Με πειράζει που αυτός ο άνθρωπος δε μπορεί να πάει μέχρι το Σουπερμάρκετ της γειτονιάς του χωρίς βοήθεια.
Με πειράζει που η πόλη γύρω του συνομωτεί για να τον κλείσει σπίτι και να τον αναγκάσει να ζητιανεύει τη βοήθεια συγγενών και φίλων για τα πιο απλά πράγματα.
Μ' ενοχλεί που ο εργολάβος έκανε την κακοτεχνία, που ο δήμαρχος την επέτρεψε και που οι υπόλοιποι σηκώνουμε τους ώμους και την αγνοούμε.
Με κάνει και αγανακτώ που πάντα θα βρεθεί κάποιος να κλείσει τη ράμπα λέγοντας "Σιγά μωρέ και τι έγινε," θεωρώντας δεδομένο πως οι ράμπες είναι μια πολυτέλεια που μας επέβαλλε ο "εξευρωπαϊσμός" μας και δεν εξυπηρετούν κανέναν.
Και μ' εξοργίζει που υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν πολύ καλά ποιές ανάγκες εξυπηρετεί η ράμπα, αλλά επιλέγουν να τις αγνοήσουν γιατί έτσι τους βολεύει.
Και το χειρότερο είναι πως η αστυνόμευση περιορίζεται στις περιοχές γύρω από την Ηρώδου Αττικού. Για τους κοινούς θνητούς η νομιμότητα δεν είναι παρά υπερεκτιμημένη πολυτέλεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου