, στη διάβαση. Κι αν σε βρει στο δρόμο γιατί δεν έχεις να περάσεις, σου κορνάρει κιόλας αγανακτισμένος.

Ο πεζός δίνει το χώρο του, την ηρεμία του, την ησυχία του, τον περίπατο με το παιδί του, τη βόλτα χέρι-χέρι με το ταίρι του, την ευκολία, τη βολή και -κυρίως- την ασφάλειά του. Μερικές φορές, όπως παραπάνω, δίνει τη ζωή του.

Για ποιό λόγο;

Τι έχει να κερδίσει;

Η λύση "παρκάρω όπου βρω" είναι φτηνή κι εύκολη μόνο για τον οδηγό και είναι παράλογο να συγχωρούμε την αναζήτηση φτηνής λύσης από έναν άνθρωπο που έδωσε χιλιάδες για ν' αγοράσει ένα αμάξι και συνεχίζει να πληρώνει για να τη συντήρηση, τα καύσιμα, την ασφάλειά του κτλ.

Σκεφτείτε: όσοι έχουν άλογα τα δένουν στην πόρτα, μπροστά στο σπίτι τους; Όχι, τα σταβλίζουν σε ειδικούς χώρους. Όποιος θέλει να έχει τόσο ακριβό κατοικίδιο, πρέπει να συνυπολογίσει και τα έξοδα στέγασής του, πριν αγοράσει το ζώο.

Θα έπρεπε να περιμένουμε την ίδια συμπεριφορά κι από τους οδηγούς: αν θέλεις να έχεις αμάξι, θα πρέπει να έχεις και τον τρόπο να το στεγάσεις όταν βρίσκεσαι σπίτι και να του εξασφαλίσεις θέση όταν βγαίνεις έξω. Δεν έχει θέση εκεί που πας; Πάρε συγκοινωνία, κάλεσε ταξί.

Οτιδήποτε άλλο δείχνει φτήνεια κι ακόμα περισσότερο ασυνειδησία. Την ίδια ασυνειδησία κι αδιαφορία που κόστισαν τη ζωή στη γιαγιά και την εγγονούλα της.

Προτείνω λοιπόν το παράνομο παρκάρισμα σε χώρους διέλευσης πεζών να μην είναι απλά ένα αδίκημα του ΚΟΚ, αλλά ποινικό αδίκημα. Ασχέτως αν προκαλέσει ή όχι δυστύχημα, ο οδηγός που αναγκάζει τον πεζό να βγει στο δρόμο είναι ένοχος εγκληματικής αμέλειας προς τους συμπολίτες του.

Με λίγα λόγια αδιαφορεί για τη ζωή των συνανθρώπων του για να μη δώσει 5-10 ευρώ.

Γι αυτό λοιπόν η κλήση είναι πολύ λίγη γι αυτό τον τύπο παράβασης.
Δε θ' αναφέρω καν το πόσο αργούν να περαστούν οι κλήσεις, το πόσο ασήμαντα είναι τα ποσά, το πόσο συχνά σβήνονται.
Το μόνο που λέω είναι ότι σε καμία περίπτωση η τιμωρία δε συμβαδίζει με τη βαρύτητα του παραπτώματος.

Ο άνθρωπος που για τη βολή του πετά το συμπολίτη του μπροστά στις ρόδες των διερχόμενων οδηγών είναι ασυνείδητος, αν όχι εγκληματίας, και θα έπρεπε να τιμωρείται ως τέτοιος.

Οι κλήσεις θα έπρεπε να παραπέμπονται στον εισαγγελέα για δίωξη και θα έπρεπε να υπάρξει ειδική υπηρεσία που θα δέχεται τις καταγγελίες πολιτών, ακόμη και ειδική τηλεφωνική γραμμή.

Μη νομίζετε πως αστειεύομαι ή χαριτολογώ. Δε θ' αργήσουμε ν' ακούσουμε άλλη μια μακάβρια ιστορία και να θρηνήσουμε άλλον έναν αδικοχαμένο νεκρό. Μπορεί να είναι κάποιος που αγαπάμε.
.