Ημέρα Μνήμης Θυμάτων Τροχαίων

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος η τρίτη Κυριακή του Νοέμβρη είναι παγκοσμίως αφιερωμένη στα θύματα τροχαίων.

Φέτος λόγω της επετείου της 17ης Νοέμβρη οι εκδηλώσεις για την ημέρα μνήμης θυμάτων τροχαίων θα πραγματοποιηθούν την επόμενη Κυριακή 24 Νοεμβρίου.

Σας καλούμε και φέτος να συμμετάσχετε στις εκδηλώσεις μνήμης γιατί  
δεν ξεχνούμε ούτε όσους χάθηκαν άδικα και πρόωρα, ούτε όσους ζουν με τα σημάδια ενός τροχαίου.

Σας καλούμε να έρθετε μαζί μας γιατί...

- η εγκατάλειψη θύματος δεν είναι ατύχημα...

- οι χιλιάδες ετήσιοι θάνατοι από τροχαία δεν είναι ατυχήματα...

- οι δρόμοι ανήκουν σε όλους...

- οι ευάλωτοι χρήστες του οδικού δικτύου έχουν προτεραιότητα...

- η αντίληψη περί παντοκρατορίας του Ι.Χ. πρέπει να εκλείψει...

- η ασφαλής κυκλοφορία είναι δικαίωμα.

Ραντεβού στο Σύνταγμα, στη 1 το μεσημέρι (και ως το βράδυ) της Κυριακής, 24 Νοεμβρίου.

Παράλληλες εκδηλώσεις:

Μαύρη Ποδηλατοπορεία με αφετηρία το Πεδίο του Άρεως και κατάληξη στο Σύνταγμα (https://www.facebook.com/events/1469483779942550/?ref_dashboard_filter=calendar&source=1)

Έκθεση αφίσσας στο σταθμό ΗΣΑΠ Πειραιά (13-20 Νοεμβρίου)

Έκθεση φωτογραφίας στο Δήμο Χαϊδαρίου (αίθουσα εκδηλώσεων του δήμου, 18-22 Νοεμβρίου)

Θα μας βρείτε και στο Facebook: https://www.facebook.com/events/610432322351498/?ref=3&ref_newsfeed_story_type=regular

Όποιος θα ήθελε έντυπο υλικό, μπορεί να επικοινωνήσει με τον αδελφό σύλλογο SOSTE-Τροχαία Εγκλήματα στο soste.gr@gmail.com

"Μια βόλτα" στην άγνωστη πλευρά του Α΄ Νεκροταφείου

"Μια βόλτα" ονομάζουμε τις δράσεις που οργανώνουμε από κοινού πέντε ομάδες, οι ΠΕΖΗ και οι Μαμάδες στο Δρόμο (πρωτοβουλίες για τα δικαιώματα των πεζών) η MOΝUMENTA (Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία για την προστασία της φυσικής και της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς Ελλάδας και Κύπρου) η Ομάδα Άστυ (που πραγματοποιεί περιπάτους ανιχνεύοντας τα μονοπάτια της αθηναϊκής ιστορίας) και ο Γιώργος Αμυράς. Όλοι μαζί ενώνουμε τις δυνάμεις μας και πάμε βόλτες στην Αθήνα, στις συνοικίες της, σε ανθρώπινες ιστορίες, στα μνημεία, σε όσα κρύβει αυτή η πόλη…

2^η Βόλτα!

Η συλλογική προσπάθεια «Mια βόλτα» επιστρέφει με μία περιήγηση στην άγνωστη πλευρά του Α΄ Νεκροταφείου, στους τόπους ταφής Εβραίων, Καθολικών και Προτεσταντών.

Στην περιήγησή μας στον κήπο της μνήμης θα σταματήσουμε εκεί όπου αναπαύονται οι αρχαιολόγοι Heinrich Schliemann και Adolf Furtwangler, οι σκηνοθέτες Jules Dassin και Humphrey Jennings, οι φιλέλληνες στρατιωτικοί Richard Church και George Finlay, οι πρωτεργάτες του προτεσταντισμού στην Ελλάδα Μιχαήλ Καλοποθάκης και Ιωνάς Κινγκ, οι λογοτέχνες T.H. White και Γιοσέφ Ελιγιά, οι αιώνιοι εραστές Μιμήκος και Μαίρη. Θυμόμαστε τον Johann Karl Fuchs για την μπύρα Φιξ, την Οικογένεια Μέρλιν για τα κουμκουάτ και την ομώνυμη ποικιλία πορτοκαλιών, τον Φρίξο Αριστέα για τους ονειρικούς του πίνακες και τον αστρονόμο Johann Schmidt που ακόμα και από το μνήμα του μας δείχνει πάντοτε προς τ’ αστέρια.

Συνάντηση στην οδό Αναπαύσεως, στην κεντρική πύλη του Α΄ Νεκροταφείου, την Κυριακή 6 Οκτωβρίου και ώρα 11:30 π.μ. Η συμμετοχή είναι δωρεάν. 

Λόγω της ιερότητας του χώρου θα πρέπει να είμαστε ευπρεπώς ενδεδυμένοι. 

Και δεν ξεχνάμε άνετα παπούτσια, νερό, αντικουνουπικό και φωτογραφική μηχανή.
Όσοι ενδιαφέρεστε, μπορείτε να βρείτε τη δεύτερη βόλτα μας και στο Facebook.

Αστυνομία και πεζόδρομοι

Αν βρεθείτε κάποια μέρα σε κάποιον από τους πεζοδρόμους της Αθήνας και ακούσετε πίσω σας μαρσάρισμα μοτοσικλετών μην ξαφνιαστείτε: πρόκειται για μηχανές της ομάδας ΔΙΑΣ που εκτελούν "διατεταγμένη υπηρεσία." Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να παραμερίσετε, σεμνά και υπάκουα, για να περάσουν.

Και ερωτώ: πώς είναι δυνατόν ο μέσος οδηγός να υπακούσει στον κανόνα που λέει "όχι μηχανοκίνητα στον πεζόδρομο" όταν η ίδια η αστυνομία, ο κατεξοχήν υπεύθυνος για την τήρηση του νόμου, τον παραβιάζει συστηματικά και ανενδοίαστα;

Θα μου πείτε, οι αστυνομικοί πρέπει να πάνε εκεί όπου τους καλεί το καθήκον. Σύμφωνοι, αλλά αν πρόκειται για παρέμβαση, τότε λογικά θα είχαν τη σειρήνα και όλοι θα καταλάβαιναν ότι κάτι έκτακτο συμβαίνει. Δεν ισχύει όμως κάτι τέτοιο. Οι μηχανόβιοι της ΔΙΑΣ διασχίζουν τους πεζοδρόμους είτε απλά για να πάνε κάπου είτε εκτελώντας περιπολία.

Φυσικά, αν ισχύει το πρώτο, δηλαδή πηγαίνουν απλά από το σημείο Α στο σημείο Β, θα έπρεπε, ακολουθώντας το νόμο να πάνε από το δρόμο, όχι τον πεζόδρομο (είπαμε, για όσους το ξέχασαν, οι πεζόδρομοι είναι για πεζούς). Αυτό άλλωστε κάνουν τα πυροσβεστικά οχήματα και τ' ασθενοφόρα, που έχουν κάθε λόγο να βιάζονται. Κι όμως, δεν τους είδα ποτέ να παραβαίνουν πεζόδρομο.

Αν όμως κάνουν περιπολία, γιατί πρέπει να την κάνουν εποχούμενοι; Επιτηρεί άραγε πιο αποτελεσματικά αυτός που περνά γρήγορα πάνω σε μια μηχανή ή αυτός που περπατά αργά κοιτάζοντας τι συμβαίνει γύρω του; Σίγουρα, οι αστυνομικοί της ΔΙΑΣ νιώθουν ότι έχουν τον έλεγχο πάνω στις μηχανές τους, μήπως όμως η θορυβώδης παρουσία τους προειδοποιεί αυτούς ακριβώς που θα έπρεπε να πιάσουν; Αν η δουλειά τους είναι (όπως μου εξήγησε αγανακτισμένα ένας από αυτούς την Κυριακή, μπροστά στο φράγμα που είχαμε κάνει στον πεζόδρομο της Απ. Παύλου) να πιάνουν πορτοφολάδες, δε θα ήταν πιο αποτελεσματικοί στη δουλειά τους αν φορούσαν πολιτικά και βάδιζαν ανάμεσα στο πλήθος; Ή έστω, ένστολοι, αλλά αθόρυβοι; Κι αν πιστεύουν ότι ελέγχουν καλύτερα τα πράγματα από κάποιο ύψος, γιατί πρέπει αυτό το ύψος να είναι ένα όχημα που απαγορεύεται από τον ίδιο νόμο που καλούνται να προστατέψουν, κι όχι ένα όχημα που επιτρέπεται, όπως ποδήλατο;

Σε άλλες χώρες οι ποδηλατικές περιπολίες εφαρμόζονται με επιτυχία σε χώρους πυκνής κυκλοφορίας πεζών. Γιατί όχι κι εδώ;

Από εδώ 

.

"Και πώς θα τον πιάσουμε (εννοούσε τον υποτιθέμενο πορτοφολά);" ρώτησε με ειλικρινή απορία ο αστυνομικός της ΔΙΑΣ μπροστά στο φράγμα μας. Τα μπράτσα του ήταν τεράστια και οι δικέφαλοί του ξεχώριζαν πεντακάθαρα κάτω από το μαύρο κοντομάνικο. Ο άνθρωπος που είχε περάσει ώρες ατελείωτες ιδρώνοντας στο γυμναστήριο για να χτίσει αυτό το κορμί, θεωρούσε αδιανόητο το να ιδρώσει κατά τη διάρκεια της βάρδιας του. Γιατί άραγε;

Ειλικρινά, αν υποθέσουμε πως υπάρχει πορτοφολάς που δεν ειδοποιήθηκε από το θόρυβο της μηχανής να αποχωρήσει διακριτικά, θα ορμήσουν να τον πιάσουν με τη μηχανή;
Εσείς τι λέτε; Θα καταφέρουν να τον πιάσουν, ή θα χτυπήσουν κάποιον άνθρωπο τρέχοντας με τη μηχανή ανάμεσα στο πλήθος;
Ή μήπως ο σκοπός της μηχανοκίνητης περιπόλου δεν είναι η δίωξη των πορτοφολάδων και λάθος με πληροφόρησε ο μυώδης αστυνομικός;

Οι πεζόδρομοι και ο Σωκράτης

Όταν ο Σωκράτης ήταν στη φυλακή, κάποιοι μαθητές του του πρότειναν να τον βοηθήσουν να δραπετεύσει. Αρνήθηκε. Δεν ήθελε, είπε, να πάει κόντρα στους νόμους της πόλης. Δίκαιοι ή άδικοι ήταν νόμοι κι ο Σωκράτης συμμορφώθηκε πίνοντας το κώνειο.

Οι απόγονοί του οδηγούν μηχανάκια στους πεζόδρομους.

Θα μου πείτε, είναι τόσο σημαντικό αυτό;

Η δράση της Κυριακής

Υπάρχει αθηναίος που δεν έχει περπατήσει στον πεζόδρομο γύρω από την Ακρόπολη; Υπάρχει "πρωτευουσιάνος" που δεν έχει κάνει βόλτα στην Αποστόλου Παύλου και τη συνέχειά της, τη Δ. Αρεοπαγίτου;
Ωραίο πλακόστρωτο, ατμόσφαιρα καλλιτεχνική και μποέμικη, με την Ακρόπολη από τη μια μεριά, του Φιλοπάππου από την άλλη. Το φεγγαράκι φωτίζει τη γλυκιά βραδιά κι εσύ νομίζεις πως έχεις μεταφερθεί σ' άλλη διάσταση ώσπου ξαφνικά ακούγεται....

ΒΒΒΡΟΥΜΜΜ!

Υπάρχει κανείς που δεν έχει αγανακτήσει από τη διέλευση των τροχοφόρων που διαλέγουν πάντα την πιο ακατάλληλη στιγμή για να μαρσάρουν στην ανηφόρα; Τα μηχανάκια που κόβουν τις παρέες στη μέση και διαλύουν την ατμόσφαιρα της βραδιάς; Τα αυτοκίνητα που κατεβαίνουν πιάνοντας όλο τον πεζόδρομο λες και τους ανήκει;

Κι εμείς τι κάνουμε; Κάνουμε στην άκρη να μη μας πατήσουν.
Λάθος!
Το μπάστακα έπρεπε να κάνουμε και τις χελώνες ώσπου μια-δυο να το καταλάβουν ότι δε συμφέρει να κάνουν μια ώρα να κατέβουν τον πεζόδρομο.
Αλλά δεν το κάνουμε.

Οι "Πεζή" και οι "Μαμάδες στο Δρόμο" σκεφτήκαμε να μην τους αφήσουμε. Στηθήκαμε στην αρχή του πεζόδρομου, απλώσαμε το πανό που βλέπετε εδώ (από παλιότερη δράση, συγνώμη, είχα ξεχάσει τη φωτογραφική μηχανή) και δεν κάναμε στην άκρη όταν ερχόταν μηχανάκια κι αυτοκίνητα.

Τους σταματήσαμε και μιλήσαμε μαζί τους. Οι περισσότεροι φάνηκαν να καταλαβαίνουν - έκαναν επιτόπου στροφή και δε συνέχισαν. Υπήρχαν φυσικά και κάποιοι που δεν εννοούσαν να καταλάβουν και συνέχισαν την πορεία τους, μολονότι ήξεραν καλά ότι είναι πεζόδρομος. Αθάνατη ελληνική φύτρα. Θα μου πεις τι να κάνουν όταν βλέπουν τις θηριώδεις μοτοσικλέτες της ΔΙΑΣ να δίνουν το κακό παράδειγμα;

Μέσα σε μισή ώρα μετρήσαμε κάπου 60 μηχανάκια και καμιά δεκαριά αυτοκίνητα που προσπάθησαν να μπουν στον πεζόδρομο. Μετά χάσαμε το λογαριασμό. Άλλωστε έπειτα από λίγο υποχώρησα στα τραβήγματα των ζουζουνιών: έφυγα αφήνοντας το ρόλο της "Μαμάς στο Δρόμο" για να γίνω "Μαμά στην Παιδική Χαρά." Άφησα όμως άλλους στο πόστο μου που συνέχισαν να εμποδίζουν οδηγούς ν' ανέβουν στον πεζόδρομο (δείτε εδώ).

Πόσοι άραγε θα είχαν μπει στον πεζόδρομο αν δεν τους είχαμε σταματήσει; Πόσοι μπαίνουν καθημερινά; Πόσο δύσκολο είναι να υπάρχει ένα σύστημα που θα προστατεύει τον ομορφότερο πεζόδρομο της πόλης

Μην αφήνετε να τους περνάει. Σταματήστε τους, μιλήστε τους ή καθυστερήστε τους. Όσοι είναι σωστοί, καταλαβαίνουν. Όσοι δεν είναι σιγά-σιγά θα το πάρουν χαμπάρι ότι πεζόδρομος ίσον χασομέρι. Ή θα αναγκαστούν να συμμορφωθούν αν αντιμετωπίζουν γενική αποδοκιμασία. Όχι, δε μπορείς να τους σταματήσεις όλους. Μπορούμε όμως να κάνουμε τη βόλτα μας καλύτερη.

Πάνω από όλα, μη σηκώνετε τους ώμους.

Ραντεβού στην επόμενη δράση μας, το Νοέμβριο.

Απαγορεύονται τα καρότσια 2 - η δράση

Στην προηγούμενη ανάρτηση σας μίλησα για κάποιες αυθαίρετες απαγορεύσεις παιδικών καροτσιών.
Φαίνεται πως υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας που θεωρούν πως έχουν δικαίωμα ν' απαγορεύουν με το έτσι θέλω ό,τι τους καπνίσει. Απαγορεύονται τα καροτσάκια στην πολυκατοικία - γιατί; Μήπως τους προκαλούν φθορά στα μάρμαρα; Ή μήπως τους ενοχλούν οι φωνές των παιδιών; Αν είναι έτσι ας πάρουμε φόρα: εμπρός, ν' απαγορεύσουμε τις γόβες στιλέτο κι όσα ηχοσυστήματα φθάνουν πάνω από 60 ντεσιμπέλ.

Το πιο σοβαρό περιστατικό όμως ήταν η απαγόρευση καροτσιών όχι σε πολυκατοικία, αλλά στην παιδιατρική πτέρυγα του Νοσοκομείου Παπαγεωργίου. Έτσι αυθαίρετα, χωρίς προφανή λόγο, υποχρεώνουν αμέτρητους μικρούς ασθενείς και τους γονείς τους σε αναίτια ταλαιπωρία.


Όταν δεν κάνεις τίποτα για ν' αλλάξεις μια κατάσταση, αυτή διαιωνίζεται.
Όσο τους αφήνουμε, τόσο θα συνεχίσουν να φυτρώνουν μικροί δικτατορίσκοι που θα δυσκολεύουν τη ζωή όσων περνούν από την επικράτειά τους. Φτάνει. Αρκετοί ταλαιπωρήθηκαν ως τώρα.

Λίγο πριν φύγουν για τα "μπάνια του λαού" οι μαμάδες έστειλαν ένα γράμμα στο Συνήγορο του Πολίτη:

"Αγαπητοί κύριοι, κυρίες,
Ο σύλλογός μας δέχεται συχνά καταγγελίες για θέματα προσβασιμότητας.
Σας γράφω με αφορμή μια απαγόρευση διέλευσης παιδικών καροτσιών σε πολυκατοικία (βλ. εδώ: http://www.eimaimama.gr/2012/07/apagoreuontai-ta-paidika-karotsia-a.html). Μας ανησύχησε ιδιαίτερα το περιστατικό που αναφέρεται σε ένα από τα σχόλια, σύμφωνα με το οποίο απαγορεύονται τα παιδικά καροτσάκια στην παιδιατρική πτέρυγα του νοσοκομείου Παπαγεωργίου στη Θεσσαλονίκη.
Θα επιθυμούσαμε την ενημέρωσή σας για το κατά πόσο είναι νόμιμη η απαγόρευση παιδικών καροτσιών σε χώρους όπως πολυκατοικίες, μέσα μαζικής μεταφοράς και -φυσικά- νοσοκομεία.
Τι προβλέπει ο νόμος και τι μπορεί να γίνει σε περιπτώσεις όπως αυτές;
Σας ευχαριστώ εκ μέρους όλων των μελών μας."

Ο Συνήγορος απάντησε ως εξής:

Με λίγα λόγια, το θέμα μας εξετάζεται και θα έχουμε απάντηση πολύ σύντομα (και η παιδιατρική πτέρυγα επίσης).

Στο μεταξύ, μην προσπερνάτε ό,τι σας πληγώνει.
Κάθε τι που μας ενοχλεί θα συνεχίσει να ενοχλεί εκτός αν κάνουμε κάτι γι αυτό.
Σηκώστε τα μανίκια, μη σηκώνετε τους ώμους.
Τίποτα δε φτιάχνει από μόνο του.

Καλή συνέχεια σε όλες και όλους.

Απαγορεύονται τα καροτσάκια!

Πριν από ένα χρόνο περίπου διάβαζα με κατάπληξη ότι κάποιοι ένοικοι πολυκατοικίας απαγόρευσαν, με το έτσι θέλω, την είσοδο παιδικών καροτσιών στην πολυκατοικία τους (εδώ).
Στη συζήτηση που ακολούθησε, μάθαμε πως δεν είναι η μόνη πολυκατοικία στην οποία συμβαίνει κάτι τέτοιο. Οι μαμάδες στο δρόμο κάναμε έκκληση για περισσότερες πληροφορίες έτσι ώστε να μπορέσουμε να προχωρήσουμε σε καταγγελία, αλλά δεν τις λάβαμε οπότε το θέμα έμεινε στο σύνηθες ελληνικό μοτίβο "Δε μ' αρέσει, αλλά γκρινιάζω και προσπαθώ να τα βολέψω όπως-όπως."

Ένα χρόνο όμως αργότερα, μια άλλη μαμά είχε μια χειρότερη εμπειρία, αυτή τη φορά όχι σε άσχετη πολυκατοικία, αλλά στην παιδιατρική πτέρυγα του νοσοκομείου Παπαγεωργίου, τη στελεχωμένη υποτίθεται από άτομα ειδικευμένα στη φροντίδα των πιο τρυφερών ηλικιών. Κι εκεί (άκουσον, άκουσον) απαγορεύονται τα καροτσάκια για τους μικρούς ασθενείς! Μα είναι δυνατόν;;;
Διαβάστε τι γράφει η έρμη η μάνα:

"Νοσηλευτήκαμε ένα τριήμερο, με 16 μηνών μωρό. το οποίο είχε φρικάρει, και δεν εβγαινε από το καρότσι. πόσες ώρες μπορούσα εγώ να κουβαλάω αγγαλιά ένα άρρωστο μωρό 12 κιλών? όλο το 24ωρο? ή μήπως μπορούσα να το λογικέψω οτι πρέπει να κάθεται 24 ώρες ύσηχο στην κούνια του νοσοκομείου, με τις πεταλούδες και τα σωληνάκια? ή μήπως μπορούσε ο πατέρας του που μου άλλαζε βάρδιες να το κουβαλάει την στιγμή που έχει κινητικό πρόβλημα?
το καρότσι ήταν η παρηγοριά μας – εκείνος ένιωθε ασφαλής στο καβούκι του, εγώ τον κουνούσα συνέχεια να ξεχνά τον πόνο του και να ηρεμεί, τις νύχτες που ούρλιαζε τον έβγαζα βόλτες στους διαδρόμους να μήν ξυπνάει τους υπόλοιπους και να υσηχάζει…
και οι υπεύθυνες εκεί – «σας είπα απαγορεύονται τα καρότσια» «να το στείλετε στο σπίτι σας»"

Και συνεχίζει, αυτή τη φορά σε μήνυμα που μας έστειλε απευθείας:

"Τον Νοέμβριο που νοσηλευτήκαμε στο Γεννηματά, δεν είχαμε κανένα τέτοιο θέμα – το καρότσι ήταν αυτονόητο να είναι στο δωμάτιο για τον σχεδόν ενός έτους τότε γιο μου. Δεν μπορώ να καταλάβω πως η διοίκηση του ενός νοσοκομείου δίνει τόσο διαφορετικές οδηγίες από του άλλου.

Λυπήθηκα πολύ όλες εκείνες τις μητέρες που υπάκουσαν στις εντολές και τις φωνές του προσωπικού και έστειλαν τα καρότσια στο σπίτι – έπρεπε νύχτα μέρα να κουβαλάνε τα μωρά τους ασταμάτητα αγκαλιά για να τα ηρεμήσουν, και πραγματικά ήταν εντελώς εξαντλημένες…

Και δεν ήταν και καθόλου πρακτικό σε άλλα πράγματα δλδ… πχ έπρεπε να πας στο τέλος του διαδρόμου να πλύνεις μπιμπερό και να ετοιμάσεις γάλα (είχε ψυγείο και φούρνο μικροκυμάτων), που θα το άφηνα το μωρό? Μόνο του στο δωμάτιο να ουρλιάζει 10 λεπτά? Αν πάθαινε κάτι με τόσες πεταλούδες και σωληνάκια? Ή μήπως θα είχα καμία νοσοκόμα εκεί να προσέχει το εκάστοτε μωρό γιατί η μαμά του θέλει να πλύνει θηλές και να ζεστάνει γάλα?  Ή αν το είχα αγκαλιά μαζί μου θα το άφηνα στο πάτωμα? Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω πως σκέφτονται"



Εσείς, καταλαβαίνετε πώς σκέφτονται; Γιατί εγώ το σκέφτομαι από το καλοκαίρι που είδα το μήνυμα κι ακόμη δε μπορώ να καταλάβω....

Η συνέχεια εδώ.

Ημέρα χωρίς αυτοκίνητο

Καλημέρα και καλό φθινόπωρο σε όλους (όχι, είναι πολύ νωρίς για χειμώνα).
Οι μαμάδες τρέχουν να προλάβουν πολλά αυτό τον καιρό και γι αυτό έχουμε εξαφανιστεί λιγάκι.
Αυτό δε σημαίνει ότι δε συνεχίζουμε να προσπαθούμε και να παρακολουθούμε όσα γίνονται γύρω μας.
Και μπορεί να μην έχουμε χρόνο να οργανώσουμε μια δράση, συμμετέχουμε όμως ευχαρίστως σε δράσεις που οργανώνουν άλλοι σύλλογοι με τα ίδια ενδιαφέροντα.
Αρχίζουμε λοιπόν αυτή την Κυριακή, 22 του μήνα, παγκόσμια ημέρα χωρίς αυτοκίνητο.

Μπορεί ν' αγαπάμε το αμαξάκι μας που μας πηγαίνει παντού, αλλά κακά τα ψέμματα, τρώει χρήμα και πιάνει πολύ χώρο, και ρυπαίνει τον αέρα που αναπνέουμε, πράγματα δηλαδή πολύτιμα κι αναντικατάστατα.
Είναι καιρός να σκεφτούμε ότι υπάρχουν κι άλλοι τρόποι μετακίνησης.
Αυτούς τους τρόπους (πόδια, ποδήλατα, μέσα μαζικής συγκοινωνίας) πρέπει να τους προωθήσουμε αλλά και να τους προστατέψουμε από αυτούς που θεωρούν ότι όταν κρατάς τιμόνι μπορείς να πας παντού, ακόμη και στον πεζόδρομο.
Την Κυριακή λοιπόν, 22 Σεπτεμβρίου, Ημέρα χωρίς αυτοκίνητο, θα συναντηθούμε μπροστά στο σταθμό "Θησείο" του ΗΣΑΠ για βόλτα στον πεζόδρομο της Αποστόλου Παύλου. Αν κάποιος πάει να μας χαλάσει τη βόλτα, δε θα διστάσουμε να του πούμε δυο σταράτες κουβέντες.
Την εκδήλωση οργανώνει ο σύλλογος ΠΕΖΗ, με τον οποίο έχουμε συνεργαστεί πολλές φορές στο παρελθόν.
Ραντεβού στο Θησείο την Κυριακή.

Πόσο αξίζει μια ζωή; 1,20 ευρώ;

Δυο μέρες πριν το Δεκαπενταύγουστο, ο Θανάσης ήταν στην Αθήνα.
Δεκαεννιά χρονών, δεν βρισκόταν σε κάποια παραλία με φίλους.
Άνεργος, δεν είχε χρήματα για πλοίο τραίνο ή αεροπλάνο. Δεν είχε καν χρήματα για το εισητήριο του τρόλλεϊ. Αποφάσισε να το ρισκάρει, ως λαθρεπιβάτης, ελπίζοντας πως οι ελεγκτές θα είχαν πάει διακοπές.
Έκανε λάθος.
Ο ελεγκτής τον τσάκωσε, αλλά ο Θανάσης δεν είχε να πληρώσει. Ούτε ήθελε η οικογένειά του να επιβαρυνθεί μ' ένα πρόστιμο που δε μπορούσαν να εξοφλήσουν. Λέγεται ότι λογομάχησαν και κάποιος έσκισε το μπλουζάκι του.
Όπως κι αν έγινε, ένα είναι βέβαιο: ο νεαρός πανικοβλήθηκε κι ένιωσε την ανάγκη να ξεφύγει. Πάτησε το κουμπί έκτακτης ανάγκης κι όταν άνοιξαν οι πόρτες πήδηξε.
Το άλμα αυτό ήταν το τελευταίο του.
Ποτέ δε θα δει τα εικοστά του γενέθλια.
Γιατί;
Για ένα εισητήριο;

Γιατί το κράτος που χορηγεί τις κάρτες ανεργίας δε χορηγεί ένα πάσο στους ανέργους για όλα τα μέσα αστικών συγκοινωνιών; Σε μια πόλη με τόσο μεγάλες αποστάσεις, το να μην έχεις πρόσβαση σε κάποιο μέσο μετακίνησης ισοδυναμεί με στέρηση της ελευθερίας μετακινήσεων.

Γιατί οι λαθρεπιβάτες να μην τιμωρούνται απλά με άμεση αποβίβαση; Όσοι δεν έχουν δυνατότητα να εξοφλήσουν το πρόστιμο, δε θα μπορούσαν να το εξοφλήσουν με κοινωνική εργασία; Άγνωστη έννοια στην ελληνική πραγματικότητα...

Γιατί οι φορείς που αγωνιούν για την απώλεια εσόδων δε φροντίζουν να κάνουν τα μέσα ελκυστικότερα, ώστε τα έσοδά τους να πολλαπλασιαστούν από την αύξηση των επιβατών;

Ποιός από τους ελεγκτές εισιτηρίων έχει κάνει έστω κι ένα δίωρο σεμινάριο διαπροσωπικής επικοινωνίας με στόχο τον κατάλληλο χειρισμό διαφορετικών ομάδων; Ποιός ξέρει ποια είναι η κατάλληλη αντιμετώπιση απέναντι σ' έναν ηλικιωμένο, ένα άτομο με ειδικές ανάγκες, ένα μεθυσμένο, ένα τσούρμο θερμοκέφαλους εφήβους;

Οι γνωστές αγριοφωνάρες του μέσου έλληνα μπορούν να οδηγήσουν σε τραγωδίες όπως αυτή που ζει σήμερα η μάνα του Θανάση - που δε θα βγάλει ποτέ τα μαύρα του Δεκαπενταύγουστου.


Αύριο, ανήμερα της Παναγίας, στις 11 π.μ., όσες Μαμάδες στο Δρόμο είμαστε στην Αθήνα θα είμαστε στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Περιστέρι, μπροστά στο Σταθμό του Μετρό "Άγιος Αντώνιος". Μαζί μας θα είναι οι σύλλογοι: SOS ΤΡΟΧΑΙΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ, Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, ΟΙΚΟ.ΠΟΛΙ.Σ. Χαϊδαρίου, ΦΙΛΟΙ της ΦΥΣΗΣ, ΜΕΤΡΟ ΔΥΤΙΚΑ, Πρωτοβουλία για Φθηνή Μετακίνηση στα ΜΜΜ, Πολίτες σε Δράση – Οικολόγοι Πράσινοι (Χαϊδάρι)

Ελάτε μαζί μας κι ευχόμαστε σε όλους και όλες, παντού, να είναι γερά κι ασφαλή τα παιδιά σας.

_______________
Πηγές: ΠρώτοΘέμα, NewsBomb, 
 _______________
Σημείωση: 9 μήνες μετά, κανείς δεν έχει παραπεμφθεί στη δικαιοσύνη! (EspressoNews)

Ελληνες Ραγιάδες της Τρόικας

Τι θέση μπορεί να έχει σ' αυτό εδώ το blog ένα κείμενο για την ΕΡΤ, τη βία, το σκοταδισμό, τη συγκαλυμμένη χούντα, την καταστροφή, το ξεπούλημα;

Κι εγώ αναρωτιέμαι...

Όταν μας κάλεσε η πρώτη μαμά να συμπράξουμε σ' ένα blog για την μετακίνηση στην πόλη νέων γονιών με μωρά, δέχτηκα με χαρά καθώς τότε περνούσα τη φάση που όλος ο κόσμος μου ήταν τα μωρά μου, το σπίτι και η οικογένειά μου. Ζούσα σ' ένα προστατευμένο ρόδινο περιβάλλον εντός σπιτιού και δυσκολευόμουν αφάνταστα όταν έπρεπε να μετακινηθώ εκτός αυτού, λόγω έλλειψης υποδομών. Το να βγεις μια βόλτα με ένα, δύο, τρία ή περισσότερα παιδιά στην πόλη από διασκέδαση και βόλτα καταντούσε να είναι άθλος και σίγουρα ένας καλός λόγος για έναν απογευματινό πονοκέφαλο. 

Αν και πια καμιά μας δε χρησιμοποιεί καρότσια εξακολουθούμε να συντηρούμε αυτό το διαδικτυακό χώρο συνάντησης, γιατί καθημερινά συναντάμε γονείς που περνούν τον ίδιο Γογοθά τον οποίο διασχίσαμε κι εμείς.

Η οδική ασφάλεια για μας είναι στις πρώτες προτεραιότητες των ενδιαφερόντων μας ως άνθρωποι, όχι μόνο ως γονείς. Δυστυχώς δε σταμάτησε στην αδυναμία μετακίνησής μας στην πόλη με μωρά, αλλά συνεχίζει και γίνεται πιο έντονη τώρα πια που τα παιδιά μας διεκδικούν το δικαίωμά τους να μετακινούνται μόνα τους ως πεζοί και φαντάζομαι εντονότερη αργότερα που θα επιθυμούν να χρησιμοποιήσουν το ποδήλατό τους στην πόλη ή τα ΜΜΜ ή αργότερα ποιός ξέρει πιθανόν μηχανή ή αυτοκίνητο.

Στην πορεία μας και στην ενασχόλησή μας με το θέμα καταλαβαμε και μάθαμε πολλά. Αρχικά η αντίληψή μας ήταν ότι λόγω κουλτούρας, εγωκεντρισμού και αδιαφορίας για τους γύρω μας υπήρχε αυτή η οδική ζούγκλα εκεί έξω. Θα μπορούσε να είναι έτσι, αλλά αυτό είναι ένα πρώτο επίπεδο ανάγνωσης. Αυτό είναι μια παρατήρηση, αλλά καλό είναι να κοιτάς και τους λόγους, τις αιτίες που οδηγούν στις όποιες συμπεριφορές. Δεν μας ταίριαζε η άποψη της ιδιοσυγκρασίας του Έλληνα, γιατί τα ταξίδια μας σ' άλλες χώρες μας είχαν δείξει πως οι Έλληνες στο εξωτερικό υπακούουν απόλυτα στον ΚΟΚ της χώρας που φιλοξενούνται ή επέλεξαν ως δεύτερη πατρίδα τους. Τι κρύβεται λοιπόν πίσω από τη συμμόρφωση ή μη; Η απάντηση είναι ευκολότατη και δε χρειάζονται μελέτες ή πανεπιστημιακά πτυχία για να τη βρει κανείς.

Το κράτος, η χώρα, το περιβάλλον στο οποίο κινείσαι είναι αυτό που σε καθορίζει και σε καθοδηγεί. Μ' άλλα λόγια είναι αυτό που λέμε : "'Οταν είσαι στη Ρώμη … φέρσου σα Ρωμαίος”. Με λίγα λόγια όταν όλοι γύρω σου συμπεριφέρονται πολιτισμένα, υπακούουν στους κανόνες και είναι νομοταγείς ...δε σε παίρνει καθόλου να κάνεις τις “ελληνικές μαγκιές”. Ξεχωρίζεις σαν τη μύγα μες το γάλα και ως γνωστό οι άνθρωποι είναι όντα κοινωνικά που θέλουν να ανήκουν στην ομάδα, άρα ακολουθούν τις όποιες “επιταγές” της προκειμένου να μην απομονωθούν.

Το θέμα είναι πώς μια ομάδα, μια κοινωνία οδηγείται σε πολιτισμένες συμπεριφορές, πως μαθαίνει κανείς το σεβασμό στους γύρω, την υπακοή σε κανόνες θεσπισμένους για την ασφάλεια όλων και το κοινό καλό. Κι εδώ ερχόμαστε στην απάντηση που συνδέει τη φτωχή ποιότητα της καθημερινής μας ζωής με την υποβάθμιση και αθλιότητα της πολιτικής ζωής. Για να μάθει ένα παιδί το σεβασμό, πρέπει να το σεβαστεί ο γονιός του πρώτα, έπειτα ο δάσκαλος, ο διευθυντής, το σχολείο κοκ. Για να μάθει ένα παιδί τους κανόνες πρέπει να βλέπει τους μεγαλύτερους να υπακούν σ' αυτούς που οι ίδιοι έθεσαν στον εαυτό τους ή που η κοινωνία στην οποία υπάρχουν συνδιαμόρφωσε για το κοινό καλό. Για να μάθει ένα παιδί τη συνεργασία, το σεβασμό, τη συνύπαρξη, την αλληλεγγύη κάποιος πρέπει να είναι εκεί δίπλα του και να του τα δείχνει έμπρακτα κι όχι με κύρηγμα. Και πρέπει επίσης να είναι εμφανείς οι συνέπειες αυτών που δε συμμορφώνονται με τις επιταγές της ομάδας. Για να μάθει ένας μεγάλος – έστω και αργοπορημένα- όλα τα παραπάνω, πρέπει να ζει και να κινείται σε μια ευνομούμενη πολιτεία. Πρέπει να ισχύουν οι κανόνες και οι νόμοι για όλους. Να φροντίζει η πολιτεία όχι για την προληπτική καταστολή μέσω απαγορεύσεων και βίας, αλλά για την συνεχή εκπαίδευση των πολιτών, την εφαρμογή των νόμων και την ουσιαστική -όχι παραδειγματική- τιμωρία αλλά συμμόρφωση, σωφρονισμό και επανένταξη στους κόλπους της κοινωνίας των τυχόν παραβατών.

Αυτό ακριβώς είναι που λείπει στην ελληνική κοινωνία και πραγματικότητα. Οι υπεύθυνοι για το συντονισμό, την οργάνωση και τη νομοθεσία δε λαμβάνουν υπόψη τους τις ανάγκες της κοινωνίας, παρά μόνο τα όποια προσωπικά τους οικονομικά, αλλά και μικροπολιτικά τους συμφέροντα. Υπάρχει πλήρης αποτυχία τους -εσκεμμένη ή μη - να οραματιστούν και να σχεδιάσουν με λαϊκή συναίνεση μια ιδανική κοινωνία με ισότητα, ισονομία, δικαιοσύνη, ευκαιρίες για όλους, σεβασμό στους αδύναμους, το περιβάλλον, τη φύση κι όλα αυτά μακροπρόθεσμα κι όχι περιστασιακά και κοντόφθαλμα. Υπάρχει πλήρης απαξίωση της παιδείας και της εκπαίδευσης και του ρόλου αυτών στη διαμόρφωση ηθικών, συνετών, συνειδητοποιημένων και ενεργών πολιτών - αυτό δε φαντάζει πια ως αστοχία ή λάθος αλλά κυρίως ως συνειδητή επιλογή. Υπάρχει τέλος πλήρης αδυναμία εφαρμογής ακόμα και των όποιων δίκαιων νόμων και απόδοσης δικαιοσύνης. Η ευθύνη είναι καθαρά πολιτική. Η καραμέλα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας που φάνταζε για κάποιους σαν τη μόνη δυνατή σύχρονη δημοκρατία και η οποία έχει μετατραπεί σταδιακά σε κοινοβουλευτική χούντα, ίσως μας γλύκαινε και μας νανούριζε ως πιπίλα καιρό, αλλά όχι πια.

Ζούμε την εποχή του ξεπουλήματος. Πολλά τα παραδείγματα. Να ξεκινήσω από τους δρόμους που δόθηκαν αρχικά για κατασκευή και εκμετάλλευση σε ιδιώτες. Μεγάλωσα με τις λέξεις “δημοσιά' ή “δημόσιος δρόμος” αλλά τις λέξεις αυτές δεν τις έμαθαν τα παιδιά μου. Γνωρίζω καλά το παράδειγμα ελληνικού χωριού που οι άντρες ανέλαβαν με ξυνάρια και φτυάρια ν' ανοίξουν ένα δρόμο 20+ χιλιομέτρων πάνω στο βουνό για να ενωθεί το χωριό τους με τη γειτονική κωμόπολη, μιας και το κράτος τους είχε ξεχασμένους και κανένας ιδιώτης δεν είχε συμφέρον να επενδύσει εκεί. Θυμάμαι τις γιαγιάδες στο χωριό μου να σκουπίζουν πρώτα και μετά να βγάζουν σκαμπουδάκια στο πεζοδρόμιο για το απαραίτητο απογευματινό καφεδάκι με τις γειτόνισσες. Τώρα η καθαριότητα είναι στην καλή διάθεση συμβασιούχων οδοκαθαριστών και των εργοδοτών τους, τα πεζοδρόμια και οι πλατείες καλλυμένα από τραπεζοκαθίσματα που χρεώνουν τον καφέ 3 και 4 ευρώ και που δε μπορείς να ξαποστάσεις αν δεν έχεις να πληρώσεις και που φυσικά συχνά δε μπορείς να διασχίσεις γιατί ο χώρος δεν είναι πια δημόσιος αλλά ιδιωτικός και πλήρως καλλυμένος. Τα νοσοκομεία πια δεν είναι για όλους. Είναι πια λιγότερα και με απίστευτα λιγότερο προσωπικό, τόσο που οι ανάγκες πια δεν καλύπτονται κι όποιος μπορεί πια τρέχει στα ιδιωτικά, αλλιώς τον τρώει το ράντζο και η αναμονή μέχρι να φτιαχτεί το όποιο ιατρικό μηχάνημα. Το ΕΚΑΒ, τα επείγοντα, οι μονάδες εντατικής θεραπείας κλπ δείγματα πολιτισμού μιας σύγχρονης κοινωνίας κατατάσονται στα “είδη προς εξαφάνιση”. Τα σχολεία πια θα έχουν τμήματα 30+ παιδιών, τα ολοήμερα αν λειτουργούν -κανείς δεν ξέρει πια τι θα ξημερώσει- θα είναι parking παιδιών κι όχι χώροι εκπαιδευτικοί, τα βιβλία θα τα αγοράζει κανείς ή θα τα παίρνει δεύτερο χέρι απ' τους παλιούς, τα εικαστικά, η θεατρική αγωγή, οι νέες τεχνολογίες, τα πειράματα θα ονομαστούν “πολυτέλεια-πολυτέλεια” και θ' αναλάβει ο σύλλογος ευαισθητοποιημένων εκπαιδευτικών και γονιών για τη διάσωσή τους. Τα δάση δε θα είναι πια παρθένα, αρχέγονα, άγρια, απάτητα, χώροι εξερεύνησης για τους φυσιολάτρες, χώροι απόλυτης προστασίας ζώων και φυτών, αλλά ιδιωτικοί χώροι εκμετάλλευσης του φυσικού πλούτου και πόρων. Οι παραλίες θ' αποτελούν τμήματα Ειδικών Ζωνών Οικονομικής Εκμετάλλευσης, τα ξερονήσια από σημεία ξεκούρασης μεταναστευτικών πουλιών θα γίνουν ξενοδοχειακά συγκροτήματα. Η αμειβόμενη και ασφαλισμένη εργασία δε θα μπει καν στο αρχείο της ΕΡΤ σε κάποιο ντοκυμαντέρ αφού φρόντισε η τρικοματική κυβέρνηση για την εξαφάνιση της τελευταίας πριν κάποιος ταλαντούχος μικρομηκάς ασχοληθεί με το θέμα.

Λυπάμαι που βαραίνω το κείμενο αυτό, που αφήνω την απαισιοδοξία να με κατακλύζει. Με πληγώνει όμως η απώλεια κάθε τι δημόσιου. Το φίμωμα της ΕΡΤ αυτές τις μέρες ήταν που μου ξύπνησε όλες αυτές τις σκέψεις. Βρισκόμαστε άραγε μακριά από τη λογοκρισία, τον έλεγχο του δημόσιου λόγου , την απαγόρευση των συναντήσεων/ συναθροίσεων, την επαναλειτουργία της Γυάρου; Και άραγε πρέπει να φτάσουμε ως εκεί για να καταλάβουμε πως η δημοκρατία έχει ήδη καταλυθεί; Πως η χούντα είναι σήμερα συνώνυμο της τρικοματικής ή της Τρόικας; Πως είμαστε γι' άλλη μια φορά ραγιάδες, αυτή τη φορά των επιλογών μας;

Δημόσιος χώρος, δημόσιος δρόμος, δημόσια πάρκα, δημόσια τηλεόραση, δημόσια ζωή ….

δημόσιος-δημόσια-δημόσιο...

είναι για μένα έννοιες υψίστης σημασίας. Είναι αυτά που μοιραζόμαστε με τους συνανθρώπους μας, είναι αυτά που συνδημιουργούμε, αυτά που ανήκουν σε όλους μας, αυτά για τα οποία φροντίζουμε όλοι, αυτά που έχουμε ευθύνη να παραδώσουμε στα παιδιά μας...γιατί αλλιώς τίποτε άλλο δε μας μένει να τους κληρονομήσουμε παρά τον καναπέ του σπιτιού μας.

Τούτη εδώ την ώρα το Ύψιστο δημόσιο αγάθό που χρήζει προασπίσεως είναι η ΕΡΤ. Όχι απαραίτητα ως πράξη επαναστατική, ως αγαθό που δε μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτό ή γιατί ήταν ένας οργανισμός υποδειγματικής λειτουργίας. Αλλά ως χώρος και κίνηση συμβολική, ως σύμβολο προάσπισης των δημόσιων αγαθών στη ζωή μας. Ως έναυσμα για να υψώσουμε τις φωνές μας στη λεηλασία κάθε τι δημόσιου στη ζωή μας. Ας είναι το κλείσιμό της από την κυβέρνηση μια νέα αρχή για τα ΜΜΕ, γιατί χρειαζόμαστε δημόσια μέσα ενημέρωσης ελεύθερα, μη κατευθυνόμενα, πολυφωνικά. Ας είναι το προαύλιό της ο χώρος συνάντησής μας, ο χώρος που θα επανασχεδιάσουμε το μέλλον μας, τη ζωή που οραματιζόμαστε για μας και τα παιδιά μας.

Χριστιάνα Βλαχάκη

Κυριακάτικη βόλτα με το ποδήλατο

Αναδημοσίευση από το blog To προσωπικό μου Ιστολόγιο του Θανάση Πλέσσα

Η Κυριακή είναι ιδανική μέρα για μια βόλτα με το ποδήλατο. Ειδικότερα σε μια πόλη όπως η Αμαλιάδα που διαθέτει δίκτυο ποδηλατοδρόμων αρκετών χιλιομέτρων. Βέβαια, κατά τη διάρκεια της βόλτας σου μπορεί να συναντήσεις αρκετά περίεργα (ίσως όχι για τη χώρα μας).

Όπως αυτοκίνητα παρκαρισμένα στον ποδηλατόδρομο.

Ας σημειώσουμε πως η Αμαλιάδα είναι μια μικρή πόλη που δεν έχει ιδιαίτερο πρόβλημα με το παρκάρισμα και ειδικά μέρες όπως η Κυριακή. Ακόμα και σε μέρες και ώρες αιχμής μπορείς να βρεις να παρκάρεις σε απόσταση 100-200 μ. από το σημείο που θες. Στην πρώτη φωτογραφία μάλιστα είναι φανερό ότι υπάρχουν ελεύθερες θέσεις στην απέναντι μεριά του δρόμου.

Μπορείς ακόμα να συναντήσεις αυτοκίνητα πάνω στα πεζοδρόμια.

Σε αυτές τις περιπτώσεις προφανώς το αυτοκίνητο πρέπει να σταθμεύσει ακριβώς κάτω από το σπίτι του ιδιοκτήτη.

Τέλος, μπορείς να δεις αυτό το αυτοκίνητο που είναι μονίμως σταθμευμένο στον πεζόδρομο.

Συμπέρασμα 1: κάνε ποδήλατο, είναι τέλειο, ειδικά τις Κυριακές

Συμπέρασμα 2: οι ίδιοι οι ποδηλάτες πρέπει να διαφυλάξουμε τους ποδηλατοδρόμους, κυρίως μέσω της χρήσης τους.

Συμπέρασμα 3: χωρίς αλλαγή νοοτροπίας δε θ΄αλλάξει τίποτα. Κάνε εσύ την αρχή!

Και μερικά σχόλια από τις μαμάδες στο δρόμο:

1.Θα θέλαμε πολύ να δούμε τα πεζοδρόμια αυτά πλημμυρισμένα από μαμάδες, μπαμπάδες, καροτσάκια και μικρά παιδιά που περπατούν δίπλα, μπροστά ή πίσω από τους γονείς τους ελεύθερα. Η υποδομή φαίνεται ιδανική για κάτι τέτοιο. Είναι στο χέρι των οδηγών Ι.Χ. της πόλης να σεβαστούν και τους υπόλοιπους συμπολίτες τους που επιλέγουν να μην κινηθούν με αυτοκίνητο, να δώσουν χώρο στα παιδιά να κινηθούν με ασφάλεια στο δημόσιο χώρο που αν μη τι άλλο τους ανήκει.

Το αρχικό κείμενο διατίθεται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού - Παρόμοια Διανομή 3.0 Ελλάδα

την οποία επαναδιατυπώνουν και οι "μαμάδες στο δρόμο".

Οδική Ασφάλεια Τώρα!

Η χθεσινή μας δράση ήταν αφιερωμένη στην Οδική Ασφάλεια.

Το ζήτημα της Οδικής Ασφάλειας, είναι το σημαντικότερο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας. Από το 1990 ως σήμερα έχει προκαλέσει πάνω από 40.000 νεκρούς και πολύ περισσότερους με βαριές αναπηρίες.

Η άναρχη χρήση των μηχανοκίνητων μέσων (παραβιάσεις φαναριών και σημάτων προτεραιότητας, υπερβολική ταχύτητα, μετατροπή των χώρων των πεζών σε υπαίθρια πάρκιν) απειλεί τη ζωή όλων των χρηστών του οδικού δικτύου, αλλά ιδιαίτερα των πεζών. Από αυτούς, οι πιο ευάλωτες ομάδες είναι αυτές που κινδυνεύουν περισσότερο.

Θέλουμε οδική ασφάλεια και τη θέλουμε τώρα!

Οι σύλλογοι Μαμάδες στο Δρόμο, ΠΕΖΗ, SOS Τροχαία εγκλήματα, Φίλοι της Φύσης, Παιδικό Στέκι Τσαμαδού 15, ΟΙΚΟ.ΠΟΛΙ.Σ, Μετρό Δυτικά, Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα και οι ΠΟΔΗΛΑΤισσΕΣ διεκδικούμε την άμεση υιοθέτηση δέσμης μέτρων που θα τηρηθούν με συνέπεια και σε χρονικό βάθος:

• Αποτροπή της καταχρηστικής λειτουργίας του ΙΧ  - Ανάπτυξη των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς.
• Λιγότερα φορτηγά και TIR στις Εθνικούς Οδούς – Μεταφορές προϊόντων με τρένα και πλοία.
• «Δια βίου» εκπαίδευση για την οδική ασφάλεια και τα ΜΜΜ, αρχίζοντας από το σχολείο.
• Ανάπτυξη και περιφρούρηση ολοκληρωμένων υποδομών για την κίνηση πεζών και ποδηλάτων.
• Δημιουργία ζωνών ήπιας κυκλοφορίας με περιορισμό των ταχυτήτων στις περιοχές πυκνής συγκέντρωσης ανθρώπων.
• Σεβασμό από όλους και έλεχο της εφαρμογής του Κ.Ο.Κ.

Για να διεκδικήσουμε αυτά τα στοιχειώδη μαζευτήκαμε στον πεζόδρομο της Ερμού, έναν τυπικό Ελληνικό πεζόδρομο, ο οποίος παραβιάζεται διαρκώς από δίκυκλα και μερικές φορές και αυτοκίνητα.

Την ώρα που η ομάδα ετοιμαζόταν...

 ... ο Κλόουν Τοτός μοίραζε απλόχερα το γέλιο σ’ όσους περνούσαν, με τις μπαλονοκατασκευές και τα ταχυδακτυλουργικά του κόλπα.

Θερμός υποστηρικτής της προσπάθειάς μας, ο Τοτός δεν παρέλειπε μερικές καλοβαλμένες κουβέντες σ’ όσους έκαναν ότι δεν ξέρουν τι εστί πεζόδρομος.

Τη σκυτάλη πήρε η Άννα, η πολύχρωμη κλόουν.

Παρά τη ζέστη που είχε αρχίσει να γίνεται κουραστική, κατάφερε να ψυχαγωγήσει τα παιδιά με ένα ποικίλο πρόγραμμα δραστηριοτήτων.

Ξαφνικά, έκανε την εμφάνισή του ένα παράξενο αυτοκίνητο...

Αθόρυβο και ηλεκτροκίνητο, με βάρος μόλις 350 κιλά και επενδεδυμένο με μαλακό αφρώδες υλικό, το δημιούργημα αυτό του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου είναι φτιαγμένο για να κυκλοφορεί πολιτισμένα σε μια πολυάνθρωπη πόλη, χωρίς να δημιουργεί κινδύνους για τη ζωή των γύρω του, ακόμη και σε περίπτωση σύγκρουσης.

 Γύρω στις 2.30 άρχισαν να φτάνουν οι πρώτοι συμμετέχοντες στην ποδηλατοπορεία.

Πολύ σύντομα, ο πεζόδρομος μετατράπηκε σε μια απέραντη ποδηλατούπολη.

Την υποδοχή είχε αναλάβει το συγκρότημα Music Soup κι αμέσως ο αέρας γέμισε με τους ατμοσφαιρικούς ήχους της τζαζ.

Όλοι όσοι συμμετείχαμε σ’ αυτή την εκδήλωση θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε θερμά τους καλλιτέχνες που προσέφεραν αφιλοκερδώς το χρόνο και το ταλέντο τους: τους Κλόουν Τοτό και Annoyla Colorful Clown και το συγκρότημα Music Soup.

Ευχαριστούμε επίσης κι όλους εσάς που μας τιμάτε με την παρουσία και την υποστήριξή σας κι ανανεώνουμε το ραντεβού μας για την επόμενη φορά.

Τα λέμε σύντομα!