Παρκάρω όπου γουστάρω: παιδικός σταθμός

Ανάμεσα στις πολυκατοικίες του Ν. Ηρακλείου, βλέπεις ξαφνικά να ξεφυτρώνει ένα κουφετί κάστρο.
Πλησιάζεις και βλέπεις ότι πρόκειται για παιδικό σταθμό.
Το γράφει πάνω στα κίτρινα σχολικά που είναι παρκαρισμένα ακριβώς απέξω, πάνω στο πεζοδρόμιο, το οποίο φροντίζουν να κλείσουν επιμελώς, ώστε γονείς και παιδιά να πρέπει να κατέβουν στην άσφαλτο.

Δε θα σχολιάσω την αισθητική του σταθμού, αλλά θα περιοριστώ να παρατηρήσω ότι οι πύργοι και οι επάλξεις θα πρέπει σίγουρα να κόστισαν πολύ περισσότερο από τις ευθείες ενός συμβατικού κτιρίου.
Κι όμως, ο άνθρωπος που δαπανά τόσα χρήματα για να χτίσει ένα πολυδάπανο κτίριο σε ιδιόκτητο οικόπεδο, σε ακριβή περιοχή, δεν κάνει τον κόπο να διαθέσει λίγα τετραγωνικά για να παρκάρει τα λεωφορεία του σταθμού.

Κι αν το οικόπεδο ήταν μικρό, δε θα έπρεπε να φροντίσει να κατασκευαστεί υπόγειο γκαράζ;
Να νοικιάσει, έστω, κάποιο χώρο στάθμευσης σε γειτονική πολυκατοικία, αν το οικόπεδό του είναι τόσο μικρό που δε χωρά δυο αυτοκίνητα.
Σίγουρα, κάτι τέτοιο θ' ανέβαζε το κόστος, αλλά πραγματικά, θα ήταν τόσο μεγάλη η δαπάνη μπροστά στα όσα ξοδεύτηκαν για το υπόλοιπο κτίριο;
Με λίγα λόγια ξόδεψε μια περιουσία για παστέλ επάλξεις και μετά παρκάρει το σχολικό στο πεζοδρόμιο των παιδιών;
Σα να βάζεις στην αυλή πισίνα, αλλά να τσιγγουνεύεσαι να φτιάξεις μια μικρή τουαλέτα για περίπτωση ανάγκης.
Μα πόσο φραγκοφονιάς μπορεί να γίνει κανείς;

Έτσι λοιπόν, ο ιδιοκτήτης του παραμυθένιου αυτού κάστρου, αφού αξιοποίησε όσο έπαιρνε το δικό του χώρο, παρκάρει τα σχολικά του στο δημόσιο χώρο, στο πεζοδρόμιο που θα χρησιμοποιήσουν τα παιδιά, δίνοντάς στους μικρούς μαθητές πολύτιμα μαθήματα κυκλοφοριακής αγωγής που σίγουρα θα τους φανούν χρήσιμα στο μέλλον.