Με λίγα λόγια, ο "νεαρός", το "παιδί", χτύπησε τέσσερα παιδιά άλλων μανάδων και δε συγκινήθηκε καν αρκετά για να σταματήσει να πει: "πώ-πω, τι έκανα, γρήγορα, να καλέσω ασθενοφόρο." Το μόνο που τον ένοιαξε ήταν να μην τυχόν τον πιάσουν να οδηγεί χωρίς δίπλωμα και φάει πρόστιμο.
Ένα μικρό εφτάχρονο κορμάκι χαροπαλεύει σπασμένο σε χίλια κομμάτια, η αδελφή του, τρομαγμένη σε άγνωστο νοσοκομείο ζητά τη μαμά και τον αδελφό της, η μαμά τους παλεύει κι αυτή να σταθεί στα πόδια της, σε άλλο νοσοκομείο, ο πατέρας τους, θα πρέπει να τρέχει πανικόβλητος από τον ένα στον άλλο.
Τα παιδιά θα πρέπει να είχαν μόλις τελειώσει την πρώτη τάξη, θα είχαν ήδη μάθει να διαβάζουν κουτσά-στραβά. Θα μισούσαν την αριθμητική. Θα τους άρεσαν τα παγωτά. Θα τους έλειπαν ένα-δύο δόντια από το χαμόγελο. Ίσως να ονειρευόταν διακοπές και παιχνίδια στην άμμο αυτό το καλοκαίρι.
Δε θα πάνε.
Θα περάσουν το καλοκαίρι στο νοσοκομείο.
Θα περάσουν το χειμώνα στα χειρουργεία.
Θα ακολουθήσουν αμέτρητες οδυνηρές φυσιοθεραπείες.
Δεν ξέρουμε αν έχουν λεφτά να πληρώσουν τα έξοδα.
Δεν ξέρουμε αν θα συνέλθουν ποτέ εντελώς.
Δεν ξέρουμε καν αν το αγοράκι θα καταφέρει να σηκωθεί.
Έχετε σπάσει ποτέ χέρι ή πόδι; Αν ναι, τότε θα ξέρετε ότι δεν είναι ποτέ πια ίδιο. Τα παιδιά μάζεψαν εκατό κατάγματα. Τα τρυφερά τους κοκκαλάκια μπορεί να ξανακολλήσουν, αλλά πάντα θα έχουν τα σημάδια της μοτοσικλέτας.
Όσο για τα τραύματα της ψυχής, δε θα πω τίποτα - ποιος μπορεί να μιλήσει για τέτοιες πληγές;
Και μετά ο νόμος χαρακτηρίζει τις πράξεις του νεαρού πλημμέλημμα.
Έστω, είναι πλημμέλημμα να παρκάρεις παράνομα.
Είναι όμως πλημμέλημμα να παραβιάζεις το στοπ;
Είναι πλημμέλημμα να οδηγείς πάνω από το όριο ταχύτητας σε κατοικημένη περιοχή;
Είναι πλημμέλημμα να περνάς με κόκκινο;
Κάθε ένα από αυτά τα τελευταία "πλημμελήμματα" μπορεί να φέρει το όχημα του οδηγού μπροστά σε έναν άνθρωπο που περνάει νόμιμα.
Κάθε μια από αυτές τις παραβάσεις είναι απειλή για όλους όσοι μοιράζονται τον ίδιο δρόμο με τον παραβάτη.
Κάθε μια από αυτές τις παραβάσεις μπορεί να κοστίσει μια ζωή - ή περισσότερες.
Δεν πρόκειται για πλημμελήμματα, πρόκειται για απόπειρες ανθρωποκτονίας από αμέλεια.
Είναι κακουργήματα και θα έπρεπε να διώκονται ως τέτοια.
Δεν είναι όλες οι παραβάσεις του ΚΟΚ ίδιες.
Δε θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται όλες με τον ίδιο τρόπο.
Κι υπάρχουν αυτοί που θα πουν, τι νόημα έχει να χαθεί μια νέα ζωή στη φυλακή, χωρίς νόημα, αφού όσα χρόνια κι αν λιώσει εκεί μέσα, οι νεκροί δε γυρίζουν.
Ε, λοιπόν όχι, εγώ θα διαφωνήσω.
Όχι οι νεκροί δε γυρίζουν, οι παράλυτοι δεν περπατούν, οι τραυματισμένοι δε συνέρχονται επειδή ο ένοχος μπήκε φυλακή.
Όσο όμως οι ένοχοι παίρνουν την άδεια να ξαναγυρίσουν στην προηγούμενη ζωή τους και να συνεχίσουν να οδηγούν, τόσο οι άνθρωποι που κυκλοφορούν γύρω τους θα κινδυνεύουν.
Κι όσο οι ασύδοτοι παίρνουν την άδεια να ασυδοτούν, τόσο άλλοι άνθρωποι γύρω τους θα λένε "γιατί όχι κι εγώ;"
Και τα φαινόμενα ασυδοσίας θα πολλαπλασιάζονται.
Κι όσο περισσότεροι είναι οι ασύδοτοι, απερίσκεπτοι και επικίνδυνοι οδηγοί, τόσο περισσότερες τραγωδίες θα θρηνούμε κάθε χρόνο.
ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΖΩΕΣ!
Δεν είναι αστείο, δεν είναι παιχνίδι. Είναι μια τραγωδία που εξελίσσεται καθημερινά γύρω μας και πρέπει να σταματήσει.
