Στο "Πράσινο Ποντίκι"

Η ανάρτηση που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στο "Πράσινο Ποντίκι", τεύχος Ιουνίου 2011.
Για να το διαβάσετε, κάντε κλικ εδώ κι άλλο ένα κλικ στο κουμπί "ξεφυλλίστε το". Θα βρείτε τη δημοσίευση της "Μαμάς" στη σελ. 32.


ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΧΩΡΙΟ
Είμαστε όλοι επαρχιώτες. Μπορεί να γεννηθήκαμε σε πόλεις, οι ρίζες μας όμως είναι ακόμα βαθιά ριζωμένες στα στενά δρομάκια κάποιου ελληνικού χωριού. Ακόμα κι η Αθήνα, δεν ήταν παρά μια μικρή επαρχιακή πόλη που ξαφνικά βρέθηκε πρωτεύουσα κράτους. Οι κάτοικοί της, νέοι και παλιότεροι, δεν είχαν ιδέα από λεωφόρους μεγαλουπόλεων γεμάτες με άμαξες, ούτε από πεζοδρόμια. Μπορεί να ντύθηκαν ευρωπαϊκά, δεν έπαψαν όμως να περπατούν στη μέση του δρόμου, όπως στα χωριά τους, όταν παραμέριζαν μόνο για να περάσει το μουλάρι του αγωγιάτη. Ακόμα κι οι πολεοδόμοι του νέου κράτους δεν ήταν πιο φωτισμένοι από το μέσο κάτοικο. Σχεδίασαν γειτονιές με στενά σοκάκια και πεζοδρόμια που μοιάζουν με κατώφλια.

ΣΠΙΘΑΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΓΗ
Έπειτα, οι μονοκατοικίες έγιναν πολυκατοικίες, αλλά τα πεζοδρόμια έμειναν εξίσου στενά κι αδιάβατα, γεμάτα σκαλοπάτια και άλλα εμπόδια. Οι κάτοικοι ποτέ δεν τα αγάπησαν, αλλά συνέχισαν να πηγαίνουν από το δρόμο, όπως πάντα. Τώρα όμως εκεί κυκλοφορούσε ένας νέος παράγοντας – το αυτοκίνητο. Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι κάθε νοικοκυριό θ’ αποκτούσε αμάξι; Ποιος είχε προβλέψει ελεύθερους χώρους; Πολύ σύντομα οι δρόμοι γέμισαν από οχήματα και τα πεζοδρόμια ζώστηκαν με παρκαρισμένα αμάξια και δίκυκλα. Σταδιακά, καθώς τα οχήματα γίνονταν όλο και περισσότερα, οι δρόμοι στένεψαν και, κάτω από τις ρόδες τους, εξαφανίστηκαν διαβάσεις, πλατείες και πεζοδρόμια.

ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ
Με εξαίρεση τους κεντρικότερους δρόμους ακόμα και οι μικρότερες αποστάσεις, γίνονται άθλος. Από το σπίτι ως τη στάση, το φούρνο, το πάρκινγκ, ο πεζός θα ανεβοκατέβει σκαλιά, θα παρακάμψει κολώνες, θα γλιστρήσει σε ράμπες. Πρέπει να ψάξει για δίοδο ανάμεσα στα εμπόδια, να περάσει τη διάβαση με το πλάι, να γυρίσει πίσω όταν δεν βρίσκει πέρασμα. Θα περπατήσει στην άσφαλτο το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής, σταματώντας για να χωθεί ανάμεσα στα παρκαρισμένα, κάθε φορά που πλησιάζει ένα αυτοκίνητο. Για άτομα με προβλήματα κινητικότητας, με αναπηρικό ή, έστω, παιδικό καροτσάκι, το να πάνε από το πεζοδρόμιο είναι πρακτικώς αδύνατο. Θ’ αναγκαστούν να κάνουν το μεγαλύτερο μέρος της απόστασης στο δρόμο.

Ο ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΣ ΠΕΖΟΣ
Οι σύγχρονοι έλληνες περπατούν στο δρόμο, όπως οι γονείς και οι παππούδες τους, τόσο εξοικειωμένοι με την κατάσταση που δε φαίνεται να συνειδητοποιούν ότι υπάρχει πρόβλημα. Κι όμως – ο μεγαλύτερος κίνδυνος που αντιμετώπιζαν οι πρόγονοί μας ήταν ένα φορτωμένο τετράποδο, ενώ εμείς απειλούμαστε από οχήματα που ζυγίζουν τόνους. Κάθε χρόνο οι πεζοί πληρώνουν βαρύ τίμημα αίματος στην άσφαλτο, γιατί μοιράζονται τον ίδιο χώρο με τα τροχοφόρα. Η μόνη λύση είναι ο πλήρης διαχωρισμός των πεζών από τα οχήματα, σε δικό τους χώρο, κατάλληλο και σεβαστό. Ο πεζός είναι εντελώς ανυπεράσπιστος μπροστά σε ένα κινούμενο όχημα και, όσο αναγκαζόμαστε να βαδίζουμε μέσα στην κίνηση, θα κινδυνεύουμε όλοι, και περισσότερο τα παιδιά μας.