Πεζοί στο μνημείο του Λυσικράτους

Η Πλάκα είναι μια ιστορική γειτονιά, με γραφικά δρομάκια, παλιά σπίτια κι αμέτρητα αξιοθέατα. Είναι από εκείνες τις περιοχές που σε καλούν να τις εξερευνήσεις βήμα-βήμα, να χαθείς στα στενά σοκάκια και να ανακαλύψεις τις ομορφιές της.

Θα μπορούσε να είναι κάτι σαν το κέντρο της Πράγας, ένας διεθνής προορισμός με αυτόνομη ακτινοβολία, ένας παράδεισος για ντόπιους και ξένους.

Αντίθετα, είναι ένας επικίνδυνος – όσο και γραφικός – λαβύρινθος.

Οι περισσότεροι δρόμοι της Πλάκας καλούνται να φιλοξενήσουν συγχρόνως πεζούς και οχήματα ενώ το πλάτος τους μόλις που επαρκεί για τη μία μόνο από τις δύο χρήσεις. Κι αντί να δοθεί προτεραιότητα σε αυτό που προωθεί τον πολιτισμό και την οικονομία της χώρας, η περιοχή παραδίνεται απερίσκεπτα στην κυκλοφορία όσων βαριούνται να περπατήσουν ή βιάζονται να παρακάμψουν τη Μητροπόλεως.

Τυπικό παράδειγμα, ο δρόμος δίπλα στο μνημείο του Λυσικράτους.

 

Στη γωνία της φωτογραφίας δεν υπάρχει ίχνος πεζοδρομίου.

Όσοι κατεβαίνουν βρίσκονται ανυποψίαστοι πρόσωπο με πρόσωπο με ένα αυτοκίνητο που διεκδικεί το χώρο που βαδίζουν για να περάσει.

Οι τουρίστες κάνουν στην άκρη, το αυτοκίνητο περνά και είναι θαύμα πώς ακόμη δεν έχει συμβεί δυστύχημα στη συγκεκριμένη γωνία.

Ή ίσως να έγινε και να μην το μάθαμε ποτέ.

Βλέπετε, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δε θεωρούν κάτι τέτοια νέα σημαντικά.

Πεζόδρομοι στην Πλάκα: πλάκα μας κάνουν;

Τι όμορφη που είναι η Πλάκα την άνοιξη. Υπάρχουν γωνιές της που μοιάζουν με μικροί παράδεισοι, φτιαγμένοι λες για να κάνεις μια βόλτα και να χαλαρώσεις. Κι όμως, δυο βήματα πιο δίπλα, η υπέροχη εικόνα διαλύεται βίαια, σαν αντικατοπτρισμός. Με δυο δρασκελιές βρέθηκες από τον ειδυλλιακό κήπο σ' ένα Αθηναϊκό πάρκινγκ.

 

 Μάλιστα, πρέπει να προσέχεις, γιατί αυτό που νόμιζες για πεζόδρομο, δεν είναι. Τα αυτοκίνητα περνούν από εκεί σίγουρα ότι έχουν κάθε δικαίωμα, αφού δεν υπάρχει κανένα απαγορευτικό.

Αυτή είναι η Πλάκα των αυτοκινήτων και των διερχόμενων δικύκλων. Γιατί μπροστά στην είσοδο της Ρωμαϊκής αγοράς, δίπλα από τον περίφημο Πύργο των Αέρηδων, υπάρχει ένας πεζόδρομος που είναι αυτοκινητόδρομος;

Αν είναι πεζόδρομος, γιατί δεν υπάρχουν μπάρες ή σήμανση;

Αν δεν είναι πεζόδρομος, γιατί είναι πλακοστρωμένος; Πρόκειται για ένα νέο πολεοδομικό πείραμα με σκοπό την παραπλάνηση των διερχομένων;

Βίντεο από την ξενάγηση στην Πλάκα

Η ξενάγηση της Πρωταπριλιάς είχε, όπως είπαμε, μεγάλη επιτυχία.
Ένας φίλος του ιστολογίου συγκέντρωσε όλα τα φωτογραφικά στιγμιότυπα στο παρακάτω βιντεάκι:

Τον ευχαριστούμε.
Όπως θα διαπιστώσετε, η Πλάκα δεν προσφέρεται για περπάτημα. Παρόλο που περιέχει πάμπολλα αξιοθέατα, παρόλο που ολόκληρη η περιοχή είναι από μόνη της αξιοθέατο, δεν έχει γίνει καμία πρόβλεψη για περιήγηση. Όσοι δρόμοι δεν έχουν σκαλοπάτια είναι ελεύθεροι για την κίνηση οχημάτων, μολονότι σε κανέναν (μα κανέναν) από αυτούς δεν υπάρχει έστω και ένα πεζοδρόμιο νόμιμου πλάτους. Αντίθετα, τα περισσότερα πεζοδρόμια είναι τόσο στενά, που δε χωρούν ούτε πεζούς.
Επιπλέον, μολονότι οι περισσότεροι τουρίστες πλέον τείνουν να είναι υπερήλικες, δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη στους αρχαιολογικούς χώρους για την πρόσβαση ατόμων με προβλήματα κινητικότητας. Εξαίρεση αποτελεί η Αρχαία Αγορά, που διαθέτει ράμπα τόσο στην είσοδο, όσο και στη στοά του Αττάλου. Ακόμη κι εκεί όμως, ο ναός του Ηφαίστου (Θησείο) δεν είναι προσβάσιμος.
Περισσότερα σε επόμενες αναρτήσεις.

Καλό Πάσχα!

Καλό Πάσχα σε όλους!

Το έκανε προσωπικό του πάρκιν!

Ήταν ένα πεζοδρόμιο στη γειτονιά μου, άνετο και μεγάλο, για τα αθηναϊκά δεδομένα. Ξαφνικά μετατράπηκε σε ζούγκλα με κάτι τεράστιες πικροδάφνες ν' απλώνουν τις κλάρες σου στη μούρη σου.
Άσε που αν κάποιος έχει καβαλήσει λίγο με τη ροδίτσα, πρέπει να κάνεις στενές επαφές τρίτου τύπου για να περάσεις.
Η διπλή σειρά από γλάστρες δεν είναι αισθητική παρέμβαση ούτε αποτέλεσμα μεγάλης αγάπης για το πράσινο. Απλούστατα, οι ιδιοκτήτες της πολυκατοικίας όταν διαπίστωσαν ότι δεν είχαν δικό τους πάρκιν, έφτιαξαν ένα από το πεζοδρόμιο.
Τα σκυλιά, κατουρούν για να μαρκάρουν την περιοχή τους, ενώ εμείς το κάνουμε ποτίζοντας γλάστρες.
Τα άλλα σκυλιά όμως, αν μυριστούν ότι κάποιος πάει να βάλει πόδι στην περιοχή τους ορμούν να τον ξεσκίσουν. Εμείς σκύβουμε το κεφάλι και περνάμε χωρίς κουβέντα.

 

δείξε λίγη κατανόηση

Ανακάλυψα αυτό εδώ το άρθρο, παλιό αλλά καλό. Το αναδημοσιεύω χωρίς σχόλια.

Τα άλλα μπλόκα

Με αφορμή αυτό.

.

Πολλές φορές όταν κυκλοφορώ στην Αθήνα, δυσκολευόμενος να ελιχθώ ανάμεσα σε παρκαρισμένα σε πεζοδρόμια και διαβάσεις αυτοκίνητα και μηχανάκια, σκέφτομαι τι έχει να αντιμετωπίσει κάποιος που δεν είναι αρτιμελής ή είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο. Ας μην πιάσουμε και τα ακατάλληλα ή υπερβολικά στενά πεζοδρόμια όπου πολλές φορές με δυσκολία περνούν εφ’ ενός ζυγού οι πεζοί και τα οποία είναι εντελώς αδιάβατα για άτομα με αναπηρίες.

.

Δεν λείπουν και ιδιαίτερα προκλητικές περιπτώσεις, όπως παρκαρισμένα κάθετα σε πολυσύχναστα πεζοδρόμια αυτοκίνητα και μηχανάκια. Αν ζητήσεις το λόγο από κάτι τέτοιους larger than life τύπους, αναφέροντάς τους και το συγκεκριμένο πρόβλημα, και δεν σου επιτεθούν, μπορεί και να σε ρωτήσουν «βλέπεις εσύ κανέναν ανάπηρο;» με ιερά αγανάκτηση για την προσβολή που τους έκανες. Ο λόγος, όμως, που δεν τον βλέπεις τον άνθρωπο με την αναπηρία, άνθρωπε, είναι ότι εσύ τον έκλεισες στο σπίτι του, εσύ δεν του επιτρέπεις να κυκλοφορήσει, εσύ είσαι ο δεσμοφύλακάς του.

.

Βεβαίως, τέτοιες συμπεριφορές μας δυσκολεύουν όλους, αλλά κάποιους δεν τους δυσκολεύουν απλώς, τους φυλακίζουν.

.

Σκέψου, εσύ που οδηγείς, πόσο εκνευρίζεσαι όταν ο δρόμος είναι μποτιλιαρισμένος, όταν κάποιοι διαδηλωτές σου κλείνουν το δρόμο, όταν στήνονται μπλόκα στην εθνική οδό και σε εμποδίζουν να πας στις διακοπές σου. Σκέψου τώρα αυτούς που είναι υποχρεωμένοι να κυκλοφορούν σε τροχούς κάθε στιγμή και που αντιμετωπίζουν μπλόκα κάθε μέρα, κάθε φορά που τολμούν να βγουν από το σπίτι τους.

.

Καλό είναι να μην ξεχνάμε ότι ανάπηρος δεν γεννιέσαι μόνο, αλλά και γίνεσαι, σε μια στιγμή [...].

Οργή!

Θυμάστε εκείνη την ιστορία με τη γιαγιά και την εγγονή που τις πάτησε αυτοκίνητο γιατί κάποιος ήταν παρκαρισμένος στο πεζοδρόμιο κι αναγκάστηκαν να βγουν στο δρόμο;
Τι έγινε μ' αυτή την ιστορία, γιατί δεν ασχολήθηκε κανείς, πού είναι τα Μέσα να μας πουν αν πιάσανε τον ασυνείδητο, αν πήγε στο δικαστήριο, τι έγινε εκεί;
Δεν είμαι η μόνη που δε λέει να ξεχάσει την ιστορία. Ρώτησα χτες και βρήκα τέσσερις: τη μεγάλη μου την κόρη, τη "Μαμά στο Δρόμο", μια φίλη από το γυμναστήριο κι ένα συνάδελφο. Έτσι, μέσα σε μια μέρα. Και δεν είμαστε οι μόνοι. Είναι κι άλλοι, και τους βρήκα σ' ένα άρθρο κι αν διαβάζετε αυτό το ποστ πα να πει ότι κατάφερα να το κολλήσω παρακάτω.
Εμείς, που τα θυμόμαστε κάτι τέτοια, που ανάβουν τα λαμπάκια μας όταν βλέπουμε παρκαρισμένο στο πεζοδρόμιο, δεν είμαστε ούτε τρελοί, ούτε παράξενοι, ούτε γραφικοί. Είμαστε η αναθεματισμένη η πλειοψηφία.
Όλοι έχουμε αυτοκίνητο, αλλά όλοι έχουμε παιδιά που γυρνούν απ' το σχολείο και θέλουμε να φτάσουν το μεσημέρι στο σπίτι, όχι στο νοσοκομείο.
Αυτοί είναι οι τρελοί, οι παράξενοι κι εγκληματίες. Αυτοί που παρκάρουν στο πεζοδρόμιο κι ούτε που βάζουν στο μυαλό τους ότι κι οι ίδιοι από αυτό το πεζοδρόμιο θα περάσουν για να παν στο κάρο τους. Αυτοί που δε δίνουν δεκαράκι ποιος θα περάσει από εκεί, αν θα είναι γνωστός ή άγνωστος, αν κάποιος δε θα τον δει και θα τον πατήσει κι αν θα τον κλαίει η οικογένειά του. Αυτοί που το θεωρούν δικαίωμα να κλείνουν τα πεζοδρόμια των πεζών, αν όμως βρουν πεζό στο "δρόμο τους" το παίρνουν για προσωπική προσβολή.
Ε, όχι. Το να παρκάρεις στο πεζοδρόμιό ΜΟΥ είναι προσωπική προσβολή. Είναι δικό μου για να περπατάω και δικό σου, άμα ποτέ αποφασίσεις να ξεκολλήσεις από τον καναπέ σου για να πεταχτείς ως το περίπτερο.
Δεν είναι όμως το πάρκιν ΣΟΥ.
Δεν είσαι παρά ένας φτωχομπ***ς που τα σκας χοντρά για να πάρεις τη τζιπούρα, αλλά τσιγκουνεύεσαι τα πέντε ευρώ για να παρκάρεις. Ένας κώτσος που σφίγγεται και ιδρωκοπά στα γυμναστήρια γιατί είναι κουλ, αλλά να περπατήσει δυο τετράγωνα παραπάνω ούτε λόγος.
Δε θα πώ σκότωσε, γιατί κι αυτόν μάνα τον γέννησε, αλλά αν αυτό δεν είναι σκηνοθεσία για έγκλημα, τότε τι είναι;
Γι αυτό συμφωνώ με τον athensville: λάστιχα, χαρακιές, σπρέι και αυτοκόλλητα αφού η αστυνομία δε θα κάνει τίποτα (γιατί δε θα κάνει, το έχω δοκιμάσει). Όσο σκύβουμε το κεφάλι τόσο θα την τρώμε, από όλους. Αν όμως αντιδράσεις, τότε να δεις που θα το σκεφτούν δυο φορές πριν κάνουν τη **** τους.

Σκότωσε τοv Ελληvάρα!

1Φεβ
2011

"Γιαγιά και 5χρονη εγγονή έχασαν την ζωή τους στην Πλ. Αττικής, κατειλημμένο από αμάξια το πεζοδρόμιο, βγήκαν στο οδόστρωμα και τις παρέσυρε αμάξι". Αυτη η τραγωδία έχει κολλήσει στο κεφάλι 2 χρόνια όποτε και συνέβη, είναι σαφώς το άδικο, είναι κι η θέση μου σαν πεζός που το τύπωσε βαθιά στο κεφάλι μου. Πολύ περισσότερο όμως η οργή για όλους εμάς, την μεγάλη σιωπηλή μάζα που κάνει τα στραβά μάτια σ' όλα, που ορύεται και καταριέται στις κάμερες και στην πραγματική ζωή "μόκο" και "δεν βαριέσαι".
Τι κάνει αυτός ο κόσμος όταν βλέπει την εγκληματική συμπεριφορά της φωτογραφίας που συνάντησα πριν 2 μέρες; Ποιος σταματάει; Κανείς, απλώς όλοι προσπερνούσανε.
Κι όμως το 'κανα και δεν είναι τόσο τρομερό. Ρώτησα τον καταστηματάρχη δίπλα, είχε καλέσει 2 φορές την Αστυνομία δεν ήλθε κανείς, πήρα κι εγώ, τα ίδια, περίμενα. Τελικά μετά από 15 λεπτά ήρθε ο γάιδαρος. Έφαγε βρίσιμο, κι αυτό ήταν, πήραν θάρρος κάποιοι απ' την δίπλα στάση και τον λούσαμε κανονικά. Ήταν εύκολο, τώρα το 'χω, είναι απλό να το κάνεις, κάντο!
Το θες πιο εξτρήμ; Όλοι μέσα: να του σκάμε να λάστιχα, να του κολλάμε τεράστια αυτοκόλλητα που δύσκολα βγαίνουν, να γεμίζουμε το αυτοκίνητο σπρέι. Να το νιώσουν, να νιώσουν εμάς ότι είμαστε απέναντι, ότι δεν σε παίρνει πια να κάνεις αυτό.
Μπορείτε να δεσμευτείτε ότι κάτι θα κάνετε παρακαλώ; Αλλιώς σκάστε!


Χθες, κολωνάκι στην Αποστόλου Παύλου: βγαλμένο για να μπαίνουν τα αμάξια στον πεζόδρομο, τόση δε αναισθησία που ούτε το ξεριζωμένο κολωνάκι δεν κρύψανε. Έλα μωρέ Ελλάδα!

Τα δικά μας έντυπα

Τα αυτοκόλλητα των Πανθήρων (με το γνωστό σύνθημα, "είμαι γάιδαρος, παρκάρω όπου γουστάρω") είναι τα πιο δημοφιλή. Υπάρχουν όμως κι άλλα, πολλά, από διάφορες οργανώσεις.
Όλα έχουν τον ίδιο σκοπό: να εκφράσουν τη δυσαρέσκεια του πεζού για την ασυνείδητη συμπεριφορά και, σε μερικές περιπτώσεις, να φιλοτιμήσουν τον οδηγό σε σωστότερη οδική συμπεριφορά.
Μέχρι τώρα, οι μαμάδες δεν είχαν δικό τους έντυπο.
Αυτό όμως άλλαξε, χάρη στη βοήθεια ενός καλού φίλου, του Δημήτρη Κωτσάκη (ευχαριστούμε Δημήτρη).
Κατεβάστε τις, τυπώστε τις (σε απλό ή αυτοκόλλητο χαρτί) και κολλήστε τις σε όσους μας κλείνουν το δρόμο. Ας δεχτούμε ότι το αυτονόητο δεν τους είχε περάσει από το μυαλό κι ας ενημερώσουμε. Ας τους δώσουμε την ευκαιρία ν' αποδείξουν ότι δεν είναι πραγματικά ασυνείδητοι.

Ξενάγηση στην Πλάκα

Όχι, δεν ήταν ψέμα, δεν ήταν πρωταπριλιάτικο αστείο.
Η ξενάγησή μας στην Πλάκα έγινε κάτω από μια υπέροχη ανοιξιάτικη λιακάδα.
Στις 12 μαζευτήκαμε έξω από το Σταθμό του ΗΣΑΠ στο Θησείο.
Ήμασταν τόσοι πολλοί, που ο ξεναγός μας, κ. Αριστοτέλης Κοσκινάς, χρειάστηκε να βάλει όλη τη δύναμη της φωνής του για ν' ακουστεί μέσα στο πλήθος.

Έναρξη της ξενάγησης, μπροστά στο Σταθμό του Θησείου

 
Τον ακολουθήσαμε ως την Αρχαία Αγορά, μια υπέροχη όαση στο κέντρο της Αθήνας. Εκεί, περιτριγυρισμένοι από τις αρχαιότητες κάτω και την οργιαστική ανοιξιάτικη βλάστηση είχαμε την ευκαιρία να περπατήσουμε τα μέρη όπου χτυπούσε η καρδιά της αρχαίας Αθήνας.

Με φόντο το Θησείο, λίγα λόγια πριν μπούμε στην Αρχαία Αγορά.

Με εξαίρεση το λοφάκι του Θησείου, που δεν είναι προσβάσιμο σε καρότσια, η Αρχαία αγορά είναι ένας παράδεισος για περιπατητές. Η ομάδα μας ήταν τόσο μεγάλη που γέμισε την αρχαία οδό των Παναθηναίων.

Κατεβαίνοντας την Οδό των Παναθηναίων.

Η ξενάγηση ήταν εμπνευσμένη. Μάλιστα κάποιοι επηρρεάστηκαν τόσο που δε δίστασαν να επιδοθούν σε παράνομες ανασκαφές εντός του αρχαιολογικού χώρου.

Επίδοξη αρχαιολόγος.

 
Ακολούθησε ένα σύντομο πέρασμα από τη Βιβλιοθήκη του Αδριανού,  η οποία δεν είναι καθόλου προσβάσιμη σε άτομα με ειδικές ανάγκες.

Έξω από τη Βιβλιοθήκη του Αδριανού, με φόντο το τζαμί του Τζισταράκη.

Από εκεί, τα βήματά μας μας έφεραν στους Αέρηδες και τη Ρωμαϊκή Αγορά, όπου δεν έλλειψαν κάποιες προστριβές με διερχόμενους δικυκλιστές που εμέμεναν να περάσουν από το μικρό πεζόδρομο ανάμεσα στην είσοδο του χώρου και τον Οθωμανικό Μεντρεσέ, αδιαφορώντας για τους ανθρώπους που βρίσκονταν μπροστά τους.

Ζέφυρος, ο ανοιξιάτικος άνεμος, με ένα χιτώνα γεμάτο λουλούδια.

Έπειτα, η ομάδα μας στριμώχτηκε στα γελοία πεζοδρόμια της οδού Κυρρήστου, τα οποία σε καμία περίπτωση δε φτιάχτηκαν για να δεχτούν καρότσια, παιδικά ή άλλα. Ακόμη και χωρίς καρότσι, όλοι δυσκολευόμασταν να βαδίσουμε στο στενό πεζουλάκι που περνιέται για πεζοδρόμιο, με τον ένα ώμο να τρίβεται στον τοίχο, χωρίς να μπορούμε να κρατήσουμε από το χέρι τα παιδιά ή το ταίρι μας.

Εκτός αρχαιολογικών χώρων, η Πλάκα δεν προσφέρεται για ξενάγηση. Παρά τις δυσκολίες όμως, κατορθώσαμε να μάθουμε πολλά για την πόλη μας. Είδαμε μνημεία για τα οποία δε μας έμαθαν στο σχολείο, μάθαμε πράγματα που δεν ξέραμε, είδαμε τα σημάδια όλων των ιστορικών περιόδων και τα ίχνη όλων των κατακτητών που πέρασαν από αυτή τη γωνιά του κόσμου.

Το μνημείο του Λυσικράτους, κάτω από την ανατολική πλευρά της Ακρόπολης.

Η τελευταία μας στάση ήταν το μνημείο του Λυσικράτους, ένα κομψοτέχνημα στην άκρη της Πλάκας. Εκεί οι δρόμοι μας χωρίστηκαν, με την υπόσχεση όμως ότι θα ξαναβρεθούμε σύντομα.

Μείνετε συντονισμένοι και, όσοι θέλετε, καταθέστε ιδέες!