Κάν' το όπως το Ρέθυμνο!

Έπρεπε να χαθούν δυο νέοι στο Πολυτεχνείο Κρήτης, για να παραδεχτούν οι "ιθύνοντες" ότι «Εάν υπήρχε πεζοδρόμιο δεν θα γινόταν το τραγικό δυστύχημα με τα δύο παιδιά» και να ζητήσει ο δήμαρχος Χανίων από την Περιφέρεια να γίνουν οι απαραίτητες απαλλοτριώσεις για να δημιουργηθούν πεζοδρόμια.

Με αφορμή αυτό, η Ε. Ζουμαδάκη, ως γνήσια μαμά στο δρόμο, ανιχνεύει με μωρό και καρότσι τις κακοφτιαγμένες και επικίνδυνες υποδομές των πεζών στην πόλη της. Έπειτα
αναρωτιέται πώς άραγε τα Χανιά είναι σε τέτοια χάλια, ενώ το Ρέθυμνο, μια ώρα δρόμο πιο πέρα, κατάφερε ν' αποκτήσει πεζοδρόμια στα οποία χαίρονται να περπατούν οι πολίτες.

Μπορείτε να διαβάσετε όλο το άρθρο της, ή να μείνετε σ' αυτή τη σελίδα για να διαβάσετε τη σούμα που θα σας κάνω:

Τα Χανιά έχουν άθλια πεζοδρόμια (όπως και οι περισσότερες πόλεις της χώρας). Τα πεζοδρόμια αυτά στην πλειοψηφία τους είναι στενά και κακοφτιαγμένα, γεμάτα κολώνες, δέντρα και άλλα εμπόδια. Με λίγα λόγια, παρόλο που τα λένε πεζοδρόμια, κανείς δε φροντίζει ώστε να μπορεί να περάσει απ' αυτά ένας άνθρωπος. Στο τέλος οι πεζοί καταλήγουν να βγαίνουν στο δρόμο, ανάμεσα στ' αυτοκίνητα.
Ας δούμε μερικά ακόμη παραδείγματα:

Σας θυμίζουν κάτι; Τις δικές σας γειτονιές ίσως;


Αντίθετα, στο Ρέθυμνο, ενώ παλιά τα πράγματα ήταν κάπως έτσι, σήμερα η κατάσταση έχει αλλάξει ριζικά.
Ενώ οι υπεύθυνοι του Δήμου Χανίων (και των περισσότερων δήμων της χώρας) βρήκαν μια αφόρητη κατάσταση κι είπαν "μπα, δε γίνεται τίποτα" οι υπεύθυνοι του Ρεθύμνου είπαν "πρέπει ν' αλλάξει".
Έβαλαν λοιπόν μπροστά ένα μακροπρόθεσμο πρόγραμμα (ξέρετε, από εκείνα που δεν τελειώνουν μέσα σε μια τετραετία) και το αποτέλεσμα ήταν μια πόλη-πρότυπο, στην οποία χαίρεσαι να περπατάς, να κάνεις τα ψώνια σου, κτλ.
Δεν είχαν εμπόδια; Βεβαίως και είχαν, όπως π.χ. τους κατοίκους που έσπαγαν το βράδυ τα κολωνάκια για να παρκάρουν τ' αυτοκίνητά τους. Αλλά προχώρησαν κι απέδειξαν πως, όπου υπάρχει θέληση για αλλαγή, υπάρχει και τρόπος.
Και να που οι Ρεθυμιώτες έμαθαν στα καινούρια δεδομένα και σήμερα δε θ' άλλαζαν την πόλη τους με τίποτα.

Γίνεται.
Μη γίνεστε μοιρολάτρες, γίνετε αγωνιστές.
Φωνάξτε και ξεκουνήστε τους.
Όσο σωπαίνουμε θα συνεχίζουν, αλλά αν τους κράξουμε θ' αναγκαστούν να μας ακούσουν.
Μην ξεχνάτε, παλεύουμε για τις ζωές των παιδιών μας.