μέσα στη βροχή, με τα πόδια της ίσα που να χωρούν σ' ένα πεζουλάκι που περνιέται για πεζοδρόμιο, πηγαίνοντας λοξά, γιατί στα ίσια δε χωράει, προσπαθεί να περάσει τη γέφυρα πάνω από τις γραμμές του τραίνου στον Άγιο Στέφανο.
Γιατί επιμένει; Γιατί δεν πάει από το δρόμο;
Μα γιατί η γυναίκα φοβάται για τη ζωή της: δίπλα της περνούν πολλά και συχνά βαριά οχήματα, με αυξημένες ταχύτητες.
Και σας ρωτώ:
Γιατί στην Ελλάδα του 21ου αιώνα πρέπει να κάνουμε ακροβατικά για να περάσουμε από το ένα σημείο στο άλλο;
Γιατί πρέπει να μετακινούμαστε με κίνδυνο της ζωής μας;
Τη στιγμή που όλοι οι άνθρωποι θα περπατήσουν μόλις βάλουν τα κλειδιά στην τσέπη, δεν είναι αδιανόητο να φτιάχνουμε δρόμους χωρίς καμία πρόβλεψη γι αυτό το απαραίτητο κομμάτι της μετακίνησής μας; Το κομμάτι εκείνο στο οποίο είμαστε εκτεθειμένοι χωρίς κράνος, ζώνη, αερόσακκο;
Κι άλλη μια ερώτηση: γιατί υποτασσόμαστε;
Γιατί δεχόμαστε αυτή την ταπεινωτική μεταχείριση, απ' όποιον κι αν προέρχεται;
Γιατί δεν ξεσηκωνόμαστε να ζητήσουμε τ' αυτονόητα: τη λωρίδα που μας ανήκει δικαιωματικά, η λωρίδα των πεζών, τη λωρίδα που θα έπρεπε να έχει απαραίτητα κάθε δρόμος;
Οι Μαμάδες στο Δρόμο συναντιούνται με τους ντόπιους στη Γέφυρα του Αγίου Στεφάνου την Κυριακή στις 11 πμ για να διεκδικήσουμε το δικαίωμά μας στην ασφαλή μετακίνηση.
Άμεσα, πριν γίνει κάτι ανεπανόρθωτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου