Γράμμα σ' έναν έλληνα οδηγό

Φίλε οδηγέ,

Η οδήγηση σου έχει γίνει πιο φυσική κι από την αναπνοή. Πηγαίνεις παντού, ακόμα και στο περίπτερο, με το αυτοκίνητο. Όταν ήσουν πιο νέος πήγαινες παντού με το μηχανάκι.
Περπατάς αναγκαστικά μόνο όταν το αμάξι είναι στο συνεργείο.
Δε σκέφτηκες ποτέ τι θα πει πρόσβαση. Το μόνο πρόβλημα με τα πεζοδρόμια είναι πως οι πεζοί δεν ξέρουν να τα χρησιμοποιούν. Μα γιατί βγαίνουν στο δρόμο οι ηλίθιοι; Δεν καταλαβαίνουν ότι θα προκαλέσουν ατύχημα; Φρενάρεις, βρίζοντας το οικογενειακό τους δέντρο.

Τα παιδιά
Εννοείται φυσικά πως τα παιδιά σου δεν οδηγούν ακόμα - δε υπάρχει πρόβλημα, τα πηγαίνεις εσύ όπου χρειάζεται με τ' αυτοκίνητο. Όταν λείπεις εσύ, τα πηγαίνει η γυναίκα σου παντού: στο σχολείο, στο φροντιστήριο, στο γήπεδο, στα αγγλικά, στους φίλους τους, με το αυτοκίνητο.

Αλήθεια, κάνεις πάντα όλες τις διαδρομές των παιδιών με το αμάξι; Δε χρειάστηκε ποτέ να περπατήσουν; Τι κάνουν όταν σχολούν από το σχολείο νωρίς γιατί είχαν συνέλευση; Τι κάνουν όταν βγαίνουν να δουν τους φίλους τους; Τι κάνουν όταν δε βρίσκεις να παρκάρεις κοντά στο σχολείο;
Περπατούν, και μάλιστα κατεβαίνουν από το πεζοδρόμιο γιατί εσύ, κι άλλοι γονείς σαν κι εσένα, έχουν αφήσει εκεί τα αυτοκίνητά τους. Εκεί, στην άσφαλτο, παιδιαρίζουν με τους φίλους τους, δίπλα στα αυτοκίνητα που τρέχουν.

Οι ηλικιωμένοι
Ούτε οι γονείς σου οδηγούν. Η μητέρα σου δεν οδήγησε ποτέ και ο πατέρας σου είναι πολύ μεγάλος για να οδηγήσει. Δε βλέπει καλά. Έχει και προβλήματα στις αρθρώσεις. Ούτε η μητέρα σου μπορεί να περπατήσει όπως όταν ήταν κοπελούδα. Τώρα, το πολύ-πολύ να πάνε ως το ΚΑΠΗ της γειτονιάς με το μπαστουνάκι.

Πώς πάνε όμως! Όταν τα πεζοδρόμια δεν είναι κρυμμένα κάτω από τις ρόδες των παρκαρισμένων, είναι στενά, τρισάθλια, επικίνδυνα, με σκαλοπάτια, λακκούβες, πλάκες που γλιστρούν. Τι θα γίνει αν πέσουν και σπάσουν κανένα πόδι; Είναι γνωστό ότι οι γέροι μπορούν να την πάθουν από πέσιμο. Άσε που δε θ' αντέξουν πολύ ακόμη αυτή τη διαδρομή που γίνεται όλο και μακρύτερη, καθώς ανεβοκατεβαίνουν το πεζοδρόμιο, κάνουν γύρους παρακάμπτοντας τα εμπόδια, πισωγυρίζουν για να βρουν δίοδο να περάσουν. Στο τέλος θα παραιτηθούν από τον άθλο και θα καταλήξουν στον καναπέ, μπροστά στην τηλεόραση. Ο γιατρός θα δυσαρεστηθεί και θα δηλώσει ότι η ακινησία επιδεινώνει την κατάστασή τους. Θα συστήσει "ήπια άσκηση, κυρίως περπάτημα." Πού να περπατήσουν όμως;

Οι ενήλικοι
Κι εσύ; Τι κάνεις εσύ ο ίδιος όταν παρκάρεις τ' αμάξι σου; Το παρκάρεις πάντα μπροστά στην πόρτα της δουλειάς, του σπιτιού, του μαγαζιού που πηγαίνεις;
Δε χρειάστηκε ποτέ να περπατήσεις; Πόσες φορές περπάτησες στο δρόμο γιατί δεν είχε χώρο να περάσεις; Πόσες φορές χώθηκες ανάμεσα στα άλλα παρκαρισμένα για να μη σε χτυπήσουν; Γιατί δεν ενοχλήθηκες; Γιατί δεν αγανάκτησες; Κι όμως, αγανακτείς κάθε φορά που σε αναγκάζουν να κάνεις στην άκρη και να περιμένεις για να περάσει κάποιος επίσημος.
Τι τρέχει λοιπόν; Όταν περπατάς έχεις λιγότερα δικαιώματα;

Όλοι μας
Και εσύ και τα παιδιά σου και οι γονείς σου και όλοι μας, είμαστε πεζοί. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην περπατά έστω και λίγα μέτρα τη μέρα. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην αναγκάζεται να κατέβει από το πεζοδρόμιο, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη ρισκάρει τη ζωή του κάθε μέρα.

Όταν αδιαφορείς για το χάλι των πεζοδρομίων, αδιαφορείς για τη δική σου ζωή, τη ζωή των ανθρώπων που αγαπάς.

Όταν οι αρχές κάνουν τα στραβά μάτια στα αυτοκίνητα που έχουν κατακλύσει τα πάντα, εξυπηρετούν το 50% του πληθυσμού, γυρνώντας όμως την πλάτη στο 100%.

Τα πεζοδρόμια είναι δικά μας, όλων μας. Τα χρειαζόμαστε, μην το αρνείσαι.
Είναι ευθύνη των αρχών να τα σχεδιάσουν και να τα κατασκευάσουν σωστά, ευθύνη τους να τα προστατεύουν από τους ασυνείδητους.
Αλλά είναι ευθύνη δική μας να τα προστατέψουμε για να τα έχουμε εμείς κι όσοι άλλοι τα χρειάζονται.
Είναι ευθύνη δική μας να υπερασπιστούμε τη δική μας ασφάλεια.
Είναι δική μας ευθύνη να μην καταπατούμε ένα αγαθό που ανήκει σε όλους μας, αλλά και να αρνηθούμε να δεχτούμε τη συμπεριφορά των καταπατητών, αλλά να αντιδράσουμε με επιπλήξεις, αποδοκιμασία, καταγγελίες.
Είναι, τέλος, δική μας ευθύνη να διδάξουμε στα παιδιά μας πώς να προστατεύουν τον εαυτό τους μέσα σ' αυτό το χάος, χωρίς όμως να συμβάλλουν σ' αυτό. Είναι δική μας ευθύνη να αναθρέψουμε την επόμενη γενιά ώστε να πράττει καλύτερα από τη δική μας.

Είμαστε πεζοί, δηλαδή το 100% των ελλήνων.
Είσαι κι εσύ ένας πεζός, κι ας το ξεχνάς όταν πιάνεις το τιμόνι.

Είναι καιρός να το θυμηθούμε αυτό, δε νομίζεις;