Κρίση και πεζοδρόμια

Άκουσα πως αυτή δεν είναι μια καλή στιγμή για να φωνάζει η Μαμά στο Δρόμο. Εδώ ο κόσμος καίγεται, κι εμείς θα μιλάμε για πεζοδρόμια και διαβάσεις;

Σωστά, ο κόσμος μας καίγεται. Μήπως όμως λόγω της κρίσης θα σταματήσουν τα δυστυχήματα; Θα σταματήσουμε να κινδυνεύουμε σε κάθε βήμα; Μήπως θα πρέπει να καλωσορίζουμε την κρίση γιατί, λόγω φτώχειας, θα πάψουν όλοι να χρησιμοποιούν τ' αυτοκίνητά τους και οι δρόμοι θ' αποσυμφορηθούν;

Δεν το πιστεύω. Το αυτοκίνητο μπήκε για τα καλά στη ζωή μας και δεν το βλέπω να φεύγει στο άμεσο μέλλον. Ίσως μειωθούν οι αγορές νέων αυτοκινήτων και ίσως τα δρομολόγια με αυτοκίνητο περιοριστούν. Πολλοί οδηγοί θα στραφούν στα δίκυκλα, που είναι πιο οικονομικά.

Το αποτέλεσμα θα είναι λιγότερα αυτοκίνητα στους δρόμους. Όσα δεν κυκλοφορούν θα συνεχίζουν να καταλαμβάνουν τα πεζοδρόμια, ενώ όσα κινούνται θα αναπτύσσουν μεγαλύτερες ταχύτητες, αφού οι δρόμοι θα είναι πιο άδειοι. Τα μηχανάκια που ήδη κλέβουν τους χώρους των πεζών θα γίνουν ακόμη περισσότερα, και τα πεζοδρόμια θα γεμίσουν απ' αυτά. Οι πεζοί θα αυξηθούν, αλλά θα κινδυνεύουν περισσότερο.

Αυτός είναι ένας καλός λόγος να συνεχίσουμε την προσπάθεια, αλλά δεν είναι ο μόνος.

Όταν ξεκίνησα αυτή την ιστορία με το μπλογκ, δεν έβλεπα πέρα από το ίδιο το πεζοδρόμιο. Εκεί έπρεπε να είναι τα παιδιά μου, όχι σε απόσταση δέκα εκατοστών από διερχόμενα αμάξια και λεωφορεία. Γράφοντας όμως, σιγά-σιγά, ψηλαφώντας τα αίτια και το τι πρέπει να γίνει, διαπίστωσα ότι το πεζοδρόμιο δεν είναι παρά ένα σύμπτωμα, κάτι σαν ένα μικρό βολαράκι στη μασχάλη. Ασήμαντο κι αμελητέο επιφανειακά, αλλά αποκαλύπτει έναν καρκίνο που καταρώει το σώμα.

Δεν είναι τυχαίο που οι περισσότεροι δε βλέπουμε την κατάσταση των πεζοδρομίων ως πληγή, τουλάχιστον ως τη στιγμή που θα χάσουμε την ευκινησία μας. Δεν είναι τυχαίο που όσοι τη βλέπουν, σηκώνουν τους ώμους και προσπερνούν. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η κατάσταση υπάρχει και διαιωνίζεται. Τα πεζοδρόμια κατασκευάστηκαν χωρίς καμία μέριμνα για τους πολίτες που τα χρησιμοποιούν, ανακατασκευάζονται με αδιαφανείς διαδικασίες, χωρίς μελέτη ούτε επίβλεψη, καταλαμβάνονται από ανθρώπους που αδιαφορούν για τις ανάγκες των συμπολιτών τους, παραμελούνται από αρχές που εξυπηρετούνται από την κατάσταση, αστυνομεύονται από όργανα που δεν επιβάλλουν το νόμο.

Για να διορθωθεί η κατάσταση δεν αρκεί μια κατασκευαστική παρέμβαση από κάποιο δήμο. Δεν αρκεί μια αυστηρότερη αστυνόμευση. Δεν αρκεί η ψήφιση νόμων που να κατοχυρώνουν τους πεζούς. Απαιτούνται όλα αυτά μαζί και πολλά άλλα ακόμη. Για παράδειγμα, είναι απαραίτητη μια ριζική αναδιάρθρωση της δικαιοσύνης, ώστε η προσφυγή του αδικούμενου να δικαιώνεται γρήγορα, χωρίς δικό του κόστος, ενώ ο παραβάτης να κολάζεται παραδειγματικά. Είναι αναγκαία μια γενικότερη εξυγίανση του πολιτικού βίου, ξεκινώντας από το τοπικό επίπεδο, έτσι ώστε οι ανάγκες των πολιτών να γίνονται σεβαστές, και οι επιλογές των ψηφοφόρων να εφαρμόζονται. Χρειάζεται τέλος η αφύπνιση και συμμετοχή των ίδιων των πολιτών, χωρίς την οποία δε θα πετύχουν ποτέ όλα τα παραπάνω. Είναι αναγκαίο να καταλάβουμε ότι αν δεν υπερασπιστούμε εμείς οι ίδιοι τα δικαιώματά μας δε θα το κάνει κανείς άλλος για εμάς. Είναι καιρός να πιστέψουμε ότι έχουμε τη δύναμη να παρέμβουμε και να αλλάξουμε πράγματα προς όφελός μας, αρκεί να πάψουμε να σηκώνουμε τους ώμους στωικά.

Με λίγα λόγια, η βελτίωση των συνθηκών κυκλοφορίας για τους πεζούς σ' αυτή τη χώρα, άπτεται όλων των καυτών ζητημάτων που απασχολούν όλους μας σήμερα, συνδέεται με όλα τα κακά που οδήγησαν τη χώρα στην κατάσταση που βρίσκεται τώρα.

Το χειρότερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε σ' αυτή τη συγκυρία είναι να πιστέψουμε όσους μας λένε ότι είναι η ώρα να ξεχάσουμε κάθε διεκδίκηση και να ασχοληθούμε με τη σωτηρία του πολύτιμου εαυτούλη μας.

Όχι. Για να ξεπεράσει αυτή η χώρα την κρίση, έχει ανάγκη από βαθύτατες, ριζικές αλλαγές, σε κάθε κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό τομέα. Μπορούμε κάλλιστα ν' αρχίσουμε από το πεζοδρόμιο.

.