Πλημμελήματα...

Πριν λίγες μέρες, ένας δεκατριάχρονος έγινε δωρητής οργάνων. Δεν το ζήτησε. Απλά έκανε ποδήλατο όταν ένας οδηγός πέρασε με 130, τον χτύπησε κι εξαφανίστηκε. Ένας άλλος χτύπησε μια γιαγιά με το εγγονάκι της στη Σαντορίνη. Το εγγονάκι έζησε κι είδε τον οδηγό να αναπτύσσει ταχύτητα και να χάνεται, ενώ η γιαγιά του ψυχορραγούσε στην άσφαλτο. 

 

Ας μη μασάμε τα λόγια μας: όταν τρέχεις πάνω από τα όρια ταχύτητας σε κατοικημένη περιοχή, είσαι ή ηλίθιος (δεν έχεις καταλάβει ότι μπορεί να κόψεις κάποιον) ή εγκληματίας (δε σε νοιάζει αν κόψεις κάποιον). Δεν υπάρχει άλλη κατηγορία.

Εξ ορισμού οι ηλίθιοι δεν καταλαβαίνουν, ενώ οι εγκληματίες δε νοιάζονται. Ό,τι και να τους πεις, θα συνεχίσουν να κάνουν αυτό που έκαναν, γιατί ...έτσι. Λογικές, προτροπές, επιχειρήματα κτλ δεν πρόκειται να έχουν κανένα αποτέλεσμα.

Στη χώρα μας, αν κάποιος από τους ανωτέρω (ηλίθιος ή εγκληματίας) χτυπήσει έναν άνθρωπο, δεν έχει κανένα λόγο να μείνει και να βοηθήσει το θύμα του. Διαλέξεις περί συμπαράστασης και συμπόνοιας δεν τον αγγίζουν. Ξέρει πως αν εξαφανιστεί άμεσα μπορεί και να μην εντοπιστεί ποτέ, οπότε θα τη γλιτώσει. Αν εντοπιστεί, η θέση του δεν επιδεινώνεται καθόλου: ακόμη και παρά την εγκατάλειψη, το περιστατικό εξακολουθεί να θεωρείται φόνος εξ αμελείας, δηλαδή πλημμέλημα. 

Δε θα συζητήσω καν για την παράνοια του να θεωρείται η αφαίρεση μιας ανθρώπινης ζωής πλημμέλημα αρκεί να γίνει με όχημα. Λες και το σημαντικό είναι το μέσο κι όχι το αποτέλεσμα.

Όχι, αυτή τη στιγμή θα συζητήσω για κάτι άλλο: έστω ότι το τροχαίο που προκάλεσες ήταν πλημμέλημα. Έστω ότι αν και έτρεχες με 130 χλμ σε κατοικημένη περιοχή δεν είχες καταλάβει ότι μπορεί να χτυπήσεις ανθρώπους. Έστω ότι περνώντας με κόκκινο δεν είχες ιδέα ότι κινδυνεύεις να σκοτώσεις κάποιον. Έστω ότι παίρνοντας τα κλειδιά μεθυσμένος δεν κατάλαβες ότι είσαι επικίνδυνος. Έστω λοιπόν ότι χτύπησες έναν άνθρωπο με πλήρη αθωότητα.

Η εγκατάλειψη όμως; Έγινε κι αυτή κατά λάθος; Από «αμέλεια»;  

Είναι δυνατόν να χτυπήσεις κάποιον, ν’ ακούσεις το γδούπο του σώματος στο αμάξι, το τρίξιμο των οστών που σπάνε, την πνιγμένη κραυγή και να μη σταματήσεις παγωμένος; Είναι δυνατόν να συνεχίσεις χωρίς να βγεις να δεις τι έγινε αυτός ο άνθρωπος που βρέθηκε μπροστά στις ρόδες σου; Να πάρεις έστω ένα τηλέφωνο, βρε αδερφέ, να έρθει το ασθενοφόρο, μόνο να τον αφήσεις εκεί, πάνω στην άσφαλτο να ψυχομαχά ολομόναχος; 

Είναι δυνατόν αυτό να γίνει κατά λάθος; Από αμέλεια; Και τι αμέλεια είναι αυτή; Αμέλεια του στιλ «αχ, αμέλησα να σταματήσω» ή αμέλεια του στιλ «Τι με μέλει; Σιγά μη σταματήσω.»

Αυτή τη στιγμή οι ηλίθιοι και οι εγκληματίες που χτυπούν έναν άνθρωπο στο δρόμο, έχουν τα πάντα να κερδίσουν αν φύγουν και τίποτα να χάσουν. Αν όμως η εγκατάλειψη δικαζόταν χωριστά; Θέλω να πω, κάθε οπλοφορία δεν είναι απαραίτητα και οπλοχρησία, κάθε ληστεία δεν περιλαμβάνει απαραίτητα και φόνο. Γιατί λοιπόν θεωρούμε το τροχαίο και την εγκατάλειψη πακέτο; Δεν εγκαταλείπουν όλοι.

Άλλωστε, ακόμη κι αν το τροχαίο ήταν «ατύχημα» και «κακιά στιγμή» πώς μπορεί να είναι τυχαίο το να εγκαταλείψεις έναν άνθρωπο; Είναι επιλογή, που δε θα την κάνει φυσικά ο ευσυνείδητος οδηγός. Θα την κάνει ο ηλίθιος ή ο εγκληματίας και γι αυτούς ακριβώς χρειάζεται ένα γερό φόβητρο: αν χτύπησες έναν άνθρωπο, είναι «ατύχημα». Αν όμως τον αφήσεις και φύγεις, είναι σαν να τον καταδικάζεις σε θάνατο συνεπώς θα δικαστείς για φόνο. Με λίγα λόγια, μείνε και μπορεί ν’ αθωωθείς - φύγε και θα γίνεις μόνιμος τρόφιμος Κορυδαλλού. 

Είναι ο καλύτερος τρόπος που μπορώ να σκεφτώ για να πάψουν πια οι εγκαταλείψεις που έχουν γίνει επιδημία στη χώρα μας. Αν σκέφτεστε τίποτα καλύτερο, παρακαλώ να μου το πείτε. Δεν αντέχω άλλο πια – δε θέλω να ξανακούσω για δεκατριάχρονους που δεν έφτασαν ποτέ στο σπίτι...