"Αλαρμιτζήδες" και "δυολεπτάκηδες"

Αγανακτισμένη η κυρία ξεσπά κρατώντας στο χέρι την κλήση της τροχαίας:

«Παρκάρισα, έβαλα αλάρμ, παρκάρισα στο Παλίρροια γιατί θα μείνω στο ξενοδοχείο απόψε, έβαλα τα πράγματα στο δωμάτιο μου και κατέβηκα για να πάω στο πάρκινγκ να το παρκάρω και βρήκα κλήση. Μιλάμε, πόση ώρα θέλω να πω "γεια σας το δωμάτιο μου ποιο είναι για να ανέβω στον τρίτο όροφο να κατέβω και να πάρω το αυτοκίνητο;" 5 λεπτά; 7 λεπτά; με αλάρμ. Είναι απαράδεκτοι οι άνθρωποι εντελώς...»

Μα πώς τολμούν;;;!!! Δεν είδαν ότι είχε αλάρμ; Δεν μπορεί δηλαδή ο καθείς ν' αφήνει το αμάξι του όπου θέλει για να κάνει τη δουλειά του; Δηλαδή τι περίμεναν, ότι θα πάει να παρκάρει και μετά θα σέρνει τη βαλίτσα; Ε, δεν είμαστε καλά!

Σπουδαία η λογική της κυρίας, κατά την οποία, αν κάνεις μια παρανομία για λίγο, δεν είναι παράνομο.
Δηλαδή, αν ληστέψεις μια τράπεζα εντάξει, είναι κακό, αν όμως κλέψεις λιγότερο, το συγχωρούμε; Στα πόσα παύει να είναι κακό; Στα χίλια; Στα εκατό; Ένα πορτοφολάκι ίσως; Αναρωτιέμαι τι θα είχε να πει αν ήταν το δικό της πορτοφόλι...

Ε, φτάνει πια. Αρκετά μ' όλους αυτούς τους "αλαρμιτζήδες" και τους "δυολεπτάκηδες" που πιστεύουν ότι επειδή είναι "μόνο για δυο λεπτά" κι έχουν βάλει "αλάρμ" δεν πειράζει.
Μόνο για δυο λεπτά στη Γλυφάδα, πάνω στις γραμμές του τραμ.
Άλλα δυο λεπτάκια στο Φάληρο, που όμως κράτησαν πάνω από μία ώρα.
Μια στιγμούλα στη Θεσσαλονίκη, "για να πάρω κάτι γλυκάκια, πώς κάνετε έτσι;" και καθυστέρησε αμέτρητους ανθρώπους μισή ώρα να πάνε στις δουλειές τους.

Κι αυτά μόνο στο δρόμο. Τι γίνεται στην κόλαση του πεζοδρομίου; Πόσες φορές θα αναγκαστεί σε παράκαμψη ο παππούς με το μπαστούνι, η μαμά με το καρότσι, ο ταξιδιώτης με τη βαλίτσα; 
Πόσες φορές ανέβα-κατέβα, κάνε κύκλο, πέρνα απέναντι, πήγαινε από την άλλη, γιατί κάποιοι το βρίσκουν εύκολο και βολικό να κλέβουν το χώρο που μας ανήκει για να μην περπατήσουν λίγο παραπάνω; Και πόσες φορές θα κατεβούμε στο δρόμο πριν να βρεθεί ο οδηγός που θα μας χτυπήσει;

Κι εντάξει, εμείς κούτσα-κούτσα, με κόπο και αγκομαχητό, αλλά μπορούμε να παρακάμψουμε. Τι θα κάνει ο ΑμεΑ με αμαξίδιο; 
Για μπείτε στη θέση του: πείτε ότι πηγαίνετε, π.χ. στο φούρνο για ψωμάκι. Στην πρώτη γωνία περιμένετε -πόσο είπε η κυρία; 5 λεπτά; 7 λεπτά;- περιμένετε τόσο λοιπόν να έρθει ο πρώτος που σας έχει κλείσει το δρόμο. Βάζει τα ψώνια του μέσα, μπαίνει, ανάβει μηχανή, λύνει χειρόφρενο, φεύγει. Σε δέκα μέτρα, άλλο ένα όχημα. Άλλα 5-7 λεπτά. Στη στροφή, άλλος ένας, στη ράμπα. Στο απέναντι πεζοδρόμιο άλλος ένας.... Πόσην ώρα θα σας πάρει να πάτε επιτέλους σ' αυτό το φούρνο; Θα έχει μπαγιατέψει το ψωμί ώσπου να γυρίσετε... 
Γιατί πρέπει να υποβληθείτε σ' αυτή την ταλαιπωρία; Δικό σας είναι το πεζοδρόμιο, το πληρώσατε με τους φόρους σας για να κυκλοφορείτε όπως θέλετε. Το πλήρωσε κι εκείνος για να κυκλοφορούν τα παιδιά και οι γονείς του, που δεν οδηγούν, κι ο ίδιος αφού παρκάρει. Αλλά δεν πάει το μυαλό του ως εκεί...
Όποιος κλείνει το δρόμο στον συνάνθρωπό του για να κερδίσει ο ίδιος λίγο χρόνο, είναι ίδιος με όποιον σπρώχνει για να περάσει πρώτος στην ουρά. Θα έπρεπε να ντρέπεται καν να το ομολογήσει, όχι να βγαίνει και να το διατρανώνει στα κανάλια, με περισσή αγανάκτηση!

Δεν θα συγχωρήσω κανέναν που μου κλέβει το χώρο που δικαιωματικά μου ανήκει.
Δεν θα συγχωρήσω κανέναν που κλέβει τον χρόνο μου για να γλιτώσει εκείνος λίγο από τον δικό του.


Έχεις αυτοκίνητο; Έχεις μηχανάκι; Είναι δικό σου. Έχεις την ευθύνη του. Όταν το παίρνεις, πρέπει να σκέφτεσαι και πού θα το παρκάρεις. Αλλιώς μην το πάρεις. Πάρε συγκοινωνία, ταξί, πατίνι, λιμουζίνα.

Όλα τα άλλα είναι απλώς δικαιολογίες.

_____________

Πηγή είδησης: EviaZoom.gr