Πεζοδρομολογία Νο 2: Η άκρη του δρόμου

Τις προάλλες πήγαινα με τα παιδιά στην παιδική χαρά.

Για να φτάσουμε στο πάρκο πρέπει να περάσουμε απ’ αυτό το πεζοδρόμιο – μπορεί να μη φαίνεται στη φωτογραφία, αλλά ίσα-ίσα που χωράει ένα καρότσι, αν είναι αρκετά μικρό ώστε να ελίσσεται παρακάμπτοντας τα δέντρα.

Αυτή τη φορά έπρεπε να βγούμε στο δρόμο και η αιτία, όπως βλέπετε, ήταν αυτά τα μπάζα που κάποιοι μάστορες είχαν αφήσει δίπλα στον κάδο.

Κοιτάξτε τα: οι άνθρωποι δεν ήταν ασυνείδητοι – τα μάζεψαν όσο καλύτερα μπορούσαν και, αφού δε χωρούσαν στον κάδο, τα έβαλαν στην άκρη για να μην εμποδίζουν.

Ποιά άκρη όμως;
Είναι άκρη η μέση του πεζοδρομίου; Δε θα εμποδίζουν εκεί;

Αλλά βέβαια, στην ελληνική συνείδηση το πεζοδρόμιο δεν νοείται ως δρόμος από τον οποίο περνούν άνθρωποι. Είναι η άκρη, η ούγια του δρόμου. Και ως δρόμος νοείται η άσφαλτος. Αυτό από όπου περνούν τα αυτοκίνητα.

Όσο η κουλτούρα μας προωθεί το αυτοκίνητο και οι άνθρωποι κάνουν τις περισσότερες μετακινήσεις τους με αυτοκίνητο (ή έστω μηχανάκι), είναι μοιραίο ότι στο μυαλό μας πρώτες θα έρχονται οι ανάγκες των οχημάτων.

Όχι μόνο αυτό. Στο μυαλό μας, τα πάντα είναι προσανατολισμένο με βάση την οδήγηση. Για δείτε τον κάδο: είναι κι αυτός προσανατολισμένος προς το δρόμο, λες και οι άνθρωποι πετούν τα σκουπίδια τους οδηγώντας!

Ούτε μία σκέψη για το ότι, όταν κάποιος πετάει τα σκουπίδια του, μπορεί να παρασυρθεί από διερχόμενο αμάξι.
Ούτε μια σκέψη από τους μάστορες που άφησαν τα μπάζα, ότι από το πεζοδρόμιο περνούν γονείς και παιδιά.
Ούτε μια σκέψη, ούτε αγανάκτηση από τους διερχόμενους πεζούς, που απλά κατεβαίνουν στο δρόμο και συνεχίζουν σα να μη συμβαίνει τίποτα.

Όσο οι ίδιοι οι πολίτες έχουν συνηθίσει να περπατούν στο δρόμο, πώς θα αντιληφθούν ότι το πεζοδρόμιο είναι άλλη μια λωρίδα του δρόμου, εκείνη στην οποία είναι υποχρέωση και δικαίωμά τους να κυκλοφορούν όταν δεν οδηγούν;

Οι περισσότεροι άνθρωποι παίρνουν το αμάξι ή το μηχανάκι για να πάνε ακόμα και μέχρι το περίπτερο. Γιατί άραγε; Μήπως γιατί τα απαράδεκτα πεζοδρόμια κάνουν το περπάτημα απωθητικό; Αλλά δεν το καταλαβαίνουμε αυτό. Λέμε απλά "Ούφ, βαριέμαι να περπατήσω."

Οι αρτιμελείς, όντας ευκίνητοι, έχουν συνηθίσει να παρακάμπτουν τα εμπόδια που βρίσκουν στο δρόμο τους τόσο πολύ που δεν καταγράφονται καν στην αντίληψή τους. Πιστέψτε με, ήμουν κι εγώ κάποτε μια από αυτούς.

Με λίγα λόγια, οι αρτιμελείς και όσοι περπατούν μόνο από την πόρτα του αυτοκινήτου ως την πόρτα του σπιτιού (ή του μαγαζιού) δεν αντιλαμβάνονται την άθλια κατάσταση των πεζοδρομίων.

Οι μόνοι που είναι σε θέση να καταλάβουν πόσο δύσκολο (κι επικίνδυνο) γίνεται το περπάτημα σε ακατάλληλα πεζοδρόμια είναι
- Όσοι περπατούν κάπως μεγαλύτερες αποστάσεις
- Όσοι χρησιμοποιούν καρότσια (αναπηρικά, παιδικά, της λαϊκής) και τσάντες ή βαλίτσες με ρόδες
- Όσοι έχουν προβλήματα κινητικότητας
- Οι τυφλοί
- Όσοι συνοδεύουν άτομα με προβλήματα κινητικότητας ή τυφλούς
- Όσοι συνοδεύουν παιδιά

Όσοι μετακινούνται κατεξοχήν με το αυτοκίνητο (ιδιαίτερα οι πολιτικοί μας, που σπάνια πατούν το πόδι τους στους χώρους των πληβείων) μοιραία δε δίνουν μεγάλη σημασία στο πρόβλημα – αν υποθέσουμε ότι το έχουν αντιληφθεί καν.

Εμείς πρέπει να τους κάνουμε να καταλάβουν τη σημασία της ασφαλούς μετακίνησης.

Το 100% των Ελλήνων του σήμερα περπατούν κάθε μέρα, μόλις βάλουν τα κλειδιά στην τσέπη.
Το 100% των Ελλήνων του αύριο περπατούν ώσπου να βγάλουν δίπλωμα.
Το 100% των Ελλήνων του αύριο, ξεκινούν να βλέπουν τον κόσμο μέσα σ' ένα καροτσάκι.

Θέλουμε το 100% των Ελλήνων να είναι ασφαλείς.

_____________________
Ενημέρωση: Δυστυχώς, αυτό το άρθρο βγήκε προφητικό. Στις 25/8/2019 ένας άνθρωπος πέθανε στο Καματερό βγάζοντας τα σκουπίδια.