Πράγα ή Πλάκα

Υπάχουν άλλες πόλεις που χαίρεσαι να τις ζεις. Πόλεις υπέροχες, που άνθρωποι από όλο τον κόσμο τρέχουν να τις επισκεφτούν, όχι για να δουν τις φοβερές τους αρχαιότητες, αλλά απλά για να χαλαρώσουν σ' αυτές.Ποιός έρχεται στην Αθήνα για να δει την Αθήνα;
Γιατί άραγε;
Ας δούμε πώς είναι αυτές οι υπέροχες πόλεις, που μαζεύουν και πολλούς έλληνες, εκτός των άλλων:

Βιέννη

Λονδίνο

Βαρκελώνη

Βενετία

Κι ας δούμε τι γίνεται εδώ, στην Αθήνα:

Αμαλίας

Ερμού

Πανεπιστημίου

Σύνταγμα

Χρειάζεται να πούμε τίποτα άλλο;

Πλάκα και τουρισμός

Στην Πράγα, στη Βαρκελώνη, στο Λονδίνο, ο τουρισμός ανθεί.
Πόλεις χωρίς αρχαία, κι όμως, προσελκύουν χιλιάδες, εκατομμύρια τουρίστες.
Γιατί;
Ποιό είναι το μυστικό τους;

Οι τουρίστες έχουν αλλάξει. Ο αρχαιόφιλος εγγλέζος των ασπρόμαυρων ταινιών με τα σπασμένα ελληνικά έχει χαθεί, αν υπήρξε ποτέ.
Οι τουρίστες έρχονται για να χαλαρώσουν από τη ρουτίνα και τη δουλειά, για ν' απολαύσουν λίγη λιακάδα και ξεκούραση. Ναι, θα επισκεφθούν τ' αξιοθέατα. Αλλά ταξίδι δε σημαίνει μελέτη. Πάνω απ' όλα θέλουν να διασκεδάσουν, να ξεσκάσουν, να περάσουν καλά.
Οι λιγοήμερες αποδράσεις -χάρη στις προσφορές των αεροπορικών εταιρειών- έχουν γίνει μόδα.
Τέσσερις μέρες στη Βαρκελώνη, τριήμερο στην Πράγα, σαββατοκύριακο στο Λονδίνο.
Γιατί εκεί κι όχι εδώ;


Η Αθήνα βασίζεται στο βαρύ πολιτισμικό πυροβολικό της: αρχαιότητες και μουσεία.
Τι άλλο έχει να δώσει;
Αυτή η πόλη δεν προσφέρεται για απόδραση, για ξεκούραση.
Οι αποστάσεις, οι κακές συγκοινωνίες, ταλαιπωρούν τον επισκέπτη.
Δεν υπάρχει ούτε ένα λεωφορείο που να συνδέει όλα τα μεγάλα αξιοθέατα. Δεν υπάρχουν πεζόδρομοι, το κυκλοφοριακό χάος είναι τρομακτικό για τους αμύητους, η σήμανση είναι κακή.
Πού μπορεί να ξεκουραστεί ο ταλαιπωρημένος τουρίστας;
Μια είναι η μόνη όαση - η Πλάκα.

Με τα στενά δρομάκια της και τα γραφικά της σπίτια θα μπορούσε να είναι μια όαση, όπως η παλιά πόλη της Πράγας ή το κέντρο της Φλωρεντίας.
Αντί γι αυτό είναι απλά άλλη μια Αθηναϊκή γειτονιά που το μόνο που τη σώζει είναι τα σκαλιά της.
Αν έλειπαν κι αυτά, τα μηχανάκια θ' ανεβοκατέβαιναν σ' όλους της τους δρόμους, τα αυτοκίνητα θα ηταν παρκαρισμένα μπροστά σε κάθε κομψό νεοκλασσικό.
Τώρα απλά περιορίζονται στην Αδριανού, την Κυδαθηναίων και λίγους ακόμη δρόμους.

Και οι τουρίστες;
Αμάθητοι στο καθημερινό μας χάος, προσπαθούν να προσαρμοστούν νιώθωντας διαρκώς απειλούμενοι. Τους βλέπεις να επιμένουν να περάσουν από αδιάβατα πεζοδρόμια, να περιμένουν υπομονετικά σε διαβάσεις όπου δε σταματά κανείς, σε πράσινα φανάρια όπου ακόμη περνούν μηχανάκια και αυτοκίνητα.
Ποιός από αυτούς τους ανθρώπους θα επιστρέψει συστήνοντας την Αθήνα στους φίλους του; Ποιός θα θελήσει να ξανάρθει; Αν ξαναέρθει στη χώρα, το πιθανότερο είναι πως θα πάρει μια πτήση κατευθείαν για κάποιο νησί.

Ενώ ο αστικός τουρισμός ανθεί σε ιστορικές πόλεις όπως η Πράγα, εμείς, ανίδεοι από πεζόδρομους και αστική ανάπλαση, πιστεύουμε ακόμη ότι το αυτοκίνητο είναι φορέας προόδου. Του παραδίδουμε την πιο ωραία γωνιά της πόλης, αντί να μετατρέψουμε ολόκληρη την περιοχή σε μια όαση ξεκούρασης και ομορφιάς. Παραδίνουμε την ηρεμία και τη χαλάρωσή μας στα χέρια του κάθε οδηγού που θέλει να ξεκλέψει πέντε λεπτά διαδρομής. Για τα πέντε λεπτά των λίγων παράνομων οδηγών ντόπιοι και ξένοι περιπατητές κινδυνεύουν. Για να κερδίσουν αυτά τα πέντε λεπτά οι τυπικοί ελληναράδες οδηγοί καταστρέφουν ανενδοίαστα την τελευταία όαση χαλάρωσης που έχει απομείνει στην πόλη.

Την ίδια στιγμή αναρωτιόμαστε γιατί οι κρατήσεις μειώνονται. Μα γιατί απορούμε;

Την πρωταπριλιά διεκδικούμε το χώρο που μας ανήκει, για να τον χαρούμε όπως του αξίζει. Περπατούμε και ξεναγούμαστε στην Πλάκα. Για λεπτομέρειες, εδώ.

Δράση στην Πλάκα

Η Πλάκα δεν είναι τυχαία μια από τις πιο γνωστές περιοχές της Αθήνας, ίσως και της Ελλάδας.
Είναι μια παλιά πόλη στην καρδιά μιας σύγχρονης τσιμεντούπολης, ένα σπάνιο απομεινάρι άλλων καιρών. Δεν είναι σύμπτωση ότι όλοι καταλήγουν εκεί: ντόπιοι και τουρίστες, αθηναίοι κι επισκέπτες, όλοι καταλήγουν στην Πλάκα για βόλτα, για καφέ, για να δουν τα μνημεία της ή τη θέα, για να περπατήσουν στα στενά δρομάκια της, για να χαλαρώσουν μακριά από τη βοή της πόλης.
Με συνεχή κατοίκηση από την προϊστορία, η περιοχή της Πλάκας διαθέτει αξιοθέατα από την εποχή του Περικλή ως τα νεοκλασσικά των αρχών του εικοστού αιώνα. Τα αυθαίρετα αναφιώτικα της εποχής του Όθωνα σκαρφαλώνουν στο βράχο πάνω σε σκαλιά που θυμίζουν κυκλάδες, ένας νησιώτικος οικισμός μεταφυτευμένος στην καρδιά μιας μεγαλούπολης. Στις γεμάτες σκαλιά ανηφοριές της έχουν γυριστεί  σκηνές από αμέτρητες ελληνικές ταινίες.

Κι όμως, αρχαία υπάρχουν και στην Αμαλίας, στην Ακαδημία Πλάτωνος, νεοκλασσικά υπάρχουν στα Πετράλωνα και στο Κουκάκι, στενά δρομάκια στην Καισαριανή, θέα στην Πετρούπολη και στου Ζωγράφου.
Τι είναι αυτό που κάνει την Πλάκα μοναδική;
Γιατί όλοι συρρέουν στα στενά της δρομάκια;
Η απάντηση είναι αυτά ακριβώς τα στενά δρομάκια.
Συνειδητά ή ασυνείδητα, οι κάτοικοι και οι επισκέπτες της πόλης δραπετεύουν από τους πολύβοους δρόμους για να βρουν καταφύγιο στη -σχετική έστω- ηρεμία της Πλάκας. Καταφεύγουν μαζικά σε μια γειτονιά που μπορούν να περπατήσουν έστω και λίγο πιο ήρεμοι, να κουβεντιάσουν χωρίς να χρειάζεται να φωνάζουν για ν' ακουστούν, να ψωνίσουν με την ησυχία τους, να πιαστούν χέρι-χέρι χωρίς τη διαρκή απειλή και το θόρυβο των τροχοφόρων.
Τα σκαλάκια της Πλάκας είναι αυτά που την έχουν κάνει πόλο έλξης για όλους, όχι τα αρχαία της ή τα ταβερνάκια. Υπάρχουν κι άλλοι αρχαιολογικοί χώροι, όπως η Πύλη του Αδριανού, εκεί κοντά. Κι όμως, ενώ είναι ένα από τα πιο σημαντικά αξιοθέατα της πόλης, ενώ μαζεύει πλήθη γύρω της, παραμένει έρημη χωρίς ζωή, γιατί οι επισκέπτες φεύγουν μετά από μερικές φωτογραφίες. Οι έξι λωρίδες της Λεωφόρου Αμαλίας διώχνουν τον κόσμο. Οι πλανόδιοι πωλητές το ξέρουν, γι αυτό δε θα δείτε ποτέ κανέναν εκεί, ενώ θα βρείτε αμέτρητους στην Πλάκα και σε κάθε πεζόδρομο της Αθήνας.

Η Πλάκα έχει ζωή και κίνηση γιατί ο κόσμος εκεί χαλαρώνει. Εκεί περπατά πιο αργά, συζητά πιο ήρεμα, χαζεύει στα μαγαζιά κι αράζει στις καφετέριες. Τα μαγαζιά της Πλάκας ανθούν γιατί η περιοχή είναι πόλος έλξης για τους ανθρώπους και είναι πόλος έλξης γιατί αποτελεί μια νησίδα ηρεμίας μέσα σε μια πόλη που έχει αλωθεί από τα τροχοφόρα.
Η μεγαλύτερη απειλή για την Πλάκα σήμερα δεν είναι η οικονομική κρίση και το Μνημόνιο. Η μεγαλύτερη απειλή είναι τα τροχοφόρα.
Στους δρόμους που δεν έχουν πεζοδρομηθεί τα αυτοκίνητα αυξάνονται, σε μια προσπάθεια να παρακάμψουν τις μποτιλιαρισμένες αρτηρίες της πόλης. Κι ενώ η κυκλοφορία πυκνώνει, οι επισκέπτες της Πλάκας στριμώχνονται σε ανεπαρκή ή ανύπαρκτα πεζοδρόμια, διακόπτοντας τη βόλτα και τη συζήτησή τους, ώσπου να περάσει το αυτοκίνητο για να μπορέσουν να συνεχίσουν - ως τη στιγμή που θα πρέπει πάλι να διακόψουν για να περάσει το επόμενο.

Οι επισκέπτες της Πλάκας δεν είναι ασφαλείς ούτε στους πεζόδρομους της περιοχής. Συστηματικά, όπως όλοι οι πεζόδρομοι της πόλης, αλώνονται από αυτοκίνητα αλλά κυρίως από τα πιο ευκίνητα μηχανάκια. Αναζητώντας τρόπους να ξεφύγουν από την κίνηση και βέβαιοι ότι δεν πρόκειται να υποστούν καμία κύρωση μέσα στο κλίμα της γενικής ασυδοσίας που επικρατεί, οι οδηγοί τους καταπατούν τους χώρους των πεζών όλο και περισσότερο καταστρέφοντας το βασικό παράγοντα της γοητείας της Πλάκας: την ηρεμία μιας αλλοτινής εποχής.

Η πόλη αυτή δεν έχει πολλές οάσεις. Τα πάρκα της είναι ελάχιστα και μικρά, οι περίπατοί της λιγοστοί. Διεκδικούμε το δικαίωμα να χαιρόμαστε μια γωνιά της πόλης μας ήρεμοι, χωρίς τη συνεχή βοή των οχημάτων, χωρίς την πνιγηρή οσμή των καυσαερίων. Διεκδικούμε το δικαίωμα των πολλών να απολαμβάνουν ένα σπάνιο θησαυρό της χώρας μας, χωρίς να καταστρέφεται από λίγους. Διεκδικούμε τα αυτονόητα: την ασφάλεια όσων περπατούν και την τήρηση του νόμου από όσους οδηγούν.
Την Κυριακή, 1η Απριλίου 2012, περπατούμε στα στενά της Πλάκας. Χαιρόμαστε τον ήλιο και την άνοιξη και μαθαίνουμε για την ιστορία της πόλης μας από τον ξεναγό Αριστοτέλη Κοσκινά.
Το ραντεβού μας είναι στις 12 το μεσημέρι, μπροστά στο σταθμό του Θησείου. Η διαδρομή της ξενάγησης εδώ.

Ενημέρωση: η ξενάγηση έγινε και μπορείτε να δείτε λεπτομέρειες κάνοντας κλικ εδώ.

Περίπατος με ξενάγηση στα αρχαία μνημεία της Πλάκας

H επόμενη δράση μας προγραμματίστηκε για την Πρωταπριλιά!

Σ' έναν τόπο με πεζοδρόμια και πεζόδρομους που δεν είναι αυτό που λένε, είναι μια ταιριαστή ημερομηνία για να περπατήσουμε σε μια από τις πιο όμορφες περιοχές της Αθήνας.

Οδηγός στον περίπατό μας θα είναι ο ξεναγός Αριστοτέλης Κοσκινάς, ο οποίος γράφει για την ξενάγησή μας στην Πλάκα:

"Η περιοχή της Πλάκας αγκαλιάζει την Ακρόπολη. Oι περισσότεροι την ξέρουν ως μέρος για περίπατο ή βραδινή έξοδο. Αποτελεί όμως έναν από τους πιο ιστορικούς τόπους στην Ελλάδα. Είναι, ίσως, η παλιότερη γειτονιά στην Ευρώπη, που φέρει τα ίχνη χιλιάδων χρόνων κατοίκησης. Η ξενάγησή μας θα ανιχνεύσει αυτά τα σημάδια, ξεκινώντας από την περιοχή του Θησείου, τη μια άκρη της αρχαίας πόλης. Θα ακολουθήσουμε παλιούς και νέους δρόμους για να γνωρίσουμε την Αρχαία Αγορά (το πολιτικό και εμπορικό κέντρο της αρχαίας Αθήνας) τη Ρωμαϊκή αγορά, (χώρο εμπορικών και οικονομικών ανταλλαγών για αιώνες) τη βιβλιοθήκη του Αδριανού (χώρο πολιτισμού στα ρωμαϊκά χρόνια, όταν η Αθήνα ήταν ένα από τα εκπαιδευτικά κέντρα της αυτοκρατορίας). Η περιήγηση θα τελειώσει με το μνημείο του Λυσικράτη στην ανατολική άκρη της Πλάκας."

Το ραντεβού μας είναι Κυριακή, 1 Απριλίου 12 το μεσημέρι έξω από το σταθμό του Η.Σ.Α.Π στο Θησείο. Η διαδρομή της ξενάγησης εδώ.

Walk and guided tour in Plaka, the oldest neighborhood of Athens. Starting from Thisseion subway station at 12 pm, we will see the Ancient Agora, the Roman Agora with the Tower of the Winds, Emperor Hadrian's library. Our tour ends at the Lysicrates monument, at the southeast corner of Plaka, near the New Acropolis Museum.

Κι ύστερα είπαν πως την έγραψαν παιδιά…

“Πώς μέσα σε μια τέτοια απελπισία θα μπορέσουν να συν-υπάρξουν άνθρωποι όταν μαζί με την σχέση θύματος θύτη ή απολεσθέντος – διασωθέντος συνυπάρχει γονεϊκή ή αδερφική σχέση;

Δυστυχώς επειδή η Ελλάδα βρίσκεται στην πρωτοπορία των τροχαίων, η ελληνική οικογένεια αποτελεί υλικό για να μελετηθούν άγνωστες πτυχές των ανθρωπίνων ιδιοτήτων και δυνατοτήτων.”

Το Σεπτέμβρη που πέρασε έγραψα ένα κείμενο που περιλάμβανε τις παραπάνω γραμμές. Πριν λίγες μέρες δυστυχώς, ξαναέγραψα με αφορμή την εγκατάλειψη της πεντάχρονης Ελευθερίας, θύματος τροχαίου σε νοσοκομείο της Κρήτης. Για ένα τέτοιο θέμα υπάρχει πάντα ο κίνδυνος της εκτροπής στο μη ουσιαστικό, σε ηθικολογίες και «λαϊκά δικαστήρια», σε ωδές στον αυταρχισμό και σε επικλήσεις στά θεία και στους επί γης εκπροσώπους τους, σε οτιδήποτε άλλο δηλαδή εκτός από την Ελευθερία: Ένα μικρό παιδί σε πολύ δύσκολη θέση και χωρίς αισιόδοξη προοπτική. Καθώς εκεί που έφτασαν τα πράγματα, το ελάχιστο ίσως δικαίωμα που της απομένει, είναι το να ακούει τις φωνές των δικών της, και όχι τους ήχους των monitors, αλλά και να νοιώθει το χέρι τους να την ακουμπάει, και όχι το γάντι της νοσηλεύτριας που έχει βάρδια.

Η αγανάκτηση που εμφανίστηκε στο σύνολο των αναγνωστών της είδησης για την εγκατάλειψη της μικρής δεν άφηνε περιθώρια μιας δεύτερης σκέψης πάνω στο τί πραγματικά συνέβη ή ποια λύση θα μπορούσε να δοθεί. Το γεγονός εξάλλου πως αρκετά σημαντικά στοιχεία της υπόθεσης παραμένουν άγνωστα ή φημολογούνται περιπλέκει ακόμα περισσότερο τα πράγματα. Μια ερώτηση εδώ μου έρχεται αυτόματα για το σύνολο των αγανακτισμένων. Όταν μεταφέρουν οι ίδιοι τα παιδιά τους; Eφαρμόζουν τους κανόνες ασφαλείας; Ή το μέτρο της αγάπης των γονιών εμφανίζεται μετά το τραγικό συμβάν στο οποίο εμπλέκουν το παιδί τους και για το οποίο θα «τιμωρηθούν» επιεικέστερα από άλλους γιατί –σε τροχαίο- δεν νοείται πρόθεση γονέα να τραυματίσει η να σκοτώσει το παιδί του. Η Ελλάδα σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατέχει την πρώτη θέση σε θανάτους και τραυματισμούς από τροχαία εγκλήματα και στην ηλικιακή ομάδα 0 – 14 ετών. Μιλάμε για ηλικίες που το παιδί είναι σχεδόν απόλυτα εξαρτημένο από τους ενήλικες για τις μετακινήσεις του. Πέραν από τις παρασύρσεις πεζών που αφορούν περίπου το 20% των θυμάτων τα υπόλοιπα παιδιά χάνουν την ζωή τους μέσα ή από το αυτοκίνητο ( ή και τη μηχανή) της οικογένειας. Αν λοιπόν η τύχη της Ελευθερίας μας απασχολεί πραγματικά, θα πρέπει επίσης να μας απασχολήσει και το ποιοι/ ποιες είναι αυτοί οι τύποι που βάζουν μικρά παιδιά στο αυτοκίνητο, οπουδήποτε αλλού εκτός από το ανύπαρκτο, συνήθως, παιδικό καθισματάκι. Στο πίσω κάθισμα χωρίς ζώνη, στη θέση του συνοδηγού, στην αγκαλιά της μαμάς, ακόμα και ανάμεσα στο μπαμπά και στο τιμόνι. Όλες αυτές οι θέσεις είναι θέσεις υψηλού κινδύνου για το παιδί, που επιβεβαιώνονται σαν τέτοιες όταν περάσουμε «για λίγο» στο απέναντι ρεύμα, μιλάμε «για λίγο» στο κινητό ή αν ο απέναντι οδηγός κάνει κάτι ανάλογο. Τις ίδιες ολέθριες συνέπειες φυσικά μπορεί να 'χει και η μετακίνηση μικρών παιδιών με μοτοσικλέτες: τρικάβαλα και τετρακάβαλα χωρίς κράνη δεν είναι ασυνήθιστες εικόνες στην καθημερινότητα των δρόμων. Μήπως πριν αρχίσουμε να αγανακτούμε με τους άλλους θα 'ταν καλό να ρίχναμε μια ματιά στον καθρέφτη μας;

Συχνά ακούμε κραυγές για την συμπεριφορά των εφήβων και την έκθεση τους σε κίνδυνο κυρίως μέσα από της μηχανές. Ποτέ όμως δεν ακούγεται τίποτα για την συμπεριφορά των ενηλίκων απέναντι στα ίδια τους τα παιδιά ή για το αρνητικό παράδειγμα που αποτελούν οι ενήλικες επώνυμοι αξιωματούχοι σε σχέση με τα ζητήματα της οδικής ασφάλειας. (Άρνηση να φορούν κράνος, παραβίαση ορίων ταχύτητος-ενδεικτικα Μπατζελή, Χρυσοχοίδης, παραβίαση κόκκινου- ενδεικτικά Κίμων, κα).

Μ' αυτά τα σχιζοφρενογόνα η δολοφονικά μηνύματα αναρωτιέται κανείς που τελικά είναι η αγάπη και ποιανού τελικά υπόθεση είναι η Οδική Ασφάλεια. Φωτίζοντας το ζήτημα της Οδικής Ασφάλειας με το φως που μας δίνει η μικρή Ελευθερία θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε όχι τυχαίο ένα στίχο από το Δρόμο: «Ήταν μια λέξη μοναχά Ελευθερία κι ύστερα είπαν πως την έγραψαν παιδιά.» Αν δεν προσηλωθούμε σε μια συστηματική δράση για τις πολύ μικρές ηλικίες, για την ασφαλή μετακίνηση τους και την διαπαιδαγώγηση τους σε μια διαφορετική κουλτούρα χρήσης του οδικού δικτύου -ώστε να γράψουν τα παιδιά μεγαλώνοντας- την δικιά τους ιστορία, κάθε προσπάθεια είναι μάταιη. Οι παλιότερες γενιές δεν είναι απλώς εθισμένες στη ανερμάτιστη χρήση του ΙΧ, είναι διακινητές του και βαποράκια της ιδεολογίας αυτής. Και εδώ ξανά αρχίζει το πρόβλημα: ποιος θα διαπαιδαγωγήσει ποιον; Ποιος είναι το παιδί και ποιος ο ενήλικας;

7/3/2012 Γιώργος Κουβίδης, μέλος του «SOS Τροχαία Εγκλήματα"

Μικροί σβόλοι με σπόρους

Την προηγούμενη Παρασκευή πήγα τα παιδιά μου στο σχολειό τους στην καθιερωμένη σχολική αποκριάτικη γιορτή. Τους άφησα και φεύγοντας, πήρα το δρόμο προς το σπίτι συνοδευόμενη από τον Διευθυντή του σχολείου, ο οποίος πήγαινε σε μια δουλειά εκεί κοντά. Προχωρούσαμε κουβεντιάζοντας, έως ότου φτάσαμε σε μια διάβαση με φανάρι, την οποία και έπρεπε να διασχίσουμε. Εγώ σταμάτησα, αυτός κοίταξε δεξιά κι αριστερά και μου είπε: "Πάμε ο δρόμος είναι ελεύθερος". Εγώ με γλυκύτατο ύφος του είπα: "Λυπάμαι θα πρέπει να συνεχίσετε μόνος". Το βλέμμα του ήταν τόσο απορημένο, που αισθάνθηκα ότι έπρεπε να του εξηγήσω. Του είπα λοιπόν, ότι εκπαιδεύω και μαθαίνω στα παιδιά μου να περιμένουν πάντα το πράσινο φανάρι των πεζών για να περνάνε απέναντι, οπότε εάν θέλω να είμαι παράδειγμα γι' αυτά θα πρέπει να είμαι υπόδειγμα ακόμα κι όταν αυτά δεν με βλέπουν. Δεν μπορώ να σας πω ότι του έφυγε η απορία στο βλέμμα. Αυτό που έκανε πάντως ήταν ένα βήμα προς τα μπροστά για να διασχίσει το δρόμο, ψελλίζοντας ένα "μα βιάζομαι". Όμως, σαν μια αόρατη κλωστή να τον τράβηξε πίσω. Σταμάτησε και με το συνεχώς απορημένο βλέμμα στα μάτια, μου είπε: Μπράβο σας! Μέχρι να τελειώσει τη φράση του, είχε γίνει πράσινο το φανάρι των πεζών και συνεχίσαμε μαζί το δρόμο μας.
Παρόμοιο περιστατικό συνέβη και χθες, την ώρα που πήρα τα παιδιά από το σχολείο και επιστρέφαμε πίσω όλοι μαζί, κουβεντιάζοντας με μια μητέρα συμμαθήτριας της κόρης μου.
Εκ των υστέρων σκέφτομαι, ότι θα μπορούσα να έχω συνεχίσει την κουβέντα, λέγοντας τους ότι είναι θέμα ενός λεπτού η αναμονή στο φανάρι και πως όποια μα όποια δουλειά ή βιασύνη κι αν έχει κανείς, δε θ' αλλάξει κάτι μ' ένα λεπτό καθυστέρηση. Αυτό που λέω πάντα και στα παιδιά πηγαίνοντας τους το πρωί σχολείο, είναι πως αν μας καθυστερήσει το φανάρι, το πολύ-πολύ να κλείσει η πόρτα του σχολείου και να χάσουν την πρώτη ώρα μαθήματος. Εάν το περάσουν βιαστικά και με κόκκινο, κινδυνεύουν να τους χτυπήσει αυτοκίνητο και να χάσουν το σχολείο για πάντα.
Τώρα όμως που γράφω, σκέφτομαι πως τελικά καλύτερα που δεν είπα τίποτα παραπάνω στους ενήλικες. Ότι άλλο κι αν έλεγα θα ακουγόταν σαν κήρυγμα ή προσπάθεια να κάνω την έξυπνη. Πιστεύω πως με τη στάση μου και τα λίγα λόγια μου, έριξα απλώς ένα σβόλο με χώμα και σπόρους. Εάν οι σπόροι αυτοί βρουν το κατάλληλο περιβάλλον και τις κατάλληλες συνθήκες, θα βλαστήσουν και θα καρπίσουν, αν όχι, οι σβόλοι μου είναι αυτοί που θα χρειαστούν βελτίωση.

Χριστιάνα Βλαχάκη