Απίστευτη μανούβρα - πώς κατεβαίνουμε από το πεζοδρόμιο με αμαξίδιο

Τις προάλλες συνάντησα το Σπύρο Ντ.

Η ζωή του είναι ένας διαρκής δρόμος μετ' εμποδίων, αλλά ο Σπύρος δεν το βάζει κάτω. Αγωνίζεται κάθε μέρα και κερδίζει το χρυσό μετάλλιο της ζωής.

Τον είδα να παιδεύεται να κατέβει με το αμαξίδιό του μία συνηθισμένη ράμπα, από αυτές που συναντάς παντού στην Ελλάδα. Δεν ήταν εύκολο, γιατί η ράμπα είχε "δόντι" (ή σκαλοπάτι) κι έπρεπε να προσέξει πολύ να μην ανατραπεί το αμαξίδιό του. Του πήρε ειδική τεχνική, καλό υπολογισμό θέσης, κλίσης και γωνίας και κάμποση ώρα να κατέβει από αυτό που οι περισσότεροί μας περνάμε μ' έναν απλό διασκελισμό. Θαυμάστε τον:

"Να σε τραβήξω;" τον ρώτησα. "Ναι, για να το δούνε όλοι" μου απάντησε. Δυστυχώς, πρόλαβα μόνο το τέλος της όλης διαδικασίας. Λίγο πιο πάνω
καμιά τεχνική δε μπορούσε να κάνει το πεζοδρόμιο προσπελάσιμο. Ο Σπύρος συνέχισε αναγκαστικά από το δρόμο.

Και σας ρωτώ: γιατί σ' αυτή τη ζωή ο Σπύρος πρέπει να είναι αθλητής μετ' εμποδίων; Δεν έχει ήδη αρκετά εμπόδια στη ζωή του; Πρέπει να του προσθέτουμε κι άλλα, καθημερινά;

Πολλαπλασιάστε αυτή τη ράμπα επί δύο για κάθε τετράγωνο που θα περνά ο Σπύρος (μία σε κάθε πλευρά) κι αμέσως ο χρόνος κάθε διαδρομής διπλασιάζεται (και λίγα λέω).
Το χειρότερο όμως είναι ο κίνδυνος. Δύσκολο είναι να παρασυρθεί κάποιος που κινείται στο δρόμο; Λίγο ν' αποσπαστεί η προσοχή ενός οδηγού κι έγινε το κακό...
Γιατί πρέπει να ρισκάρει τη ζωή του;

Όταν κάνω παρατήρηση σε κάποιον που παρκάρει σε ράμπα, ακούω συχνά να λένε "βλέπεις πουθενά κανέναν ανάπηρο;"  και τρελαίνομαι.
Ούτε έγκυο βλέπω αυτή τη στιγμή, αλλά δεν άκουσα να έκλεισε κανένα μαιευτήριο!

Όμως για μια στιγμή: υπολογίζεται πως ένας στους 10 Έλληνες έχει κάποια αναπηρία. Ένας στους δέκα. Ένα εκατομμύριο συμπατριώτες μας. Πού είναι; Γιατί δεν τους βλέπουμε;

Για σκεφτείτε. Εσείς, εγώ, πόσο θ' αντέχαμε να το κάνουμε αυτό κάθε μέρα; Μπρος-πίσω, μανούβρες, ελιγμούς και στο τέλος να καταλήγεις πάλι από το δρόμο;
Χρειάζεται τρομερή ψυχική δύναμη για να βγαίνεις κάθε μέρα και να τρως την αναισθησία του κάθε συμπολίτη σου κατάμουτρα όχι μία, αλλά πολλές φορές.
Γι αυτό τόσοι συνάνθρωποι καταλήγουν φυλακισμένοι στα σπίτια τους και δεν τους βλέπουμε. Κάποια στιγμή εξαντλείται η δύναμή τους μετά από τη συνεχή πάλη με τα εμπόδια που εμείς βάζουμε στο δρόμο τους.
Εμείς τους κρατάμε φυλακισμένους.
Εμείς, με τη συμπεριφορά μας.

Γι αυτό δε συγχωρώ τους εργολάβους που φτιάχνουν ράμπες με "δόντι".
Δε συγχωρώ τους δημάρχους που τις παραλαμβάνουν σα να μη συνέβη τίποτα.
Και, κυρίως, δε συγχωρώ τον πολίτη, που για να κάνει τη δική του ζωή πιο εύκολη, κάνει τη ζωή των γύρω του πιο δύσκολη.
Καμία ανοχή.
Τέρμα.
Πάπαλα.
Μας τελείωσε.