Οι πεζόδρομοι και ο Σωκράτης

Όταν ο Σωκράτης ήταν στη φυλακή, κάποιοι μαθητές του του πρότειναν να τον βοηθήσουν να δραπετεύσει. Αρνήθηκε. Δεν ήθελε, είπε, να πάει κόντρα στους νόμους της πόλης. Δίκαιοι ή άδικοι ήταν νόμοι κι ο Σωκράτης συμμορφώθηκε πίνοντας το κώνειο.

Οι απόγονοί του οδηγούν μηχανάκια στους πεζόδρομους.

Θα μου πείτε, είναι τόσο σημαντικό αυτό;
Τι πειράζει αν περάσουν ένα-δυο αυτοκίνητα; Κάμποσα μηχανάκια; Έστω, λίγο περισσότερα;

Σιγά το πράμα. Κάνεις λίγο στην άκρη, περνάει, συνεχίζεις. Και μετά ξανακάνεις στην άκρη. Και συνεχίζεις. Και μετά ξανά. Και ξανά.Έλα μωρέ, και τι έγινε;

Ας σκεφτούμε τώρα το αντίστροφο: τα αυτοκίνητα κατεβαίνουν την Κηφισίας. Μια γιαγιά θέλει να περάσει. Τα αυτοκίνητα σταματούν. Έπειτα περνούν κάτι παιδιά για το σχολείο. Τα αυτοκίνητα ξανασταματούν. Μια παρέα περπατά κατά μήκος του δρόμου. Τα αυτοκίνητα παραμερίζουν, αλλάζουν λωρίδα και συνεχίζουν. Πείτε μου, τό 'χετε δει ποτέ αυτό;

Γιατί είναι αδιανόητο να περπατούν πεζοί στο δρόμο αλλά είναι εντάξει να πηγαίνουν οι οδηγοί στον πεζόδρομο;

Γιατί όταν κρατάω τιμόνι μπορώ να κάνω ό,τι μου καπνίσει, αλλά αν είμαι με τα πόδια πρέπει διαρκώς να κάνω στην άκρη, έχω-δεν έχω δίκιο, έχω-δεν έχω πράσινο, έχω-δεν έχω προτεραιότητα;

Δεν ξέρω για ΄σας, αλλά εγώ έχω βαρεθεί να σκύβω το κεφάλι. Και μ' ενοχλεί που στον εικοστό αιώνα, νέα παιδιά με πτυχία, μεταπτυχιακά και ταξίδια στο εξωτερικό σκύβουν το κεφάλι και δεν εκνευρίζονται μπροστά σ' αυτή την κατάσταση. Με ξαφνιάζει που δεν κάνουν τίποτα για να την αλλάξουν.

Δε θέλω ρε παιδιά να είμαι ραγιάς.

Θέλω όταν έχω πράσινο να περνάω σαν άνθρωπος κι όχι τρέχοντας σα να με κυνηγάνε. Θέλω όταν πηγαίνω τη βόλτα μου να ακούμε τη μουσική της κιθάρας από τον πλανόδιο κι όχι το μαρσάρισμα των μηχανών. Θέλω να μυρίζω το άρωμα των πεύκων και να βλέπω το φεγγάρι, δε θέλω να με πνίγει το βενζινόλαδο των "παπιών" και να με τυφλώνουν τα φώτα των μοτοσικλετιστών.

Θέλω ν' αμολήσω τα παιδιά να κόβουν βόλτες με τα ποδηλατάκια τους. Πεζόδρομος είναι, έχουν το δικαίωμα. Θέλω να χαράξω ένα κουτσό και να πηδήξουμε με την ησυχία μας. Θέλω να παίξουμε κυνηγητό γύρω από τις ελιές, ανάμεσα στην Ακρόπολη και του Φιλοπάππου.

Μου τη σπάει που δε μπορώ. Μου τη σπάει που στον καλύτερο πεζόδρομο της πόλης πάλι δε μπορώ να χαλαρώσω γιατί κι εδώ οι οδηγοί με σπρώχνουν στην άκρη. Δε θέλω να κάνω στην άκρη, εδώ είναι η δική μου Κηφισίας, μου ανήκει, δεν καταλαβαίνετε;

Μα για στάσου - αυτοί, οι άλλοι πεζοί και περιπατητές, γιατί κάνουν στην άκρη; Γιατί παραμερίζουν αντί να έρθουν δίπλα μου, στη μέση του πεζοδρόμου να κράξουν κι αυτοί τον ασυνείδητο οδηγό; Όχι, σηκώνουν τους ώμους και συνεχίζουν. Ο οδηγός παρακάμπτει και προχωρά.

Στο μεταξύ, τα παιδιά (που έχουν κάνει το μάθημα της κυκλοφοριακής στο σχολείο) μαθαίνουν ότι οι κανόνες που έμαθαν ήταν απλώς λόγια. Είναι προφανές πως τα όσα τους είπαν στην τάξη δεν ισχύουν στην πραγματικότητα. Ήταν απλώς λόγια. Πόσο δύσκολο είναι να συμπεράνουν ότι το ίδιο συμβαίνει και με όλα τα άλλα που ακούνε στο σχολείο; Έτσι τα μικρά ελληνόπουλα μαθαίνουν ότι οι κανόνες δεν ισχύουν - όσοι μπορούν τους παραβιάζουν σα να μην υπήρχαν, ενώ όσοι χρειάζονται την προστασία τους μάταια τους επικαλούνται. Οι απόγονοι του Σωκράτη μαθαίνουν να περιφρονούν όσους ακολουθούν τους κανόνες. Όσους επιμένουν στην τήρησή τους. Ο Σωκράτης έχει γίνει γραφικός στην πόλη που τον γέννησε.

Για πόσο ακόμη τα παιδιά μας θα συνεχίσουν να παίρνουν τα ίδια μαθήματα; Για πόσο ακόμη θα μαθαίνουν να υποχωρούν μπροστά στον ισχυρότερο; Για πόσο ακόμη θα τα διδάσκουμε πως όταν έχεις δύναμη, μπορείς να παραβιάζεις τα πάντα ενώ αν δεν έχεις, ξέχνα το, γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να βρεις το δίκιο σου; Για πόσο ακόμη θα μαθαίνουν πως οι νόμοι είναι προαιρετικοί για όσους έχουν τη δύναμη κι ανίκανοι να προστατέψουν τους άλλους;

Ξέρουμε ήδη τι είδους κοινωνία δημιουργείται από πολίτες που έχουν ανατραφεί με τέτοια μαθήματα. Για κοιτάξτε γύρω σας - σας αρέσει αυτό που ζούμε καθημερινά;